Oeps! De leukste bloopers van onze trainers
Tijdens het trainen van de honden gaat er wel eens iets mis. Onze medewerkers delen gênante momenten, grappige blunders en opmerkelijke misverstanden.
Instructeur Tessa ging op stap met een regelrechte draaideurcrimineel: ‘In een winkelcentrum moest mijn hond plotseling poepen. We gingen snel op zoek naar de uitgang. Met samengeknepen billen stapte de hond de draaideur in, maar het was al te laat. Zijn drol werd voor mijn ogen langzaam uitgesmeerd over de vloerbedekking. Met schaamrood op mijn kaken heb ik het gemeld bij een servicebalie. Hun reactie was geweldig: “We gaan het schoonmaken, geen probleem. Shit happens.”
Attente waarschuwing
Trainer Chantal is op straat wel eens nagefloten: ‘Het was lekker zomers weer en ik droeg een zonnebril. Een naderende fietser zag het plaatje “vrouw met zwarte bril en blindengeleidehond”. Hij trok waarschijnlijk de conclusie dat ik blind was, want in het voorbijgaan floot hij een deuntje in mijn richting. Zo van: niet schrikken, ik ga je passeren. Ik vond het wel attent, zo’n muzikale waarschuwing.’
Zwartrijden
Instructeur Samantha werd onbedoeld een zwartrijder: ‘Ik was bezig om een hond te leren in- en uitstappen in de trein. Het liep alleen niet zo soepel. Een iets té behulpzame voorbijganger pakte m’n arm en voor ik het wist stond ik samen met de hond in de trein. Prompt daarop ging het fluitje en sloten de deuren. De reis ging van Amsterdam naar Den Haag. Een flinke omweg, waardoor ik helaas mijn koffiepauze miste.’
Vliegende drollen
Kennelmedewerker Gert moest dekking zoeken: ‘We hadden een hond op een speciale loopband gezet om te herstellen van een blessure. Van tevoren was hij even buiten geweest om zijn behoefte te doen. Op de loopband besloot de hond toch nog even te gaan poepen. De drollen vlogen me om de oren. Het was ook een heel lekker klusje om alles schoon te maken…’
Een stiekem hapje
Servicebureaumedewerker Wendy moest op de markt een oogje toeknijpen: ‘Vroeger trainde ik honden voor KNGF. We gingen regelmatig naar de markt om daar te oefenen. Op een zonnige dag stond ik bij de bakkerskraam met een zonnebril op. De man naast me dacht dat ik blind was en besloot mijn hond stiekem een slagroomsoes te voeren. Daarna bracht hij zijn vinger naar z’n mond richting de hond. Zo van: sssttt, ons geheimpje! Ik heb hem maar in de waan gelaten.’
Herder op het dak
Trainer Masja is een gewaardeerde collega, maar op een dag kon ze het dak op: ‘Vroeger hadden we nog geen trainingsbussen met airco. Als onze honden eventjes in de bus achterbleven, dan zetten we het dakraam open. Dat ging altijd goed, totdat een hele eigenwijze herder ontdekte dat hij kon ontsnappen. Toen ik terugkwam bij de bus, stond hij pontificaal op het dak. Het was nog een hele operatie om hem er veilig af te tillen. We hebben de bus hier snel op aangepast, dus het is bij die ene keer gebleven.’
Scherven brengen geluk
Scherven brachten even geen geluk voor instructeur Marlouke: ‘Aan het begin van mijn carrière was ik met mijn allereerste assistentiehond in de supermarkt. Ik zat in een scootmobiel, waardoor omstanders al snel denken dat je een fysieke beperking hebt. Het KNGF-logo op mijn shirt was niet zichtbaar door die hoge rugleuning. Toen mijn hond boodschappen voor me op de loopband moest zetten, stootte hij iets omver. Een enorme kledderboel! Iedereen schoot me te hulp en ging driftig opruimen. Het ging zo razendsnel dat ik niet de kans kreeg om iets uit te leggen. Ik heb iedereen vriendelijk bedankt en ben met lichte gêne weggereden…’
Waar of niet?
Instructeur Frans herinnert zich de gekste voorvallen tijdens het trainen in hartje Amsterdam: ‘Terugkijkend op 47 dienstjaren heb ik heel wat meegemaakt. Zoals de man die mij probeerde me te ontmaskeren, omdat hij dacht dat ik speelde dat ik blind was. Hij gooide een briefje van 100 voor m’n voeten als test. Of die andere man, die ik heb wijsgemaakt dat ik mijn hond trainde om gaslekken op te sporen. Ik zei dat de hond ging zitten als hij gas rook. Toen ik zachtjes het commando “zit” gaf, maakte die man zich pijlsnel uit de voeten.’
Hoge nood
De hond van instructeur Renske had hoge nood op Hoog Catharijne: ‘Ik liep met een collega-trainer op een overdekt treinstation en onze hond begon te plassen. Normaal hebben we altijd doekjes bij ons, maar dit keer waren we die vergeten. Terwijl ik een winkel inliep om iets te halen, bewaakte mijn collega het plasje zodat er niemand doorheen zou lopen. Toen ik terugkwam zag ik haar staan, wijdbeens in een grote spreidstand om die plas heen. Ze had een lang rok aan. Het zag er nogal hilarisch uit, alsof ze spontaan incontinent geworden was!’
