‘Dankzij Winston heb ik ook een stukje van mijn vrijheid terug’
Winston is de tweede blindengeleidehond voor het gezin Laureijssen. Dankzij zijn voorganger Summer durft Stefan weer onbezorgd de straat op. Ook voor zijn vrouw Maike is er met de komst van de honden veel ten goede veranderd.
Maike: ‘Aanvankelijk wist Stefan voor iedereen verborgen te houden dat hij steeds slechter ging zien. Zelfs toen we al samenwoonden, merkte ik het niet aan hem. Hij droeg wel een bril, maar verder deed hij gewoon alles, liep stage en kon zich prima redden in huis. Op straat pakte hij me wel steeds vaker onder de arm. Vanaf het moment dat ik het doorhad, zijn we buiten de deur bewust arm in arm gaan lopen, zodat ik hem kon leiden. We kochten zelfs een tandem, zodat we konden fietsen, ik voorop.
Bij de Koninklijke Visio − de organisatie voor slechtzienden waar Stefan werkt als trainer digitale vaardigheden, maar aanvankelijk als cliënt terechtkwam − leerden ze hem met een blindenstok lopen. Maar daar heeft hij het geduld niet voor; telkens obstakels onderweg tegenkomen waar je dan omheen moet lopen. Op een gegeven moment merkte ik dat hij een soort angst kreeg om de straat op te gaan, omdat hij er zo gefrustreerd door raakte. Dat was het moment dat we besloten voor een blindengeleidehond te gaan. Die leidt je namelijk om die obstakels heen, zodat jij lekker kunt doorstappen. Het zou meer vrijheid betekenen – voor Stefan, en daardoor ook voor mij.’
Toen kwam Summer
‘Toen Stefan na 2 weken interne training bij het KNGF-trainingscentrum in Amstelveen terugkwam met Summer, een golden retriever-labradorteefje, was ik op slag verliefd. Het was fantastisch om te zien wat ze allemaal voor Stefan deed. Toegegeven, de eerste 6 maanden moesten ze nog even hun weg vinden, maar uiteindelijk kreeg Stefan weer zelfvertrouwen en ging gewoon de straat op. Voorheen maakte ik me altijd zorgen als hij met zijn stok de straat op ging, bang dat hij gefrustreerd zou raken, maar met Summer kon ik dat helemaal loslaten.
Als gezin word je dankzij een geleidehond ook zelfredzamer. Stefan kan ook gewoon even een boodschap doen. Vooral toen ik na mijn tweede bevalling na een keizersnede 6 weken helemaal niks kon, was dat fijn. Ook haalde of bracht hij de kinderen soms naar de opvang. Dan hielpen ze hem daar met de baby in de draagzak te doen. Hij ging ook met ze wandelen in het bos. Of wij samen; Summer in het tuig met Stefan en ik erachter met de kinderen, zodat ik mijn handen vrij had voor hen. Nu onze dochters groter zijn – Kirsten is 10 en Celí is 12 – haalt Stefan ze vanuit zijn werk regelmatig op. Dan komt hij vanuit het station toch langs hun school. Onze dochters zijn opgegroeid met een geleidehond in huis en weten niet beter. Op een gegeven moment realiseerden ze zich wel dat Summer een ander soort hond was en dan hielden ze daarover een spreekbeurt op school.’
Wisseling van de wacht
‘Na 7 jaar ging Summer met pensioen. Dat was voor mij en de meiden wel even heel moeilijk, maar we hebben het rustig opgebouwd. Vooraf hebben we een paar keer afgesproken met het gezin waar ze heen zou gaan. Ook hebben we altijd contact gehouden en gingen eens in de zoveel tijd samen met alle honden wandelen. Stefan had het minder moeilijk met het afscheid van Summer, maar voor hem is het ook anders. Natuurlijk hield hij ook van Summer en houdt hij van Winston, maar het zijn ook hulphonden voor hem. Bovendien ging hij in de week voordat Summer naar het nieuwe gezin zou gaan, weer een week intern om te trainen met Winston, zijn nieuwe geleidehond.
‘Ook als gezin word je dankzij een geleidehond zelfredzamer’
De komst van deze hond, opnieuw een labrador-retrievermix, hebben de kinderen veel bewuster meegemaakt; ze waren toen al 5 en 7. Ook op Winston was ik meteen verliefd. Hij is nu 7,5 jaar bij ons. Buiten dat we het er straks weer moeilijk mee hebben als hij met pensioen gaat, hebben we met hem de gebruikelijke problemen die iedere hondenbezitter heeft. In huis is hij onze huishond, die gewoon de pepernoten van tafel steelt als je even niet oplet, overal in huis liggen haren en het is altijd een heel geregel met dagjes of weekendjes weg en vakanties. Gelukkig wil iedereen, van vrienden tot collega’s, maar wat graag zo’n goed opgevoede allemansvriend een weekendje te logeren hebben.
Als we Winston wel een keer meenemen, bijvoorbeeld naar een vakantiehuisje, laat ik hem vaker uit dan thuis. In een nieuwe omgeving moet Winston erg hard werken en Stefan kan hem dan niet sturen. En in een hotel mag de hond niet alleen op de kamer blijven, dus dan moet je daar wel rekening mee houden. Daarom bedenken we altijd vooraf of we Winston wel of niet meenemen. Zo nemen we hem niet mee naar een pretpark of dierentuin. En als we naar het bos gaan om te wandelen, vraagt Stefan altijd aan me: ‘Wil je arm in arm met mij lopen, zodat Winston vrij los kan lopen, of wil je dat ik hem in het tuig doe en dat ik met hem loop?’ Het is heel fijn dat we dankzij Winston die keuze hebben.’
