Nathalie en haar tweeling worden blind: onze geleidehond biedt hoop
Nathalie is net afgestudeerd als ze te horen krijgt dat ze een progressieve oogaandoening heeft. “Dan ben je 23 en krijg je te horen dat je in de toekomst blind wordt.” Toch laat ze zich niet uit het veld slaan. “Ik had net een baan als wijkverpleegkundige en kon nog zestig procent zien. Behalve kaartlezen – wat in die tijd nog nodig was – was er in mijn beleving nog niet zoveel aan de hand.”
Qua carrière wordt Nathalie geen moment door haar aandoening geremd. Naast verpleging, begint ze zelf projecten aan te sturen en wordt ze teamleider. In diezelfde periode borrelt haar kinderwens op.
Kinderwens
“Dat was lastig. Ik wist dat mijn aandoening erfelijk was. Maar als ik naar mijn eigen leven keek, voelde ik me totaal niet belemmerd. Zou ik daarom een kind een leven ontnemen? Bovendien was vanuit de wetenschap destijds de verwachting dat de klachten per generatie zouden afnemen.”
Nathalie hakt de knoop door. Een tijd later wordt haar tweeling geboren. Beide kinderen blijken dezelfde oogaandoening te hebben. “Je hoopt natuurlijk dat ze de dans ontspringen, maar helaas. Hoewel ik me natuurlijk bewust was van de risico’s, vind ik het nog altijd verschrikkelijk.”
Ze vervolgt: “Allebei mijn kinderen – inmiddels 16 jaar – staan super vrolijk en positief in het leven. Toch voel ik me nog altijd schuldig. Ze kunnen nog op de fiets naar school, maar hebben wel al slechter zicht dan ik op hun leeftijd. Spijt heb ik niet, maar het is wel echt mijn pijnpunt.”
Geinspireerd
Nadat haar kinderen zijn geboren, realiseert Nathalie zich dat ze niet kan blijven doen alsof er niks aan de hand is. “Ik had nu 2 kinderen waarvoor ik moest zorgen en was inmiddels alleenstaand. Afwachten tot ik helemaal niks meer zou zien, was geen optie. Ik moest de regie in eigen handen houden.”
Nathalie klopt aan bij Visio, een landelijk expertisecentrum voor blinden en slechtzienden. Daar heeft ze inmiddels ook een baan als manager. “De medewerkers daar hebben me enorm geïnspireerd. Ik leerde dat er zoveel mogelijk blijft als je blind bent. Lange tijd dacht ik dat ik achter de geraniums zou belanden, maar zij leerden mij focussen op wat er allemaal nog wél kan, in plaats van niet.”
Meer hulp nodig
Als Nathalie’s tweeling wat ouder is, beseft ze dat ze meer hulp nodig heeft. “Ik hield de handen van mijn kinderen altijd vast als we ergens heen gingen. Op een gegeven moment realiseerde ik me dat ik dat niet meer voor hen deed, maar voor mezelf. Naar een ouderavond gaan en met je moeder hand in hand lopen als je tien bent, is voor geen kind leuk. Daarom besloot ik aan te kloppen bij KNGF Geleidehonden.”
Nathalie wordt weer emotioneel als ze vertelt over het moment dat KNGF haar opbelde om te vertellen dat ze een blindengeleidehond hadden gevonden. “Net als nu, barstte ik meteen in tranen uit. Ik liep op dat moment samen met mijn dochter in een winkelcentrum, dus zij begon meteen te sissen, ‘mam, doe even normaal’. Maar ik was gewoon zó blij.”
De komst van Zion, 4 jaar geleden, opende Nathalie’s deuren weer. Hoewel ze nog maar één procent zicht heeft, heeft ze wél haar vrijheid terug. “Ik ben niet meer afhankelijk van mijn kinderen, vrienden of familie.” Doordat ze met Zion weer kan reizen, kan Nathalie ook haar werk als manager blijven uitoefenen. Dat had anders nooit gekund. “De trein, bus, taxi. Alles kan weer. We doorkruisen samen het hele land.”
Bijzondere momenten
Bijzondere momenten beleefden de twee genoeg. “Op een avond liepen we over straat, toen Zion opeens weigerde verder te lopen”, vertelt Nathalie. “Uiteindelijk gaf ik het op en wandelden we terug naar huis. Later bleek er iets heel naars te zijn gebeurd in de wijk. Ik weet natuurlijk niet zeker of Zion dat voelde, maar ik heb echt het idee dat hij onraad rook.”
Een andere keer worden de twee belaagd door een groepje jongeren, dat uit het niets keihard boe-geluiden begint te maken. Nathalie schrikt zich kapot, maar Zion geeft geen krimp. “Voor zo’n hond is dat ook echt wel even schrikken, maar dat liet hij absoluut niet merken. Hij bleef op mij gefocust.”
Nathalie blijft zich dan ook verbazen over wat Zion allemaal kan. “Echt hoor, hij is nog net geen Google Maps. Al heeft hij me ook ooit naar huis gebracht toen ik was verdwaald. Alles kan hij vinden als ik hem erom vraag. Van busdeuren tot zebrapaden.”
Hoop en vertrouwen
Het is ook dankzij Zion, dat Nathalie haar oude hobby weer op kan pakken. “Ik hield erg van sporten, maar dat lukte niet meer. Ik kwam daardoor best veel aan. Zion zorgt ervoor dat ik weer beweeg én dat mijn rug- en nekklachten zijn verdwenen. Voordat hij er was, ging ik altijd krampachtig door het leven. Nu kan ik weer volledig ontspannen. Hij geeft me altijd het vertrouwen dat het goedkomt.”
Ook biedt Zion hoop voor Nathalie’s kinderen. “Die zeggen nu al: ‘Als ik eenmaal blind ben, dan hoop ik ook een geleidehond te kunnen krijgen.’ Daardoor vrezen ze niet voor de toekomst. Mijn dochter omschreef het laatst heel mooi. Ze zei: ‘Zion geeft licht en warmte.’ Prachtig toch, dat dit allemaal aan een hond te danken is?”
