Column van Maureen: een lach en een traan
Maureen du Toit (50). Sinds anderhalf jaar werkzaam bij KNGF Geleidehonden bij de receptie. Daarnaast schrijver, mediatrainer en yogajuf. Bijna dertig jaar actief geweest in de tv-wereld. Houdt van variatie in haar werkende leven. Allergisch voor hokjes en gebaande paden. Heeft een hond, Lucca, en twee katers: Tijgertje en Sammy. Maureen is deze keer onze gastcolumnist.
Mijn tv-werk (de meesten herkennen mij van Hart van Nederland) is een perfecte voorbereiding geweest voor mijn plekje hier op de receptie, want ook hier ben je een soort publiek figuur. Samen met mijn collega’s van de facilitaire afdeling voel ik me hier helemaal thuis. Je moet kunnen werken onder druk, omgaan met hectiek en improviseren waar nodig, terwijl je soms heftige emoties om de oren vliegen. Aan de telefoon spreek ik cliënten van wie hun leven er zo anders uit had gezien als ze geen hulphond hadden gehad. Ik hoor vaak mooie, ontroerende anekdotes, maar ook intens verdriet als een hond overlijdt of met pensioen gaat. Het is hier vaak een beetje Hello Goodbye. Zo komen elke paar weken jonge honden naar school na een jaar in een puppypleeggezin en dan moet het gezin afscheid nemen.
‘Het is hier vaak een beetje Hello Goodbye’
Je begrijpt: dat gaat met een lach en een traan. Het is dan fijn een luisterend oor te kunnen zijn. Elke keer als ik de telefoon opneem word ik verrast door fanatieke donateurs en vrijwilligers die ons al jaren door dik en dun steunen. Originele wervingsacties van scholen en onze onvermoeibare ambassadeurs die het hele land doorgaan om te vertellen hoe hun hulphond letterlijk het verschil tussen dood en leven was. Met name inspirerend zijn de momenten waarop ik onze cliënten met een trainer en hun nieuwe hulphond over het terrein zie gaan. Die open, nieuwsgierige blik van de hond naar hun nieuwe baasje… Ik hoop dat mijn kijk op de wereld ook altijd zo blijft: klaar om nieuwe dingen te leren en waar het kan te helpen.
