‘Door de goede begeleiding groeide mijn zelfvertrouwen’
Ellen de Vries uit het Friese IJlst voedt voor het eerst een KNGF-pup op en dat gaat haar goed af. Haar pleegpup Rachna (15 maanden oud) heeft allemaal groene vinkjes in haar rapport en mag binnenkort naar school om het vak van geleidehond te leren. Ellen: ‘Het leuke is dat Rachna veel van mij heeft geleerd, maar ik ook van haar.’
40 jaar lang had Ellen eigen honden. Vooral jachthonden, zoals Drentsche Patrijshonden en een Tervuerense herder. Daar deed ze trainingen mee, ging ermee naar shows,en fokte ermee. Maar nog nooit had ze zo’n makkelijke hond in huis als Rachna, de hond ze nu opvoedt voor KNGF Geleidehonden. ‘Rachna is een zwarte labrador met enig golden retriever bloed. Eerlijk gezegd vond ik labradors altijd een beetje sulletjes. Ze leken me makkelijk trainbaar omdat ze alles doen voor voer en over het algemeen rustig zijn. Een herder staat je constant aan te kijken van “wat gaan we doen” en is ook minder gevoelig voor beloningsbrokjes. Maar ik moet zeggen dat het goed bevallen is, een labrador in huis. Ik ben om.’
Ook interesse in het opvoeden van een KNGF-pup? Meld je hier aan voor een informatie-bijeenkomst.
Perfectionist
‘Een KNGF-pup in huis nemen stond al een tijdje om mijn wensenlijstje’, vertelt Ellen. ‘Ik ken iemand die al 25 jaar puppypleeggezin is voor KNGF en heb daardoor gezien wat een waardevolle taak dat is. En mijn 19-jarige zoon is praktisch blind door albinisme, dus ik kan me levendig voorstellen dat een blindengeleidehond iemand enorm kan helpen. Daar wilde ik graag een keer aan meedoen.’ Zo deed Rachna haar intrede. Ellen merkte al snel dat een KNGF-hond grootbrengen anders is dan je eigen pups opvoeden. ‘Ik realiseerde me dat ik een grote verantwoordelijkheid voel voor Rachna, juist omdat je haar opvoedt voor een ander. Je bent er extra voorzichtig mee, want je wilt het niet verpesten. Dat vond ik in het begin lastig, want ik ben een perfectionist. Maar je wordt als pleeggezin gelukkig begeleid door een puppyinstructeur. In mijn geval was dat Harriët. Zij merkte dat ik me steeds afvroeg of ik het goed genoeg deed met Rachna, ik vond het bijna té spannend, vooral omdat Rachna in het begin ziek was. “Relax”, zei Harriët tegen mij. “Je doet het uitstekend met haar”. Zo kreeg ik meer zelfvertrouwen en kon ontspannen. Het scheelt denk ik dat ik kennis heb van algemeen hondengedrag. Ik “lees” Rachna daardoor goed en voor pleeggezinnen die nooit eerder een hond in huis hebben gehad, moet dat lastiger zijn. Al komt het in die gevallen vast ook goed, dankzij die intensieve en positieve begeleiding van Harriët en haar collega’s.’
Verstoppertje spelen
Met Harriëts hulp en Ellens eigen inzet is Rachna uitgegroeid tot een leuke, gehoorzame jonge hond. ‘Misschien heb ik toevallig een makkelijke hond in huis, maar ik heb ook veel in haar geïnvesteerd’, zegt Ellen. ‘Ik ben behoorlijk consequent, dat helpt. Natuurlijk heeft Rachna ook haar “problemen” als je het zo wilt noemen. Zo rond de pubertijd kwam ze opeens niet meer terug als ik haar in het bos riep. Dat gebeurt vaker rond die leeftijd. Toen heb ik mezelf gewoon heel vaak verstopt, achter een boom of zo. Dan denkt een jonge hond toch, “hè waar is de baas?” Ze wil niet alleen zijn en op deze manier leert ze op jou letten in plaats van andersom. En dan belonen natuurlijk, als ze netjes bij je terugkomt. Nu doet Rachna dat al lang weer perfect. Zij en ik communiceren uitstekend. Ik hoef maar naar de mand te kijken en ze gaat er al heen. Ze heeft zich ontpopt tot een fijne huisgenoot. Ze begroet bezoekers kalm, niet te onstuimig en is ook heel lief met kinderen.’
Veel van Rachna geleerd
Inmiddels staat het afscheid voor de deur, want na de basisopvoeding door het pleeggezin, studeren KNGF-honden verder op school. Ellen: ‘Rachna moet nog een zogenaamde stadsevaluatie doen: dan kijkt KNGF of ze echt klaar is voor school, maar ik neem aan dat ze dat haalt. Ik verwacht dat er bij mij tranen zullen vloeien als ze weggaat, maar aan de andere kant… Bij mijn eigen honden betekende afscheid dat ze oud of ziek waren en ze moest laten inslapen, maar Rachna gaat gewoon verder met haar leven. Ze gaat nog meer leren en dan iemand met een beperking helpen. Daar kan ik wel mee leven.’ Ellen vervolgt: ‘Ik heb erover nagedacht wat ik van Rachna heb geleerd. En dat is, net als bij veel honden, dat ze je gedrag spiegelt. Als zij een enerverende dag heeft meegemaakt, zie ik dat ze veel beweegt in haar dromen en zo de indrukken verwerkt. Of ze wordt juist nog even heel druk voor het slapen gaan. Wij mensen zijn er goed in stress in te slikken, dus hebben pas laat in de gaten waarom we prikkelbaar zijn tegen onze partner of “zomaar” chagrijnig . Een hond ontlaadt zich meteen. Hij leeft vandaag. Piekert niet over gisteren, maakt zich geen zorgen voor morgen. Hij, of zij in dit geval, neemt jou zoals je bent, zonder oordeel. Dat werkt voor mij stressverlagend. Als ik Rachna borstel of lekker aan het aaien ben, ben ik niet met anderen dingen bezig. Heel mindful. Dat is goed voor een mens.’
Leuke reacties op straat
Komt er nog een nieuwe KNGF-pup in huis als Rachna aan haar vervolgstudie begint? Ellen: ‘Nou, ik ga samenwonen en mijn vriend is inconsequent met honden al is hij wel stapelgek met haar, dus dat weet ik nog niet. Maar wie weet. Het is fijn om te doen en kan ook goed in je eentje, al heb je dan de eerste paar maanden wel een netwerkje nodig om op terug te vallen, omdat een heel jonge pup nog niet alleen kan zijn, maar het kan prima. En je krijgt op straat veel positieve reacties als je met een KNGF-pup loopt. Mensen reageren leuk. Dus genoeg positiefs om nog eens te bedenken of Rachna een opvolger krijgt. Maar nu ben ik nog heel even van haar aan het genieten!’, aldus Ellen.
