Hoe vergaat het de pups uit het R-nest?

Wellicht heb je deze foto al vaker gezien. De foto laten we graag zien op onze website en social media-kanalen. Het is een zeldzame foto, want krijg alle pups uit een nest maar eens op 1 plek. Bij het fokgastgezin waar de moederhond woont en haar nestje krijgt, is het een drukke boel zodra de pups er zijn. Als ze niet over elkaar heen buitelen en in elkaars oren bijten, zijn ze in diepe slaap. Maar dit schattige R-nestje uit 2018 leverde deze geweldige foto op. De pups op de foto zijn allemaal volwassen. Hoe gaat het nu met (v.l.n.r.) Rebble, Rinka, Rowin, Raylee, Rover, Ranger, Roeby?

Assistentiehond Rebble

Rebble is aan het werk als assistentiehond. Ze helpt Tamara die door een erfelijke bindweefselaandoening, Ehlers-Danlos syndroom (EDS), in een rolstoel zit en weinig energie heeft. Tamara: ‘Bindweefsel is als lijm die alles in je lichaam op zijn plek houdt. Bij mij niet. Mijn spieren draaien daardoor overuren. Ook in ruststand. En luister ik niet goed naar mijn lichaam, dan gaat er met gemak een schouder of een heup uit de kom. Of mijn ruggenwervels verschuiven, met nare hoofdpijnen als gevolg. ’Tamara weet niet wat ze zonder Rebble zou moeten.

‘Ik heb dankzij haar weer een leven buiten mijn gezin en dat is voor mij heel waardevol. Ik ben weer een volwaardig mens en niet meer die afhankelijke partner en moeder.’ Rebble helpt Tamara veel met praktische dingen. Ze trekt lades open en raapt spullen van de grond. Ze helpt Tamara met uitkleden, geeft handdoeken aan en samen doen ze de was.

Tamara: ‘Afgelopen jaar is Rebble goed ziek geweest. Gelukkig is ze nu weer helemaal de oude. Doordat Rebble een tijdje minder voor me kon doen, was ik noodgedwongen veel thuis en bedlegerig. Inmiddels gaan we weer overal samen naartoe. Ik kom veel op de school van de kinderen. We gaan bij vrienden op bezoek. We kamperen veel en gaan zelfs winterkamperen met de caravan. Voordat ik Rebble had was ik vijf jaar lang niet meer in het winkelcentrum in de buurt geweest. Met Rebble kan ik zelfstandig boodschappen doen. Ze helpt me met liftknoppen bedienen, maar ze pakt ook producten voor me in winkels. Ze doet haar naam trouwens eer aan. Ze is echt de rebel van ons gezin. Als ze ergens geen zin in heeft laat ze dat duidelijk merken. En als ze iets wil ook. En als de kinderen ruziën gaat ze mee praten. Je hoort haar dan echt wauwelen. Zo is ze ook aan haar naam gekomen. Dat praten deed ze al in het fokgastgezin en daarom heet ze Rebble.’

Buddyhond PTSS Rinka

Voormalig ambulanceverpleegkundige Ray rekent op de steun van zijn buddyhond Rinka. Ray: ‘Rinka is heel erg gefocust op mij. Ze steunt me door dik en dun en dat doet ze al vanaf het moment dat ik haar kreeg. Ze helpt me bij nachtmerries, ze is een buffer voor mij tussen het winkelend publiek en mezelf als ik boodschappen ga doen. Op dit moment heb ik medisch gezien veel klachten en het lijkt wel alsof Rinka het aanvoelt dat ik pijn krijg voordat ik het zelf voel. Dat vind ik heel bijzonder.

Toen ik Rinka nog niet had, kwam ik niet buiten. Dankzij haar kan ik weer zelfstandig dingen doen. Zoals wandelen of boodschappen doen. Dat moest ik in het begin wel leren, want Rinka neemt ruimte in achter mij, bijvoorbeeld bij de kassa. En daardoor moeten mensen langer wachten voordat ze hun spullen op de loopband kunnen zetten. Ik voelde dan hun irritatie, en dan ging ik maar met Rinka naar buiten. Maar ik heb geleerd dat ik die ruimte mag innemen. Ik heb die hond niet voor niets.

Rinka mag ook altijd mee naar het ziekenhuis en ze wordt daar goed ontvangen. Ik heb 22 jaar op de ambulance gereden en mensen in het ziekenhuis kennen mij daar ook van. Ik heb toen, net zoals zovelen met mij, vreselijke dingen meegemaakt, en dat heeft bij mij geleid tot chronische PTSS.
Wat vind ik het allerfijnste aan Rinka? Dat is het sullige gedoe van haar. Als je zegt: “clown!” Dan komt ze ook. Ze heeft iets heel vrolijks sulligs. En daar word ik weer blij van. Ze heeft de uitdrukking van haar moeder Orca. Dat vind ik mooi. Ik heb nog steeds goed contact met het pleeggezin en het fokgastgezin van Rinka.

Help ons meer honden opleiden en werelden openen

Moederhond Rowin 

Rowin is door de fokafdeling van KNGF geselecteerd om moederhond te worden. Janneke is met haar man fokgastgezin van Rowin: ‘Het gaat prima met Rowin. Ze is een hele makkelijke, rustige en lieve moederhond. Ze is een fantastische moeder. Ze is helemaal gek met haar pups. Ze heeft nu 2 nestjes gehad. Het T-nest is het afgelopen jaar aan het werk gegaan. Tobin, Terry en Twinkle zijn allemaal blindengeleidehond geworden. Alleen Tycho is huishond geworden vanwege allergie en onrust. Ik had verwacht dat er wel ook andere soorten hulphonden in dit nestje zouden zitten, want ze hadden vanaf het begin eigen karaktertjes, er waren er 2 heel fanatiek en 2 wat rustiger.
Het afgelopen jaar kreeg Rowin haar 2e nest. Het Z-nest. Zij zijn nu allemaal bij hun puppypleeggezin voor een fijne jeugd.

Van het puppypleeggezin van Rowin hadden we destijds gehoord dat ze best wel ondeugend was. Dat konden we goed merken toen ze net bij ons was. Ze kon vaak stoute dingetjes doen. Bij ons mogen de honden niet boven komen, maar Rowin wist altijd wel een manier om de barricades die we hadden gemaakt te omzeilen. Ze is met 21 kilo nogal klein en kon daarom nog weleens op het aanrecht springen. Na haar eerste nest is ze rustiger geworden en heeft ze dat gedrag niet meer laten zien. Ze is echt een fijne moederhond. Als het aan ons ligt, krijgt ze komend jaar weer een nestje. Maar dat is afhankelijk van KNGF, van haar loopsheid en hoe dat past in de planning met andere nestjes. Maar wie weet!’

Buddyhond Raylee

Rinske is ontzettend blij met haar derde hulphond Raylee. ‘We doen eigenlijk altijd alles samen. Raylee is de beste match tot nu toe. Toen ik mijn eerste hulphond kreeg, had ik van veel dingen afscheid moeten nemen. Ik kon niet meer werken, niet meer sporten. Het leven zoals je dat kent, is er niet meer. Je sociale leven wordt daarmee ook kleiner. Als alles wegvalt, zoals werk en sport, hoe ga je dan je leven vormgeven met de prognose dat je gezondheid ook niet meer beter wordt? Daar helpt Raylee goed bij. 

Het is sowieso fijn dat er iemand voor je is. Die altijd vrolijk is, ook als je je heel ziek voelt. Dat is emotioneel een enorme steun. Ze heeft geholpen de situatie te aanvaarden. Artsen kunnen eigenlijk niet goed vinden wat er precies met mij aan de hand is. Inmiddels weten ze wel meer, maar ik werd lang niet geloofd omdat ze niets konden vinden. Dat doet wat met je. En met je zelfvertrouwen. Dankzij Raylee durf ik weer naar het ziekenhuis en durf ik de gesprekken met de artsen aan te gaan. Want ik ben met Raylee en samen staan we sterk.

Ik ben snel moe en heb vaak pijn. Raylee haalt prikkels bij me weg. Als ik op drukke plekken ben kan ik me op haar focussen en daardoor kan ik naar die plekken toe. Ze geeft het duidelijk bij mij aan als ik te moe word of als het teveel is. Ze gaat dan voor me zitten en naar me kijken. Inmiddels doet ze ook aan apporteren. Ze kan dingen voor mij oprapen als dat nodig is. Ze vindt het heel leuk om te doen. Dus af en toe is ze ook een beetje een assistentiehond. Zonder Raylee zou ik veel minder doen. Met Raylee aan mijn zijde durf ik naar een filmhuis of naar een drukke verjaardag. En ik kom dankzij haar veel meer buiten.’

Huishond Rover

Rover is de enige hond uit dit nest die is afgekeurd. Tijdens de medische keuring die alle KNGF-honden krijgen op de leeftijd van een jaar, werd er bij Rover in zijn ogen lichte staar ontdekt. Met die kwaal is een carrière als hulphond niet mogelijk. Als eerste krijgt het pleeggezin dan de vraag of ze de hond willen adopteren en willen aanhouden als huishond. Dat wilde het gezin van Rover wel. Anna vertelt hoe het nu met Rover gaat: ‘Rover is een hele rustige, lieve huishond. Hij kan met iedereen in huis overweg. Met onze katten maar ook met logeerhonden die we weleens over de vloer hebben. Hij hoort er helemaal bij in ons gezin. We doen ook nog wel wat leuke dingen met Rover. Zoals speurtrainingen.

Een KNGF-pup opvoeden was mijn idee. Ik was toen 18 jaar en ik had een tussenjaar. Ik had me ingelezen en het leek me iets voor mij. Mijn ouders vonden het goed, maar de pup was wel mijn verantwoordelijkheid. Na een jaar werd Rover afgekeurd en was mijn tussenjaar voorbij maar mijn ouders zeiden: “Rover is nu toch al een jaar bij ons, laten we ‘m maar gewoon houden.”

Ik vond het opvoeden van een pup leuk en leerzaam. Er was me verteld dat het me veel tijd zou kosten, maar ik vond dat uiteindelijk wel meevallen. Het ging allemaal best soepel. Rover is lief en wil graag leren. Hij is wel een tijdje eigenwijs geweest in zijn pubertijd, maar dat vond ik niet erg. Je krijgt goede begeleiding van de instructeurs die uitleggen hoe je het best met dat gedrag kunt omgaan.’

Blindengeleidehond Ranger

Tamara: ‘Ranger is mijn 7e blindengeleidehond. Ranger helpt me bij van alles. Ik moet vaak naar het ziekenhuis en Ranger gaat dan mee. Ik kan met hulp van Ranger ook makkelijk zelfstandig op familiebezoek of naar het theater. Ik ben ambassadeur voor KNGF. Ik bezoek veel scholen en bedrijven om voorlichting te geven over hulphonden. Ik reis met hem met de trein en de bus.

Ranger doen zijn geleidewerk fantastisch, alleen als het te druk wordt, dan vindt hij dat spannend. Ik heb al 32 jaar hulphonden, maar Ranger is het grootste watje van allemaal. Met Ranger erbij hoef ik nooit te denken: daar kan ik niet heen of hoe moet ik daar komen. Het enige waar ik rekening mee houdt is de drukte. Gelukkig hoef ik niet in de spits te reizen. Dat is wel zo fijn voor Ranger. Ik ben dan ook blij dat Ranger aan mij is gematcht. Ik ben iemand die ontzettend veel van dieren houdt en het belang van het dier voorop stelt. Ranger is lief en wil de hele dag met je knuffelen. Inmiddels heb ik het maar toegestaan dat hij op de bank ligt. Als Ranger iets echt niet wil, dan heb ik veel overredingskracht nodig om hem toch zover te krijgen. Je moet hem zeker zachtaardig behandelen maar af en toe ook laten zien wie de baas is. Liefdevol, maar niet te hardhandig.

Al met al is Ranger een fijne en lieve hond. Hij is net iets specialer dan de anderen en dat komt omdat hij zo gevoelig is. Met Ranger vorm ik een hele bijzondere eenheid. Ik kan echt niet zonder geleidehond. Ik zou absoluut niet terug willen naar het lopen met een witte taststok. Hij opent deuren en werelden en ik voel mij met Ranger niet gehandicapt.’

Blindengeleidehond Roeby

Suzanne: ‘Roeby is mijn 1e geleidehond: klein van stuk met haar 55cm, heel sociaal en heel intelligent. Door de komst van Roeby kan ik weer van alles ondernemen; ze brengt me bijvoorbeeld naar de atletiekbaan of het buitenzwembad.
De lange wandelingen in de polder, op het strand of in het bos vindt Roeby geweldig. Ze rent en snuffelt erop los. Op het strand springt ze als een konijntje over het duinzand en sprint ze naar de zee voor een frisse duik. Ze is gek op koud buitenwater; altijd moet ze van de regenplassen drinken en er doorheen racen als we in het bos lopen. Thuis wil ze ook graag een lekker vers koud “bakkie”. Roeby is een gewoontedier. De routine die we in zoveel dingen samen hebben gekregen is zo fijn.