Een goede geleider of toch een brokkenpiloot?
Kan een geleidehond zonder brokken te maken zijn blinde baas door krappe ruimtes in een museum leiden en moeten geleidehonden dan worden toegestaan? Huis Doorn wilde dit graag uitzoeken en nodigde onze ambassadeur Tamara en haar geleidehond Ewald uit voor een rondleiding.
Tamara Bessels is ambassadeur voor KNGF Geleidehonden en heeft al jaren een geleidehond. Ook zij maakt helaas geregeld mee dat ze wordt geweigerd. ‘Dan komt de beveiliging naar me toe om me de toegang te ontzeggen’, vertelt Tamara. ‘Ik reageer dan nooit agressief of boos, maar zeg: “Als u goed kijkt, wat ik niet kan, dan ziet u dat deze hond een geleidehond is.” Vaak is de reactie dan: “Sorry, natuurlijk mag u naar binnen.” Maar niet altijd. Soms mag ik echt niet naar binnen. Men gelooft dan niet dat ik de hond nodig heb. Het is kwetsend als mensen denken dat je misbruik maakt van de situatie. Van initiatieven zoals bij Huis Doorn word ik dan weer heel blij.’
‘Alles kan hier omvallen’
De inrichting van het museum Huis Doorn is nog precies zoals de Duitse keizer Wilhelm II het heeft achtergelaten. Dat betekent dat er her en der vazen, commodes en topstukken van Duitse meubelmakers te bezichtigen zijn. ‘Er kan dus makkelijk van alles omvallen in ons museum’, vertelt Anne Marie Kooij van Huis Doorn. ‘We hadden daarom nogal onze bedenkingen ten aanzien van een geleidehond.’ Tot voor kort was er geen beleid ten aanzien van geleidehonden bij Huis Doorn. ‘Daar hadden we gewoon nooit over nagedacht’, vervolgt Anne Marie. ‘Huisdieren worden bij ons per definitie geweerd. Omdat er nu steeds meer soorten geleidehonden zijn en omdat we tegenwoordig een rijksmuseum zijn, vinden wij het belangrijk dat hier in ieder geval beleid voor geleidehonden komt.’
Kwispelgevaar
Om te ervaren hoe een geleidehond zich zou gedragen in het museum, besloot Huis Doorn een ambassadeur van KNGF Geleidehonden uit te nodigen voor een rondleiding. De groep mensen die de rondleiding met hen volgde, bestond uit vrijwilligers van het museum dat normaal de rondleidingen geeft. Tamara: ‘Zo konden ze allemaal met eigen ogen zien dat Ewald mij perfect langs alle spullen en door alle ingerichte kamers leidde. Ze waren onder de indruk. Voor de rondleiding begon, had Ewald nog gekwispeld. Dat vonden ze verontrustend. Toen zei ik al: “Als hij straks in tuig is en aan het werk, houdt hij zijn staart echt wel bij zich.” Het museum is inderdaad krap en er staan tientallen porseleinen serviezen uitgestald op gedekte tafels, maar Ewald deed het heel goed.’
Samenspel tussen Tamara en Ewald
Anne Marie kan dat beamen: ‘We vonden dat Ewald zich voorbeeldig gedroeg. Als er iets werd uitgelegd stond hij gewoon stil, onbeweeglijk bijna. We hadden ons van tevoren inderdaad zorgen gemaakt om zijn staart, maar die hield hij keurig bij zich. In het huis zijn er veel nauwe paden. Als het pad smaller werd, ging Ewald schuin voor Tamara lopen. Tamara legde goed uit hoe zij dit aanvoelde en hoe ze hem volgde. Dat samenspel tussen hen was mooi om te zien. We grapten zelfs tegen elkaar dat het fijn zou zijn als Ewald bij elke rondleiding kon meelopen. Als een verhaal in een kamer namelijk te langdradig werd, ging hij erbij liggen. Ik ga een verslag naar ons bestuur sturen en dan hoop ik dat we binnenkort een definitief positief beleid hebben ten aanzien van geleidehonden.’
