Stoer en zelfverzekerd door Amsterdam
‘Jasper en ik lijken qua karakter op elkaar. We houden allebei van avontuur én van rust. Met Jasper om me heen voel ik me overal veilig. Hij heeft mijn leven enorm verrijkt. Eigenlijk zie ik hem een beetje als mijn zoon’, vertelt Silvano Apice met een lach op zijn gezicht.
Al zesenhalf jaar zijn de grote gele labrador Jasper (8) en Silvano (39) een hecht koppel. Silvano: ‘Ik ben slechtziend geboren, maar lang besefte ik dat zelf niet. Ik wist het handig op te vangen met mijn gehoor en op geheugen.’ Zijn moeder Emily vult aan: ‘Toen Silvano klein was dachten we dat hij gewoon een onhandig ventje was als hij ergens tegenaan liep. Het was soms gek: dan zag hij een koe niet staan, maar wél een vlekje op zijn trui.’ Dat kwam doordat Silvano kokervisie heeft: alsof je door een smal kokertje kijkt en alleen daarbinnen iets ziet. Silvano: ‘Rond mijn 23ste ging het slechter. Ik had een drukke baan als boekhouder en moest vaak overwerken ’s avonds, maar zag steeds minder. Nu is mijn zicht nog slechts 2%. ’s Avonds is alles echt zwart voor mij.’
Niet sexy
Silvano moest een rood-witte taststok gaan gebruiken als hij zich in zijn woonplaats Amsterdam op straat begaf. Maar als jongeman met een liefde voor Ferrari’s, poolen en sporten, wil je dat niet. Het ziet er onbeholpen uit, kost veel concentratie en is niet erg sexy. Het oogt totaal anders als je zelfverzekerd met een stoere labrador naast je door de stad loopt. Toch? En zo leek een blindengeleidehond Silvano een steeds beter idee. Na de uitgebreide intakeperiode en een wachttijd stelde KNGF Jasper aan hem voor. Silvano: ‘Ik vond het heel spannend, maar werd goed begeleid door instructeur Martine. Zij voelde mij en Jasper precies aan, wat mij veel vertrouwen gaf.’ Moeder Emily: ‘Silvano is secuur en vindt grote veranderingen soms moeilijk, dus ik verwachtte dat ik veel stand-by moest zijn. Maar het ging snel goed.’ Silvano: ‘Klopt. Het ging echt snel. Het enige wat ik aanvankelijk moeilijk vond was dat ik ’s ochtends op tijd naar buiten moest, want Jasper moet natuurlijk uit. Verder vond ik het meteen fijn om voor hem te zorgen.’
Felrode Ferrari's
‘Jasper gaat nu bij alles voor’, vervolgt Silvano. ‘Mijn hele leven is op hem ingericht. Ik werk niet meer; werkgevers durven het niet aan met mij. Dat gaf frustratie, maar inmiddels heb ik me erbij neergelegd. Samen met Jasper onderneem ik veel. Sowieso maken we dagelijks een lange wandeling. Hier vlakbij in het Beatrixpark, of we pakken het ov richting Bergen, waar ik familie heb. Verder gaan we naar de sportschool, doen boodschappen en ik kom graag in het poolcafé.
Regelmatig gaan we naar Zandvoort, waar een Formule1-winkel is. Daar koop ik dan iets voor mijn verzameling’, zegt hij, wijzend op vitrines vol model-Ferrari’s. Als zoon van een Italiaanse vader is de liefde voor dit automerk voor Silvano een logische. ‘Soms ga ik naar de Grand Prix. Dan blijft Jasper thuis, want dat lawaai is onprettig voor hem. Zelf geniet ik van die races; ik herken een Ferrari aan het geluid van de motor en overdag kan ik een flits felrood nog een beetje waarnemen.’
Jasper II
Meestal zijn Jasper en Silvano onafscheidelijk. Met enig onbehagen ziet Silvano dat Jasper richting pensioenleeftijd kruipt. ‘Hij vindt het geleidewerk nog leuk, maar rond hun 10de gaan KNGF-honden met pensioen. Ik wil daar nog niet teveel aan denken. Het is wel fijn dat ik dan een andere geleidehond krijg en Jasper bij mijn moeder mag wonen. Het liefst wil ik een Jasper II, al kun je honden nooit vergelijken. Ik hoop wel op een hond die van lange wandelingen houdt en in huis beschaafd is.’ Emily: ‘Net als jijzelf.’ Dat klopt. Silvano is een superbeleefde, welbespraakte man. Gevoelig. Iets dat hij niet zomaar aan de buitenwereld toont, maar wel als hij onder blinde en slechtziende mensen is. Die ontmoet hij geregeld in Leiden, waar de Oogvereniging leuke dingen organiseert. ‘Het is soms fijn onder lotgenoten te zijn. Daar durven we aan elkaar toe te geven dat het best lastig is om blind te zijn. Zo voel je je minder alleen.’
Met Jasper erbij is Silvano natuurlijk nooit echt alleen, maar als hij nog iets te wensen heeft is het toch: een vriendin. Een geleidehond breekt vaak het ijs bij ontmoetingen met onbekenden, dus wie weet komt Silvano met Jasper of zijn opvolger nog eens een leuke dame tegen. Maar nu gaan ze gezellig samen naar het park, dit solide koppel. Ook fijn. ‘Ciao!’
