‘Dankzij Inou heb ik weer een reden om te leven’
Wie Erika ziet binnenkomen met haar grote, zwarte hond Inou kan niet anders denken dan: “Wat een leuk, stoer stel!” Dat zijn ze ook. Maar dit is een heel ander soort stoerheid dan die Erika vroeger had, toen ze politierechercheur was en alles aankon.
Erika: ‘Ik werkte bij de Politie Amsterdam, 15 jaar in uniform en 15 jaar bij de Recherche. Moordzaken, zelfdodingen, gruwelijke zedenzaken – alles kwam voorbij. Als collega’s het even niet trokken, zeiden ze “Laat Erika het maar doen; die kan alles aan”. Dat dacht ik zelf óók. Ik had een masker opgezet, zowel voor de buitenwereld als voor mezelf. Mij kreeg je niet klein. Tot ik, na de aanhouding van een zware crimineel plus een extreem nare zedenzaak, totaal vastliep. Ik durfde de straat niet meer op, stond te trillen op mijn benen, was snel kwaad en kreeg heftige herbelevingen en nachtmerries. Achteraf gezien stond ik natuurlijk al heel lang onder hoogspanning, maar bij de politie heerste een cultuur van “niet zeuren en doorgaan”. Er was geen aandacht voor het verwerken van al het heftige dat je meemaakt op straat.’
Wapen inleveren
‘Toen de leiding snapte dat ik echt niet verder kon, moest ik mijn wapen inleveren en kreeg hulp. De psychiater zei uiteindelijk: “Jij bent onbehandelbaar”. Ik schrok; bestaat dat? Hij legde uit: “Jij kunt niet bij je gevoel, dus heeft behandelen geen zin”. Dat was een eyeopener. Daarna heb ik van alles geprobeerd. Van verschillende hulpverleners, EMDR tot zeer zware antidepressiva. Het hielp soms, een beetje, maar ik kwam niet echt vooruit. Ik hield nachtmerries, kwam mijn slaapkamer amper nog uit en kon eigenlijk niks meer. Mijn man kon het niet aan en vertrok.’
Agressie reguleren
‘Bij het Nederlands Veteraneninstituut sprak ik voor het eerst iemand met een assistentiehond voor mensen met PTSS: een posttraumatische stressstoornis, wat ik overduidelijk ook heb. Die hond deed hem goed. Na lang wikken en wegen heb ik me via het maatschappelijk werk aangemeld bij KNGF. Instructeur Herman kwam langs en hoorde mijn verhaal aan. Hij zei: “Een PTSS-assistentiehond past bij jou, maar eerst ga je een agressieregulatietraining doen, want je hebt een veel te kort lontje.” Daarin had hij volkomen gelijk. Daar heb ik hard aan gewerkt en toen mocht ik op de wachtlijst. Ik heb een jaar gewacht. Dat was moeilijk. Tussendoor kreeg ik wel een workshop bij KNGF waarin ze alles vertellen over PTSS-assistentiehonden. Dat was fijn en leerzaam.’
‘Mijn medicatie heb ik dankzij Inou met 95% kunnen afbouwen’
Kop op borst
‘Op 3 januari 2022 mocht ik Inou ontmoeten. Ik had voor de grap gezegd: “Doe maar een grote, zwarte hond”, al was een kleine gele natuurlijk ook prima geweest. Maar daar was Inou, een hele grote, zwarte hond. Een prachtige golden retriever-herderkruising. Ze kwam voor me zitten, keek me aan en het voelde meteen goed. De eerste nacht sprong Inou bij me op bed en legde haar kop op mijn borst. Zo zijn we in slaap gevallen. Alsof ze wilde zeggen: vanaf nu horen wij bij elkaar. Daarna heeft ze dat nooit meer op die manier gedaan. Ze slaapt wel op bed, maar gewoon naast me.’
Naar buiten en nieuwe vriendschappen
‘Sinds Inou is mijn leven compleet veranderd. Zij blokt mensen als ze te dichtbij komen. Dat gaf mij meteen vertrouwen, dus durfde ik weer naar buiten. Ik was eerst bang dat ze bij me weg zou lopen in het bos, maar daarvan is geen sprake. Inou blijft in mijn buurt. Ze is erg baasgericht. Ze laat zich ook volstrekt niet afleiden door voorbijgangers. Soms erger ik mij eraan dat mensen tegen haar praten, terwijl ze een dekje draagt met “Niet afleiden”. Als dat gebeurt kijkt Inou mij aan van “Moet ik hier iets mee?” Dan zeg ik kalm “Nee” en begrijpt ze dat ze die personen kan negeren. Andersom is het ook zo; als ik mensen enthousiast begroet, zijn het ook haar beste vrienden. Door PTSS ben ik veel vrienden kwijtgeraakt, omdat ze niet snappen wat er met je aan de hand is. Maar ik heb er een KNGF-familie bij gekregen. Ik ken nu leuke mensen die ook een hulphond hebben. Vaak spreken we samen af. We hebben zelfs het plan volgend jaar met z’n allen naar een huis in Frankrijk te gaan met onze honden. Daar had ik een paar jaar terug niet van durven dromen.’
‘Inou is mijn lifesaver’
‘Medicatie heb ik dankzij Inou met 95% kunnen afbouwen en ik heb bijna geen nachtmerries meer. Had ik eerst niet eens meer een reden om te leven – waarom zou ik uit bed komen? –, nu weet ik weer wat levensvreugde is. Ik ben niet meer de Erika van vroeger, maar dat geeft niet. De Erika van nu is ook goed. Met dank aan Inou. Ik ga nergens heen zonder haar. Ze voelt mij zo goed aan. Ik word elke ochtend vrolijk wakker door een lik van haar over mijn wang. Inou is echt mijn lifesaver.’
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Gastspreker uitnodigen
Erika is een van onze ambassadeurs. Zij komen graag langs om een lezing, gastles, inspiratiesessie of presentatie te geven over KNGF Geleidehonden en onze honden. Dat is niet alleen leuk en interessant, het kan ook heel leerzaam zijn. Want is jouw organisatie wel zo toegankelijk voor mensen met een beperking als je denkt? Onze ambassadeurs delen deze en andere waardevolle informatie graag.