Familie Verkerk zwaait hun hond nuchter uit
Als de hond naar school gaat… hoe is dat voor de kinderen van het pleeggezin?
Vrolijk loopt pup Honey door het huis van de familie Verkerk. De golden/labrador kruising is pleegpup nummer 4 voor dit gezin. De kinderen Verkerk hebben dus al 3 keer meegemaakt dat hun KNGF-hond naar school ging. Gaat dat afscheid telkens gepaard met ontroostbare kinderen? Of kijken Jolien (14), Emy (12) en Jurre (10) er heel anders tegenaan?
Moeder Ellis Verkerk vertelt eerst hoe het gezin betrokken raakte bij KNGF Geleidehonden. ‘Onze kinderen wilden 6 jaar terug graag een hond en wij ook wel. Maar we hadden geen ervaring met honden. Een KNGF-hond opvoeden leek daarom een goed idee; dan zouden we intensieve begeleiding krijgen bij het leren omgaan met een hond en konden we zien of we het echt leuk vonden.’ Ter voorbereiding namen Ellis en haar man de kinderen mee naar het muZIEum; een ervaringsmuseum over wel en niet zien. En naar Ctaste, waar je kunt dineren in het donker. ‘Dit om onze zoon en dochters te laten ervaren hoe het is om niets te kunnen zien. Zodat ze snapten dat het voor blinde mensen fijn is als ze begeleid worden door een getrainde hulphond.’
Zoon Jurre vond eerste pup maar eng
In 2016 kwam pleegpup Ebba huize Verkerk binnen, een zwart labradortje. Ellis: ‘De opvoeding van deze eerste pup vonden mijn man en ik zwaar, al was Ebba nog zo lief. KNGF heeft als regel dat het jongste kind 4 jaar moet zijn voor de pup mag komen. Dat vond ik een gekke regel toen we op de wachtlijst stonden, maar nu begreep ik het. Het was megadruk met nog jonge kinderen én een pup.’ Zoon Jurre, toen 5, weet nog dat hij niks moest hebben van Ebba. ‘Ik was bang voor haar, ze zette overal haar scherpe tanden in. Ik kroop echt over stoelen en tafels om bij haar uit de buurt te blijven.’ Maar gaandeweg draaide Jurre helemaal bij en durfde zonder aarzelen een speeltje uit de bek van Ebba te halen. Met haar opvolgers Tinka, Fiona en Honey werd hij dikke maatjes. ‘Fiona was mijn lievelingspup, met haar kon ik het leukste spelen en stoeien.’ Bij zijn zusje Emy springt Honey uit boven haar voorgangers. ‘Zij is zó lief en houdt enorm van knuffelen.’ Oudste dochter Jolien had ook een zwak voor Fiona.
Nuchtere kijk op vertrek hond
De kinderen hebben dus al 3 keer afscheid moeten nemen van een pup. Maar wie verwacht dat daarbij tranen kwamen kijken, heeft het mis. Jolien, die zich het vertrek van Ebba het beste herinnert: ‘Het was even raar dat er een lege bench in huis stond. Maar Ebba was ruim anderhalf jaar toen ze naar school ging en speelde veel minder dan toen ze een puppy was. Een beetje saai eigenlijk, dus ik vond het ook niet zo erg dat ze wegging.’ Jolien, Emy en Jurre zijn het er grondig over eens dat een kleine pup véél leuker is dan een bijna volwassen hond. En het vertrek van de één betekent de komst van de ander en daar zijn de kinderen heel vrolijk onder. Ellis: ‘Wij zijn zelf ook nuchter over het vertrek van de hond naar school. Het is even gek, maar je weet waar je het voor doet. En ik ben altijd blij als ik mijn eigen huis weer terug heb en niet door weer en wind naar buiten hoef.’ Tot de volgende pup komt, want ondanks dat de ouders Verkerk na Ebba dachten ‘dat nooit meer’, zijn ze nog steeds actief als puppypleeggezin. Inmiddels weten de kinderen: ‘Papa en mama zeggen telkens “dit was de laatste”, maar we weten toch dat er weer een KNGF-pup komt.’ Ellis, schaterend: ‘Ik weet niet of dit een goede indruk maakt, maar het is inderdaad zo. Na een tijdje begint het weer te kriebelen.’
Overweeg je ook om puppypleeggezin te worden? Schrijf je dan in voor een informatiebijeenkomst.
100% score
Ellis denkt dat de kinderen nuchter omgaan met het vertrek van de honden omdat ze hebben gezien hoe Ebba terecht is gekomen. ‘Ebba is blindengeleidehond geworden en we hebben haar een keer opgezocht. We konden zien dat de baas erg blij was met haar en dat Ebba erg op hem gericht was en niet op ons. De kinderen merkten dat ze niet meer zoveel band met haar hadden, dat het nu echt zijn hond was. De cirkel was rond. Op het moment dat de honden bij ons in huis wonen is het leuk. Daarna wonen ze bij hun baas. Ook prima. Punt.’ Het hele gezin kijkt wel met enige voldoening naar het resultaat van hun inspanningen. Tot nu toe een 100% score, want Ebba en Tinka werken als blindengeleidehond en Fiona is buddyhond PTSS. Ellis: ‘Ik denk altijd dat onze pups het mede zo goed doen dánkzij de kinderen. Die helpen in feite goed mee met het socialiseren.’
Geen drama maken van afscheid
De kinderen gaan nooit mee om de hond naar school te brengen. Ellis: ‘Dat doe ik bewust in mijn eentje, om het niet beladen te maken. De avond ervoor nemen we allemaal uitgebreid de tijd om de hond nog even te verwennen en te knuffelen. Ik zelf ook. In Amstelveen is het dan meer van hup, nog een aai over zijn bol en naar huis. Voor ons werkt dat het beste.’
Dus na Honey gaat de familie Verkerk verder met pup nummer 5? Nou, sterker, ze hopen dat de volgende al komt als Honey er nog is, want dat is een grote wens van Emy: 2 honden tegelijk in huis. Emy: ‘Dat lijkt me leuk voor Honey, want wij worden ook ouder en spelen soms minder, maar dan kunnen ze samen spelen.’ En als Honey dan naar school gaat, dan zwaaien Jolien, Emy en Jurre haar nog nuchterder uit dan normaal, want ze blijven lekker achter met een jonge pup. En kleine puppy’s zijn nu eenmaal het allerleukst, dat weet toch iedereen? Ja, veel mensen denken dat het lastigste van een KNGF-pup opvoeden is om hem na ruim een jaar af te staan. Maar de familie Verkerk denkt: ‘Jippie! We krijgen een puppy!’ Zo kan het dus ook.
