Hoe pleegpup Ulay een gezin vol tieners veroverde
“Nee, het is niet zo leuk als we dachten – het is nog véél leuker.” Dat is wat Karin van Rees lachend antwoordt als mensen naar hun pleegpup van KNGF Geleidehonden vragen. Samen met haar man Tobie en hun 3 tienerzonen Luuk, Abel en Diede zorgen ze sinds een aantal maanden voor blonde labradorpup Ulay. De hond waar ze eigenlijk geen tijd voor dachten te hebben, blijkt onverwachte talenten als geluksbom en gezinslijm te hebben. En is ook nog eens supermakkelijk in de omgang.
“Mogen we als-, als-, alsjeblieft een hond?” Die ene klassieke kindervraag kwam ook in huishouden van Rees regelmatig voorbij. “We wuifden hem eigenlijk altijd een beetje weg”, vertelt Karin. “Ik had niet het idee dat we daar nou tijd voor vrij konden maken. En we hadden ook nul ervaring met honden. Maar op een dag smeekten ze of we er heel misschien toch nog 1 keer over wilden nadenken.”
Een onverwachte ‘Ja’, met dank aan Instagram
Karin besloot zich serieus in de smeekbede te verdiepen: hoeveel tijd kost een hond, hoeveel tijd hebben we als gezin over? “Ik heb heel duidelijk gemaakt dat het echt iets is wat we samen moeten doen, anders lukt het niet. Maar toen ik online in een wereld van asielhonden met nogal wat rugzakjes belandde, zakte de moed me in de schoenen. Dat leek me geen goed idee voor onervaren hondenmensen.”
Toch leverde al dat scrollen wel iets moois op: een advertentie van KNGF op Instagram. “Toen ik die voorbij zag komen, dacht ik: Ja, dit is het, dit vinkt voor ons echt alle vakjes aan. Een hond voor een jaar, met een handboek, hotline en persoonlijke juf erbij. Zo kunnen we ontdekken of een hond bij ons past, zien we of de kinderen ook echt doen wat ze beloven en gaan we niet meteen een contract aan voor 15 jaar.”
Een lot uit de loterij met een kusje erop
De dag dat we Ulay gingen ophalen bij het fokgastgezin in Zeeland staat inmiddels in het gezinsgeheugen gegrift: “Onze jongste zoon Diede mocht mee en ik denk niet dat ik hem ooit blijer heb gezien. Wat een geluk! Ik vermoed dat het serieus de mooiste dag van zijn leven was. Ik was tot tranen toe geroerd. Helemaal toen Marie José van het fokgastgezin het hummeltje in onze armen drukte, een kus op z’n koppie gaf en zei “Nou, zorg goed voor hem.”
Dat goede zorgen gaat het gezin tot nu toe makkelijk af. Ulay blijkt een perfecte match te zijn. “Het fokgastgezin bepaalt van tevoren samen met KNGF welk hondje bij welk gezin past. En ik denk dat ze voor ons als beginners het makkelijkste mannetje hebben uitgezocht. Ulay is echt ontzettend lief en makkelijk. Het is zo’n lot uit de loterij.”
“We hebben de taken eerlijk verdeeld. Mijn man en ik hebben onze eigen vaste dagen waarop we voor Ulay zorgen en de jongens zijn onze flexkrachten. We werken allebei veel thuis, dus dat lukt allemaal prima. Ulay gaat makkelijk mee in onze routines. Hij slaapt veel tot een uur of 15:00, dan komen de jongens uit school en begint het knuffelfeest.”
Pup als gespreksstarter
Karin vindt het mooi om te zien hoe de pup haar gezin dichter bij elkaar brengt. Neem bijvoorbeeld de dagelijkse ‘kletswandeling’: “Aan het eind van de dag nemen we Ulay altijd mee voor een losloopwandeling. En misschien genieten wij daar nog wel meer van dan Ulay zelf. Er gaat altijd wel een kind mee. We wandelen en kletsen samen. Dat gaat vaak over de hond, maar soms ook over andere belangrijke tienerzaken.”
“Mijn oudste heeft net zijn rijbewijs en mag alleen nog met mij erbij rijden. Dit is voor hem een uitgelezen moment om een stuk auto te rijden. Hij kiest dus altijd graag voor wandelplekken die nét iets verder liggen. Het zijn echt vaste nieuwe gezinsmomenten die we aan Ulay te danken hebben.”
Levenslessen, van leiderschap tot loslaten
Een jong hondje blijkt niet alleen supergezellig, maar ook leerzaam. Zo komen er tussen het knuffelen en spelen door waardevolle levenslessen voorbij: “Mijn middelste zoon Abel heeft inmiddels geleerd dat een hond veel beter luistert als je duidelijk bent, rechtop staat en verstaanbaar praat. Anders neemt hij letterlijk een loopje met je. Abel leert leiderschap te tonen en krijgt er zelfvertrouwen van als het lukt.”
“Een pup brengt veel leuke nieuwe dingen, maar soms kunnen er dingen ook gewoon even niet. Ook dat zijn leerzame momenten. Het belang van het hondje gaat nu altijd even voor. Goed om als tiener al te beseffen dat de wereld niet alleen om jou draait en dat je altijd rekening houdt met elkaar.”
De ultieme gezinslijm
“Ulay heeft ons gezin echt verrijkt”, concludeert Karin. “De jongens gamen graag, maar als ik zeg dat het tijd is om te stoppen omdat ze op moeten passen, krijgt Ulay altijd voorrang. Ze vertrekken minder snel naar hun eigen kamer en blijven vaker lekker gezellig beneden, want daar is Ulay.”
Natuurlijk hebben ze ook het onvermijdelijke besproken: Ulay blijft niet voor altijd. “Stiekem schuiven we dat nog even voor ons uit. Ik hoor de jongens het weleens uitleggen aan hun vrienden: we wisten het van tevoren en we vinden het heel fijn om iets voor iemand anders te doen, vertellen ze dan. Mensen moeten vaak ontzettend lang wachten op een hulphond. De jongens trekken zich dat aan. Empathie, nog zo’n levensles.”
Positieve puppyverslaving
“We zetten ons eigen gevoel straks dus even opzij. Maar ondertussen genieten we natuurlijk met volle teugen. Want wat een positiviteit en plezier brengt zo’n hondje in een huis vol pubers. Er wordt zoveel gelachen en gek gedaan. Natuurlijk waren er ook uitdagingen, zoals niet willen lopen aan de lijn, of om de 10 minuten moeten plassen in plaats van om het uur. Maar die zijn ook weer snel opgelost met dank aan de ‘puppy-juf’. Met 6 weken hadden we weer het gevoel ‘in control’ te zijn. Dat is beduidend sneller dan met kinderen.”
Karin zou ieder gezin met tieners aanraden om samen een tijdje voor een pleegpup te zorgen: “Het brengt je gezin echt dichter bij elkaar. Je kunt zoveel liefde delen voor zo’n puppenkind. Alle liefde die in ons gezin zit, stoppen we in de hond. En Ulay kan al die liefde weer doorgeven aan iemand die het goed kan gebruiken. Ik heb zo’n voorgevoel dat de ‘definitieve hond’ nog even moet wachten, omdat we er heel erg voor open staan om dit nog een keer te doen met elkaar.”
