Ode aan blindengeleidehond Freaser
Doreen moest onlangs afscheid nemen van haar allereerste blindengeleidehond. Ze schreef een mooi eerbetoon aan deze bijzondere hond die haar zo goed hielp op haar weg naar volwassenheid.
Lieve Freaser,
Ik weet het nog zo goed. Het was 26 november 2008. Ik stond naast de deur van een lokaal van de universiteit, telefoon aan mijn oor. Piepstem, trillend, met nieuwsgierige medestudenten om me heen. Ik verstond je naam verkeerd. Ik had geen idee wat me te wachten stond. Maar dat jouw komst heel veel zou veranderen, dat wist ik wel.
Jij was toen bijna twee. Onze eerste ontmoeting vond je spannend. Maar je wilde me wel leiden. De match was gemaakt en op 12 januari 2009 begon onze instructie bij de geleidehondenschool. Daar werd een nog wankele basis gelegd voor jaren teamwork. Wat ging dat in het begin onwennig. De eerste keer dat je je blij op je rug rolde, deinsde ik geschrokken achteruit. En ook jij was onzeker. Ik weet nog goed hoe we in Nijmegen stilhielden toen de weg was opgebroken, en we elkaar vertwijfeld aankeken, hopend dat de ander het voortouw zou nemen. Maar we leerden elkaar steeds beter kennen. Ik groeide, jij groeide, wij groeiden. We trokken ons aan elkaar op. En we kwamen er altijd.
‘In mijn steeds grotere wereld, kon ik altijd op jou rekenen’
Door jou ging ik rechtop lopen. We zigzagden vlot door de propvolle gangen van de universiteit. Door kreten van achter uit de gang ontdekte ik dan dat dat voor mijn vriendinnen niet zo eenvoudig was. Je verhuisde met mij naar ons gezellige huis in Nijmegen en was dol op onze huisgenotes. Ook tussen medestudenten en docenten vond je je plek. Vaak lag je rustig in de collegezaal, maar soms ging je ineens midden in het gangpad zitten en keek je de docent geboeid aan. Of je begon luidruchtig te dromen tijdens een muisstil tentamen. Je verhuisde mee naar een studentenappartement, begeleidde me naar stages in Nijmegen en de binnenstad van Utrecht. Bij al die eerste keren, stappen naar volwassenheid en een steeds grotere wereld, kon ik altijd op jou rekenen. Stappen die ik durfde te zetten mede dankzij jou.
Jouw mooie, diepe ‘woef’
Voor je naar school ging, groeide je op in een warm, liefdevol gezin. De spelletjes die je daar leerde, herkende ik later terug. Bladeren voor je omhoog schoppen, happen naar een doek. En dan was er jouw mooie, diepe “woef”. Die klonk vooral als er werd geknuffeld – en je je er vervolgens vaak tussen wurmde – of je wilde spelen.
Je was een hond met humor. Wat had je een lol als het je lukte op het station de trap voorbij te lopen. Of die keer dat je me in de deuropening van de dierenwinkel parkeerde, duidelijk heel blij met jezelf. Maar op onbekend terrein zou je zoiets nooit doen. Gevoel voor timing en het belang van vertrouwen, dat had je ook. Hoewel je altijd waarde bleef hechten aan je persoonlijke ruimte, liet je bekenden steeds meer toe. Wat voelde ik me bevoorrecht dat ik op den duur tegen je buik aan mocht zitten.
Een mooie oude dag bij mijn ouders
Je lijf zat je steeds meer in de weg. Wat je precies had, bleef ook na heel wat onderzoeken een raadsel. Je kon je werk fysiek steeds minder goed aan, en uiteindelijk maakte ik halverwege een route je tuig los, hing het over mijn schouder, en liet je op jouw tempo meelopen. Je ging met pensioen en verhuisde naar mijn ouders. Naarmate je ouder werd, ging je steeds langzamer lopen. De afstanden werden korter, je stappen nog trager. Toen je een attack had gehad, en je wereld tolde en draaide, was het genoeg. Exact twaalf jaar en een dag nadat je met mij in training ging, lieten we je gaan.
Dag lieve, grote Freas. Ik hoop dat je hebt gevoeld hoe bijzonder je was voor zo veel mensen. Dank je wel voor alles.
------------------------------------------------------
Je leest een langere versie van deze mooie ode op de blog van Doreen.
