‘Met mijn geleidehond is alles weer mogelijk’
Leonie (45) zag altijd al slecht in het donker, maar pas 7 jaar geleden besefte ze dat ze op weg was om blind te worden. Daarmee kwam haar leven bijna tot stilstand - tót blindengeleidehond Wouter haar huis binnenstapte. Samen met hem herwon Leonie haar leven. Ver van huis salsadansen of helpen in een museum; met Wouter durft ze alles aan. ‘Een hele zorg minder voor mijn gezin.’
Diagnose complete schok
‘Achteraf gezien worstelde ik allang met mijn zicht’, zegt Leonie. ‘In het donker fietsen vond ik niet fijn, dus ’s avonds ging ik nooit de stad in. Schemerige cafeetjes, daar vond ik ook niks aan.’ Maar als haar blikveld steeds kleiner wordt en ze eigenlijk bijna geen auto meer durft te rijden, volgt nader onderzoek en wordt het syndroom van Usher vastgesteld. De prognose: toekomstige blindheid. Leonie: ‘Ik was 38 en had een leven met alles erop en eraan – man, 3 kinderen, een baan in de zorg - dus de diagnose kwam als een complete schok. Dat klinkt misschien raar, maar mijn zicht was al die tijd sluimerend achteruit gegaan - je ziet een fractie minder en past je direct aan. Dat wordt normaal.’
Stoppen met baan
Autorijden en fietsen mocht Leonie niet meer. ‘Ik leerde in sneltreinvaart lopen met een taststok. Dat was doodvermoeiend, ik had veel hoofdpijn en branderige ogen van de inspanning. Je voelt elk obstakel en kan niet over straat lopen en ondertussen een gesprek voeren. Maar ja, je moet van alles, dus je gaat maar gewoon door. Op het werk ging alles veel te snel. Ik werkte met verstandelijk gehandicapten. Daar waren ook mensen met gedragsproblemen en die kunnen onverwachts naar je uithalen. Ik kon dat allemaal niet meer bijhouden.’ Ze stopte noodgedwongen met werken.
Het lichtpuntje
Maar er was een lichtpuntje; Leonie kwam in aanmerking voor een blindengeleidehond. ‘Na tijdje op de wachtlijst ontmoette ik Wouter, een mooie golden retriever. We hadden meteen een klik.’ Al gauw werd Leonie’s wereld weer groter. Samen met Wouter ontdekte ze reizen met het ov en al best snel gingen ze naar natuurgebieden om met z’n tweeën lange wandelingen te maken. ‘Vóór Wouter deed ik dat niet. Mijn energievoorraad was beperkt en mijn kinderen waren nog jong, dus daar richtte ik al mijn energie op. Dat doe je met liefde, maar je houdt weinig tijd over voor jezelf. Met Wouter werd alles weer mogelijk. Ik kan met vrienden afspreken, want hij zorgt dat ik nergens tegenaan loop. Ik kan met mijn dochter de stad in. De eerste keer dat ik met haar naar de koopavond kon, in het donker, zal ik nooit vergeten. Opeens was de schemering geen belemmering meer! Geweldig was dat.’
In museum helpen
Ging Leonie eerst in stapjes vooruit, later werden dat hele sprongen. ‘Ik doe intussen weer vrijwilligerswerk bij mijn oude werkgever. Dat kan dankzij Wouter en daar ben ik erg blij mee. Wij gaan er samen met de bus naartoe. Zonder hem zou dat veel te heftig zijn. Maar we ondernemen nog veel meer. Ik heb vorig jaar salsalessen gevolgd in Arnhem. Om daar te komen moest ik twee bussen en twee treinen nemen. Toen ik Wouter net had, durfde ik dat echt niet en had mijn man me moeten brengen. Maar nu heb ik er alle vertrouwen in dat we op de plaats van bestemming komen. Ook gaan we soms naar het Rijksmuseum in Enschede om te helpen een museumbezoek toegankelijker te maken voor mensen met een beperking. Voor de gemeente Berkelland hebben we de website op toegankelijkheid getest. Dat zijn leuke dingen om te doen.’
Pleeggezin doet belangrijk voorwerk
‘Wouter niet alleen voor mij belangrijk, maar voor ons hele gezin’, vertelt Leonie. ‘Mijn man en kinderen hebben natuurlijk gemerkt dat ik veel minder afhankelijk ben van hen, sinds Wouter erbij kwam. Iedereen draagt hem op handen. Hij is echt mijn maatje en knuffelkont en hij is ook dik bevriend met onze kleine teckel / Jack Russel-kruising. Wouter is nu ruim 7 jaar en nog steeds fit en vitaal, dus ik hoop nog een tijd met hem te kunnen doorlopen, voor hij met pensioen gaat. Misschien nog leuk om te vertellen dat we vanaf het begin contact hebben met Wouters puppypleeggezin, die hem het eerste jaar heeft opgevoed. Zij vinden het geweldig om eens in de zoveel tijd een update en foto’s van hem te krijgen. We hebben elkaar ook een paar keer ontmoet. Ik vind het niet alleen leuk maar ook vanzelfsprekend om het pleeggezin op de hoogte te houden. Zij doen zulk belangrijk voorwerk - dan is het toch een kleine moeite om eens wat te laten horen.’
Een gelukkig mens
Leonie vervolgt: ‘Over straat lopen met een blindengeleidehond gaat echt gestroomlijnd. Vroeger, met die taststok, liep ik altijd achteraan, waardoor iedereen op mij moest wachten. Nu ben ik vaak degene die achteromkijkt en zegt: “Komen jullie nog?” Met Wouter hoef ik me minder te concentreren op het lopen, omdat ik lekker met hem mee stap. En ik hoef me niet te focussen op obstakels - die omzeilt Wouter wel en hij geeft het ook aan wanneer we bij een stoep komen. Daardoor kan ik onderweg flink doorstappen en genieten van mijn omgeving. Een geleidehond bespaart energie en geeft je bovendien nieuwe energie, heb ik ontdekt. Ja, ik heb natuurlijk veel moeten inleveren, maar ik heb er ook veel moois voor teruggekregen. Door Wouter behoud ik mijn zelfstandigheid en zelfvertrouwen. Als dat in de toekomst zo blijft, dan ben ik een gelukkig mens.’
