Assistentiehond Nura opent letterlijk en figuurlijk deuren
Annette Langenberg (68) heeft minder zorg nodig van haar man, lijdt minder pijn, gebruikt minder medicijnen en heeft zelfs al een vervelende behandeling kunnen overslaan in het ziekenhuis. De reden? De fantastische hulp die ze krijgt van haar assistentiehond Nura. Dankzij Nura gaat haar fysieke en mentale gesteldheid flink vooruit. Terug naar een leven zonder hulphond? ‘Ik moet er niet aan dénken.’
Wie bij Annette op bezoek gaat, wordt begroet door 2 zwarte labradors, die bijna identiek zijn. De ene is Nura, de andere is Guusje, de huishond die Annette en haar man al hadden genomen in afwachting van een assistentiehond. Ze zijn ook nog even oud (2,5). ‘Vanaf moment één waren ze een match’, vertelt Annette. ‘Het lijkt wel een Siamese tweeling. In het begin konden we ze bijna niet uit elkaar houden! Ook de KNGF-trainers hadden er moeite mee’, lacht Annette. Maar er is er maar één die weet hoe ze Annette kan helpen en dat is Nura. Wat doet ze allemaal voor Annette? ‘Tja, wat doet ze níet kun je beter vragen. Laden openen om er spullen uit te pakken, de koelkast open en dicht doen, mijn sloffen uit een andere kamer halen, mijn schoenen uittrekken, de voetsteunen van de rolstoel omhoog of omlaag klappen’, somt Annette op. ‘Zo neemt ze mij een heleboel uit handen.’
Vreselijk ongeluk
Alweer jaren terug kreeg Annette de diagnose hypermobiliteitssyndroom (EDS3). Daardoor liep ze al slecht. Vlak na de diagnose kreeg ze ook nog een vreselijk ongeluk met een lift. Deze was verouderd en stortte met Annette en al op het beton bij het zwembad, waar ze juist haar spieren wilde gaan trainen in verband met haar ziekte. Het gevolg: een incomplete dwarslaesie. Zware medicatie en dito revalidatie volgden, maar de schade bleef groot en Annette was permanent gekluisterd aan een rolstoel. Een arts adviseerde haar een hulphond te nemen. Annette: ‘Een gouden advies, want een hulphond kan echt veel voor je doen en opent letterlijk en figuurlijk deuren voor je. Nura is mijn tweede hulphond. Doordat Nura mij helpt, hoeft ik mezelf niet in bochten te wringen om iets van de grond te pakken of ergens naar te reiken. Daardoor heb ik minder ontstekingen in mijn lijf. Die trigger je namelijk door overbelasting en zo ontwikkel ik steeds slijmbeursontstekingen. Daarvoor moet ik regelmatig naar het ziekenhuis en krijg dan een soort “darts-behandeling” met allerlei prikjes. Dat is geen hobby van me. Ik heb Nura pas sinds de vorige zomer, maar ik heb nu al twee van die vervelende behandelingen kunnen overslaan’, zegt ze opgetogen.
Slimme hond
‘In het begin moesten we natuurlijk aan elkaar wennen’, vertelt Annette. ‘Maar nu voelt Nura me perfect aan. Als ik iets laat vallen en zij is in een andere kamer, komt ze al aanhollen om het voor me op te pakken. En als de fysiotherapeut binnenkomt, begint ze uit zichzelf vast om mijn schoenen uit te trekken. Ze is echt heel slim.’ Toen Nura bij Annette kwam wonen, bekeek de KNGF-instructeur of Nura zich niet liet afleiden door haar huisgenoot Guusje. Maar dat was niet zo, Nura laat zich niet zo makkelijk van de wijs brengen. ‘Wel staat Guusje soms toe te kijken als Nura mij helpt, zo van, “schiet nou eens op met je werk, dan kunnen we samen spelen!”’, vertelt Annette geamuseerd.
Niet alleen Annette is blij met Nura’s hulp, ook haar man heeft er voordeel van. ‘Voor hem maakt het een enorm verschil. Nura neemt hem veel zorg uit handen, hij hoeft absoluut minder voor me te doen. Dat geeft hem lucht. En ik heb mijn eigenwaarde terug. Ik durf weer zonder mijn man naar buiten, want als ik iets laat vallen, weet ik dat Nura me helpt. Anders was ik altijd bang dat ik teveel naar voren moest buigen en uit de rolstoel zou vallen. Die angst heb ik nu niet.’
Eekhoorns en ander wild
Mazzel, niet alleen voor Nura, maar ook voor Guusje en Annette, is dat ze in een bosachtige omgeving wonen. Dat is leuk wandelen. Annette: ‘Het krioelt hier van het wild. De eekhoorns rennen soms gewoon over straat. Nura vond dat in begin wel gek. Ook in het bos vond ze de geur van reeën en wilde zwijnen erg spannend en de eerste tijd had ik moeite haar terug te roepen. Dat gaat nu een stuk beter. En anders gaat Guusje haar gewoon halen. Frolic als beloningsbrokje doet ook wonderen. Dus inmiddels kan ik ontspannen met haar naar het bos.’ Fijn, want natuurlijk mag Nura ook elke dag rennen en hond zijn, naast het werk dat ze allemaal doet voor haar baas. Annette: ‘Guusje en Nura hebben zoveel aan elkaar, ook buiten. Ik heb de kracht niet om bijvoorbeeld een kong te gooien of echt met ze te spelen, maar dat doen de honden dan gewoon lekker samen.’
‘Nura is mijn schaduw’
Annette vervolgt: ‘Het is zo goed dat ze er zijn, assistentiehonden zoals Nura. Ze is mijn schaduw, ze wijkt amper van mijn zijde. Ze is slim, lief, sociaal en aanhankelijk. Aan haar kan echt niets verbeterd worden. Nura slaapt bij ons op de slaapkamer en zodra ze me ’s ochtends hoort bewegen, krijg ik een natte snoet in mijn gezicht. Ze is altijd heel alert. Of ze dan wel genoeg rust krijgt? Jawel hoor. Overdag slaapt ze misschien niet zo diep, maar ’s avonds is ze knock-out. Ze kruipt in haar mand, zwaait nog net niet welterusten met haar pootje en weg is ze. Ik hoop dat iedereen zo’n sterke band heeft met zijn hond als ik. Er komt niets of niemand tussen Nura en mij. Een leven zonder haar, ik moet er niet aan dénken, ik zou me geen raad weten.’ Gelukkig is Nura nog een jonge hond. Annette, haar man én Guusje hebben vast nog jaren plezier van haar.
