Buddyhond PTSS Ursus zorgt ‘voor alleen mooie dingen’
Als hoofdagent bij de politie Haaglanden, maakte Joyce Schuijt (35) heel heftige dingen mee. ‘Mijn emmer raakte steeds voller.’ Uiteindelijk kwam ze thuis te zitten met een posttraumatische stressstoornis (PTSS). Sinds ze buddyhond Ursus heeft, gaat het eindelijk beter met Joyce.
‘Voordat Ursus kwam, rende ik vaak hyperventilerend van angst de supermarkt uit. Mijn gevulde boodschappenwagen liet ik dan domweg staan’, weet Joyce nog. ‘Nu kan ik gewoon boodschappen doen, omdat ik me beschermd voel met Ursus. Hij gaat pal achter mij staan als ik een product uit het schap haal. Zo creëert hij een buffer tussen mij en de andere klanten en dat geeft mij een prettig gevoel.’
Sociale contacten
Het is niet de enige vooruitgang die Joyce heeft geboekt sinds de komst van Ursus, een vrolijke goudkleurige kruising labrador/golden retriever. ‘Mijn sociale contacten zijn toegenomen, vooral omdat ik andere hondenbazen ontmoet. Als ik gespannen ben en mijn stem verhef tegen mijn vriend, komt Ursus meteen aansnellen en kijkt me aan. Door zijn blik van “rustig, het is niet zo erg”, kalmeer ik. En ‘s avonds durf ik weer alleen thuis te zijn. Omdat Ursus bij me is voel ik me volkomen veilig’, zegt Joyce blij.
Artikel gaat verder onder afbeelding.
Het had weinig gescheeld of Ursus was aan Joyce’ neus voorbij gegaan, want ze twijfelde erg of een buddyhond geschikt voor haar was en haar vriend zag een hond eigenlijk niet zitten. Joyce: ‘Maar met alle therapieën die ik volgde, ging ik niet vooruit en twee vrienden waren zo positief over hun buddyhond, dat ik toch heb geïnformeerd bij KNGF Geleidehonden. Mijn aanvraag werd goedgekeurd en toen was het wachten op een buddyhond die bij mij paste. Dat werd uiteindelijk Ursus. Toen ik hem zag wist ik meteen: dat is ‘m. Bij hem voel ik me volkomen veilig’, zegt Joyce blij.
Hond met pit
Het contact tussen Joyce en Ursus verliep overigens niet direct soepel. Joyce: ‘Ik had een hond met pit gevraagd. Nou, dat heeft Ursus. Hij moest duidelijk aan mij wennen en stelde me in het begin op de proef. Dan kwam hij bijvoorbeeld niet terug tijdens het loslopen. Op advies van de instructeur zijn we extra training gaan doen om onze relatie te verbeteren. Een gouden zet, want vanaf dat moment ging het beter.’ ‘Nu zijn Ursus en ik onafscheidelijk. Hij doet het fantastisch en wil heel graag voor me werken. Buiten draagt Ursus een dekje. Zodra ik dat omgesp, is hij bloedserieus. Ik hoef een commando nauwelijks uit te spreken of hij voert het al uit. Achteraf vind ik het positief dat ik zoveel energie in Ursus heb moeten steken; onze band is daardoor des te sterker.’
Joyce vervolgt: ‘Ursus is zo zorgzaam en leuk, ik kan me geen beter maatje wensen. Ook fysiek helpt hij me. Ik had last van verkrampte spieren in mijn voeten, maar als ik met Ursus loop, ben ik zó met hem bezig, dat ik ontspan en de kramp en pijn afnemen. Geweldig toch?
Er is een wereld voor me opengegaan; ik had nooit gedacht dat een buddyhond zo’n impact zou hebben. Ik hoop dat ik met Ursus nog meer vooruit zal gaan. Wie weet kan ik op een dag zelfs weer werken. Ja, Ursus zorgt echt alleen voor mooie dingen. Mijn vriend is ook helemaal om. Hij kan zich niet eens meer voorstellen dat we ooit géén hond hadden!’
