Rebble maakt van mij weer een volwaardig mens
ADL-assistentiehond Rebble helpt Tamara, die - door een erfelijke bindweefselaandoening, Ehlers-Danlos syndroom (EDS) - in een rolstoel zit en weinig energie heeft. ‘Dankzij Rebble kan ik zelfstandig zijn.
‘Voordat ik een assistentiehond had, waren mijn man en ik volledig uit elkaar gegroeid. Hij was noodgedwongen mijn zorgverlener en niet meer mijn partner.’ Tamara kan niet genoeg benadrukken hoe belangrijk het voor haar is dat ze Rebble heeft. ‘Ik vond het heel moeilijk om steeds hulp aan hem te moeten vragen. We stonden echt op het punt van een echtscheiding. Ik kan er namelijk heel slecht tegen om afhankelijk te moeten zijn van iemand. Voor mijn man was de druk inmiddels zo hoog dat hij in een burn-out terechtkwam. Ik besloot dat ik de regie over mezelf weer terug wilde hebben en zelfstandig moest kunnen zijn. Rebble is een hele belangrijke factor bij die veranderingen. Doordat ik Rebble nu heb die mij helpt, hoeft mijn man niet meer extra vrij te nemen om mij ergens naartoe te begeleiden. Hij voelt ook de druk niet meer dat hij van alles voor mij moet doen als hij moe uit zijn werk komt. Ons huwelijk is mede daardoor in stand gebleven en ons gezinsleven is er echt op vooruit gegaan. Ook wil ik zelfstandig mijn kinderen kunnen ondersteunen die ook allebei chronisch ziek zijn. Met Rebble erbij kan ik dat.’
Samen met Rebble eropuit
‘Bindweefsel is als lijm die alles in je lichaam op z'n plek houdt. Bij mij niet’, vertelt Tamara over haar ziekte EDS. ‘Mijn spieren draaien daardoor overuren. Ook in ruststand. En luister ik niet goed naar mijn lichaam, dan gaat er met gemak een schouder of een heup uit de kom. Of mijn ruggenwervels verschuiven, met nare hoofdpijnen als gevolg.’ Tamara weet niet wat ze zonder Rebble zou moeten. ‘Ik heb dankzij haar weer een leven buiten mijn gezin, en dat is voor mij heel waardevol. Ik ben weer een volwaardig mens en niet meer die afhankelijke partner en moeder.’ Rebble helpt Tamara veel met praktische dingen. Ze trekt lades open en raapt spullen van de grond. Ze helpt Tamara met uitkleden, geeft handdoeken aan en samen doen ze de was. Tamara en Rebble gaan overal samen naartoe. ‘We gaan naar het tuincentrum in de buurt. Ik kom veel op de school van de kinderen. We gaan bij vrienden op bezoek, we kamperen. Voordat ik Rebble had was ik 5 jaar lang niet meer in het winkelcentrum in de buurt geweest. Met Rebble kan ik zelfstandig boodschappen doen.’
Bijzondere bloeddrukmeter
Rebble pakt niet alleen van alles voor Tamara, ze lijkt ook aan te geven wanneer haar bloeddruk plotseling stijgt. Tamara: ‘Ongeveer anderhalf jaar geleden was ik bij een arts. Ze had net mijn bloeddruk gemeten en die was voor mijn doen keurig. We zijn in gesprek en opeens springt Rebble op mijn schoot. Dus de arts zegt: “Wat doet die hond nou?” Ik antwoordde dat mijn bloeddruk omhoog was geschoten en Rebble daarom op me kwam zitten. De arts geloofde dat niet, want mijn bloeddruk was 3 minuten daarvoor nog prima. De arts besloot mijn bloeddruk opnieuw te meten en die was inderdaad in korte tijd ontzettend gestegen. Het hoort bij mijn ziektebeeld dat mijn bloeddruk snel kan stijgen als ik te lang in een rechtoppositie ben. Door mijn rolstoel in de ligstand te zetten, daalt hij ook weer. Rebble is er niet op getraind, maar ze lijkt het wel te signaleren.’
Onnodig extra stress
Helaas komt het nog steeds voor dat Tamara de zelfstandigheid die Rebble haar geeft soms noodgedwongen weer moet inleveren, omdat haar hulphond niet bij elke zorginstelling even welkom is. 'Het kost veel voorwerk om naar een afspraak te komen met Rebble. Het is al niet fijn dat je naar het ziekenhuis moet, maar ik moet me ook nog eens aanpassen. Ik moet me constant afvragen: kan mijn assistentiehond dan mee? Wat voor iemand tref ik daar en krijg ik problemen vanwege Rebble? Dat levert allemaal extra stress op die je er helemaal niet bij kunt hebben als je naar het ziekenhuis moet.’ Het is nu namelijk zo dat elk ziekenhuis eigen regels en protocollen hanteert omtrent het toelaten van hulphonden. Bij het Amphia Ziekenhuis in Breda mag Rebble tot aan de operatiekamer bij Tamara blijven. Ze ligt dan op een kleedje op het bed. Ook na de operatie mag Rebble weer bij Tamara op de verpleegkamer. Tamara: ‘Helaas mag Rebble niet altijd mee. Bij een onverwachte weigering klap ik dicht. Vervolgens denk ik: wat heb ik fout gedaan? Terwijl ik weet dat ik niks fout heb gedaan. Dan zie ik dat een ruimte waar mijn hond niet naar binnen mag, wel vol stof ligt. Dan kom je in de discussie terecht wat dan schoon is of niet. Als het nodig is, pas ik mij natuurlijk aan. Ik heb er heus begrip voor dat een hulphond niet mee mag op de operatiekamer. Maar dat ik soms een familielid moet optrommelen om naar het ziekenhuis te kunnen, zou niet nodig moeten zijn.
Help meer mensen aan een hulphond
Help jij mensen met een beperking meer vrijheid te geven met een assistentiehond? Elke vorm van steun draagt bij aan de opleiding van onze honden.
Sponsor een pup
Sponsor een pup en volg zijn opleiding tot hulphond via een online dagboekje. Dat kan al vanaf 8 euro per maand. Steun je ook?
Kies jouw pupWord pleeggezin
Voor onze pups zoeken we fijne gezinnen waar de jonge honden in huiselijke kring mogen opgroeien. Iets voor jou?
Vertel mij meerDoneer
Help mee met onze missie om meer mensen met een beperking te helpen? Elke gift draagt bij aan de opleiding van onze hondenhelden.
Ja, ik wil mee helpen
