Eindelijk weer zelfstandig naar het strand
‘Weer eens zelf naar Zandvoort gaan.’ Dat vulde ik in op mijn wensenlijst bij de aanvraag van een blindengeleidehond. Ik diende aan te geven wat mijn ‘werkaanbod’ zou zijn voor een geleidehond. Kleine moeite, activiteiten genoeg. Maar zon en zee in Zandvoort, dat stond bovenaan mijn lijstje.
Dominieke Bos-Havinga heeft een blindengeleidehond: Nike. Ze schrijft veel over haar de bijzonder band met haar zwarte labrador en de vrijheid die haar maatje haar geeft. Deze blogs zijn te lezen op www.domievertelt.nl
Route uitstippelen
Zandvoort. Vroeger ging ik er nog wel eens in m’n eentje naartoe, toen ik nog veel meer zag. Tien jaren verstreken nadat ik er voor het laatst was. Het werd meteen het eerste zelfstandige treinritje voor Nike en mij. Thuis had ik uitgebreid op Google Earth uitgezocht wat ik op mijn route zou moeten tegenkomen mits ik niet zou verdwalen. De route naar het station van Haarlem was bekend.
Warme ontmoeting
In de bus zat ik tegenover een mevrouw die vertelde dat zij een labrador als huishond had. Ze viel als een blok voor Nike en we raakten aan de praat. Alle typische labrador kenmerken passeerden de revue en het verschil tussen huis- en geleidehond. Waar mijn reis naar toe ging, was haar vraag. ‘Nike en ik laten een wens in vervulling gaan’, zei ik. ‘Ik ga voor het eerst sinds jaren weer zelfstandig naar Zandvoort. Genieten van het weer, de zon, de zee en het strand.’ Het emotioneerde haar. Een simpele wens, maar met een enorme drempel als je zo weinig ziet. Met die lieve knappe hond kan dat nu wel. Ze verliet de bus eerder dan wij. ‘Ik wens je euforie op het strand, heb een onvergetelijke dag’, luidde het afscheid.
Van station naar het strand
Op het station aangekomen vond Nike het nemen van de OV-chippoortjes onverantwoord omdat er net een hoop mensen vanaf de andere kant doorheen kwamen. Hij liep ze allemaal langs maar kon geen keuze maken. ‘Dan wachten we wel even’, zei ik. De tweede poging lukte prima. In Zandvoort klopte de omgeving met wat ik op Google had opgezocht. Nadat ik buiten het station eenmaal “Rechts!” had gezegd, ging Nikes neus in de lucht. ‘Strand! Zeelucht! Daar gaan we heen!’ Op het strand genoten we samen, vanuit onze tenen. Gespeeld, gewandeld, gebanjerd langs de waterlijn.
Met het uitkomen van deze wens weet ik: Nike en ik, wij kunnen samen ook onbekende omgevingen aan. Eenmaal boven kreeg Nike zijn tuig weer aan. Langzaam zette Nike zich in beweging. Om na een paar meter harder te gaan lopen en ongevraagd rechtsaf te slaan. Een pad stijl naar beneden. Daar was het kennelijk dus leuk. ‘Hee slimmerd! Dat is de strandopgang, daar komen we net vandaan!’
Knuffelen
Drie dagen later. Een gewone zondag in het bos, Nike mag even vrij spelen. Een mevrouw spreekt me aan en zegt dat ze als een blok valt voor mijn lieve zwarte labrador. ‘Wat een prachtige hond’, om direct daarna te zeggen: ‘Jij bent het! Ik heb de afgelopen dagen nog zo vaak aan je gedacht en me afgevraagd hoe jullie het zouden hebben gehad op het strand.’ Mijn verhaal hoorde u amper, zo liet u zich gaan in een heerlijke knuffelsessie met Nike. Iets wat in de bus onmogelijk was.
