Ode aan het puppypleeggezin

Het zijn de mensen die van heinde en verre reizen om een pluizig bolletje pup in ontvangst te nemen waar ze op slag verliefd op worden maar waarvan ze weten dat de liefde maar een jaar mag duren omdat hun puppen onze geleidehonden worden.

 Het zijn de mensen die dag na dag, nacht na nacht, in de regen, sneeuw, hagel en storm in de goot staan om onze toekomstige geleidehonden zindelijk te maken. De mensen ook die kilo’s keukenrollen opmaken aan onze honden als ze ongelukjes hebben.

Het zijn de mensen die op terrasjes nagelbijten als er stadsbezoeken door de school worden afgelegd met onze toekomstige geleidehonden om te kijken of ze geschikt zijn voor het werk.

De mensen die ‘s nachts wakker liggen als onze toekomstige geleidehonden ziek zijn, of net gecastreerd, als er zorgen zijn over gedrag of de medische keuring.

Het zijn de mensen die tijd investeren om onze toekomstige geleidehonden te laten wennen aan treinen, winkels, restaurants, vuurwerk, andere honden en het dekje.

Het zijn ook de mensen die tranen met tuiten huilen bij het hek als onze toekomstige geleidehonden naar school gaan en aan hun opleiding beginnen, de mensen die weten waarvoor ze het doen maar toch, en terecht, met een gat in hun hart naar huis gaan!

En tenslotte zijn het de mensen die soms weleens wat meer credits mogen krijgen voor hun waardevolle werk! Want je kan nog zo’n goed trainingsprogramma hebben, zonder het warme nest dat puppypleeggezinnen onze honden bieden, kregen wij niet zulke stabiele geleidehonden en dat moet soms echt even hardop gezegd worden.

Want ik ben er bere-dankbaar voor dat deze mensen er zijn!