Geleidehondentaal verbindt mensen
Het is alweer een tijd geleden dat ik voor het eerst op reis mocht voor KNGF Geleidehonden. Het betrof een uitwisselingsprogramma met een Amerikaanse geleidehondenschool in de buurt van New York. Samen met twee Nederlandse cliëntes en hun geleidehonden maakte ik “The Big Apple” onveilig.
Verkeersregels
Lopend over Fifth Avenue en Times Square, constateerden we dat er veel overeenkomsten zijn tussen het lopen met een geleidehond in NY City en bij ons, maar ook grote verschillen. New York mag veel groter zijn dan Utrecht of Amsterdam, het werken met een geleidehond is door de infrastructuur van de stad en de discipline van de medeweggebruikers soms simpeler dan hier! Toen ik dat vertelde aan mijn Amerikaanse collega's, werd ik meewarig aangekeken. Totdat zij Amsterdam bezochten en zagen dat de Nederlanders (of moet ik zeggen ‘Amsterdammers’?) inderdaad massaal rode verkeerslichten negeren en ook de overige verkeersregels aan hun laars lappen. En waar komen al die fietsers vandaan? Hoeven die niet voor zebrapaden en witte stokken te stoppen?
Aan het einde van deze exchange hadden mij Amerikaanse collega's en ik veel van elkaar geleerd. Wij hebben de iets strakkere discipline en appèlregels van onze vrienden aan de andere kant van de plas overgenomen, terwijl de New Yorkers proberen om, met onze adviezen, meer “initiatiefrijke honden” te trainen.
Wat een inzet!
Toen ik later meer buitenlandse scholen bezocht, merkte ik dat ieder land de werkwijze heeft afgestemd op de eigen cultuur en omstandigheden. De aanpak mag verschillen, overal staat het belang van de cliënt en het welzijn van de honden voorop. Samen met mijn Italiaanse collega’s gebruikte ik achterin de kennel de zelfbereide pastamaaltijd, inclusief het glaasje wijn. Het leek een losgeslagen zooitje, maar wat wilden deze mannen graag hun kennis vergroten en wat waren ze loyaal aan hun werkgever. Of mijn Poolse collega's! Zij hebben alles zelf moeten uitvinden en zelf trainingsmethodes ontwikkeld. En dan te bedenken dat deze mensen, naast het trainen van geleidehonden, een fulltime baan hebben. Wat een inzet! Of de positiviteit en de inzet van de collega’s in Nieuw Zeeland en Australië, die lange afstanden moeten afleggen onder de meest zware weersomstandigheden. En wij maar klagen als het een dag regent…
Kippenvel
Eén ding hebben al deze mensen gemeen; wij spreken allemaal dezelfde taal. Ik bedoel niet Engels of een andere wereldtaal, maar “de geleidehondentaal”. In de oude binnenstad van Seoul liep ik eens, samen met mijn Koreaanse collega TJ, achter een jonge cliënt en zijn geleidehond. Deze jongen stuurde zijn hond goed aan en de geleidehond liet excellent werk zien. Wij als instructeurs konden hier alleen maar van genieten. TJ sprak geen woord Engels, maar stootte mij aan en liet het kippenvel op zijn arm zien. Ik begreep precies wat hij bedoelde. Wat mooi dat de geleidehond alle nationaliteiten verbindt!
