Roedel van twee: de wereld van Corine en Vikas

Transcriptie

Wij waren elkaars vijand, jij en ik, tienduizenden jaren lang. 's Nachts joeg ik je de stuipen op het lijf met mijn gehuil naar de maan. En als je te dichtbij kwam, gromde ik mijn blinkende tanden bloot. Maar zie ons nu. Ik slaap aan je voeten. Ga door het vuur voor jou. Jij, jij noemt me je trouwe viervoeter. Iets heeft ons bij elkaar gebracht. Maar wat is het, dat iets? Dat ga ik je nu vertellen. Nog voor de laatste ijstijd zo'n veertigduizend jaar geleden, joegen mensen, wolven en neanderthalers ieder voor zich op prooidieren. Het was een keiharde strijd en moordende concurrentie. Maar toen besloten jij en ik, mens en wolf, samen te gaan jagen. Een ongekend experiment. En wat bleek? We waren onverslaanbaar. Wij joegen de dieren op, putten ze uit, zodat jullie met een speer ze af konden maken. Mammoet na een mammoet vingen we, bizon na bizon. Voor jullie de buik, voor ons de poten. Jammer voor de neanderthalers, die hebben het niet gered. Kijk, het zijn de samenwerkers die overleven op deze planeet. Inmiddels ben jij minder harig, je hebt zelfs kleding aan. Ik heb geleerd lief te kijken en eet hondenbrokken. Maar het principe blijft: I scratch your back, you scratch mine. Ons pact is sterker dan ooit. Wacht, we zijn er. Ik moet weer aan het werk, ik spreek je straks weer.

Goedzo. Staan. Vooraan. Huis. Ik kwam uit de bus en ging de gebruikelijke route naar huis lopen. Nou, schone stoep, dus je verwacht niks bijzonders, hè. Twee keer oversteken, lange stoep af. We waren een heel eind onderweg. Op een gegeven moment gaf de hond, blokkeerde mij, dus die gaat echt voor mijn benen staan. "Baas, we kunnen hier niet verder." Er was niemand te bekennen, ik kon niemand iets vragen. Nog een keer heb ik gezegd: "Nee, vooraan." Commando van doorlopen, hij doet het niet. Totdat ik zoiets had van: oké. Als mijn hond zegt: jij kan hier niet door. Dan betekent het: omkeren en een andere route zoeken. Er kan een gat in de weg zitten. Ik moet dus 100 procent vertrouwen op de ogen van een hond, op zijn inschattingsvermogen, op zijn training van de geleidehonden school. Dus hij moet mij, ook al ben ik de baas, kunnen zeggen van: nee, we gaan het niet doen. Ik ben Corinne de Leeuw en ik ben 55 jaar en 100 procent blind. Ik zei altijd: Olle is mijn schaduw. Waar ik loop, daar is Olle. Een aparte hond qua kleur, zeg maar, want hij was een golden retriever, een grote jongen. Hij was zwart. Op een maand na heeft hij zeven jaar bij mij gewerkt. Dat is heel erg lang. En heel veel met hem meegemaakt is. Hij is meegeweest naar mijn vrijwilligersbaan, nou van alles en nog wat. Heel veel vakanties, bij familie geweest, musea. Heel wat afgestruind met zijn allen, naar het buitenland, Duitsland, België geweest. Heel veel gedaan.

Nou ja, goed en toen op een woensdag, ik weet het nog goed 13 februari, telefoontje van KNGF: Collina, heb jij morgenmiddag tijd? Want Frans van het KNGF wil graag even bij je langskomen om te kijken hoe het met Olle gaat, samen met een collega. Ik zei: ja is goed, gezellig, Frans, leuk. Maar ja toen kreeg ik al wel pijn in mijn buik, want ik had zoiets van: oh jee, die gaan Olle natuurlijk alle afkeuren. Want inmiddels merkte ik ook wel dat hij slecht liep. Hij had stijve achterpoten, trappen op trappen af, werd moeilijker. Dus nou, Frans kwam. Die heeft met hem gepraat en hier de deur uit. En na tien meter zei Frans: "Oh, jee." Toch naar het winkelcentrum gelopen, zodat ze een goed beeld kregen van hoe loopt hij. Hij liep nog behoorlijk snel. Dus zei Frans: "Ga eens langzamer lopen." Nou, dat was voor Olle nog moeilijker, dus Olle werd afgekeurd. Dat was een heel moeilijk moment, maar we moesten besluiten dat Olle toch naar een pensioengezin ging. Dat was vreselijk. Dan sta je daar bij de geleidehondenschool. Dan laat je hem daar achter. Nou, verschrikkelijk staan huilen natuurlijk. Je laat daar je grote maatje achter. Ik had tussen alle andere honden in, nooit gehad dat er een dag zonder geleidehond was. En dan opeens heb je geen hond in huis. Mijn man werkte niet thuis en ik woon in een omgeving met allemaal water. Ik ben niet zo handig meer met de taststok moet ik zeggen. Dan heb je wel zoiets van: mijn wereld is mijn huiskamer en mijn tuin. Ik was mijn vrijheid kwijt. Ik was ineens van echt letterlijk de één op de andere dag afhankelijk van een vriendin die ik kon bellen: kun jij even mee naar de apotheek? Of mijn man: wanneer heb jij ruimte in je agenda? Dan kan ik even langs de huisarts voor huiduitslag. Een collega van mij ging omrijden door Apeldoorn om mij op te kunnen halen met haar auto, zodat ik nog les kon blijven geven, één keer per week in plaats van mijn gebruikelijke twee keer per week. Dat ik het echt niet meer zag zitten, dat was denk ik na de vierde of vijfde keer. Ik denk dat het de vijfde keer was dat ik contact had gehad met de geleidehondenschool, met Monique, en toen zei ze: joh, ik vind het afschuwelijk, maar jij staat weer niet op de lijst. Er zijn gewoon op dit moment geen honden waarvan wij vinden dat ze geschikt zijn voor jou. En dan hang je op. En ja, je weet echt niet meer wat je dan moet gaan doen. Van ellende ben ik weleens op het bankje in de voortuin gaan zitten, om maar een beetje aanspraak te hebben met mensen die langs wandelen, of voor mijn part de postbode. Maar ja, je wereld is echt zo klein. Toen zat ik echt op de bank van: oh, ik weet het niet meer. Tot eindelijk de telefoon hier ging en ik had KNGF aan de lijn. Ik krijg nog kippenvel van dat moment: "Corinne, we hebben een hond!" Nou echt, ik dacht dat het hele dak hier en de bovenste verdieping eraf vloog, zo'n gejuich was het hier. "We willen hem heel snel bij je plaatsen en kan hij volgende week zich voorstellen. En hoe snel wil jij hem hebben?" Ik zeg: "Nou, als het kan morgen nog." Toen stond instructeur Peter voor de deur met een enorm speelse, vrolijke Fikas. Die zei van: 'Nou, ik laat hem gelijk maar los, want dan kan hij het huis verkennen." En ik: "Yes, krijg mijn vrijheid weer terug."
Blijf, kom. Fikas naast, goed zo. Fikas vooraan gras. Eerst naar het gras. Het feit dat je weer mensen spreekt die je maandenlang niet gezien had, in één klap was dat weer terug. Ik had weer contact met de wereld.

Kan ik iemand helpen? Ja graag. Ik wil een klein bosje bloemen met allemaal gezellige, vrolijke kleurtjes. Je gaat naar een verjaardag en het is van: oké, even bloemen halen bij de bloemenman. Medicijnen ophalen, naar een vriendin lopen een paar straten verderop. Hoi. Ik wil graag een geurtje uitzoeken. Voor mijzelf. Het feit dat ik naar buiten kan zonder hulp te vragen. Ik kan gewoon weer normale dingen in het leven doen. Dat is onbetaalbaar, dat is gewoon onbetaalbaar. Ja, naar buiten. Goed zo Pikas. Jij wilt een koekje hè? Ja, je hebt een wachtlijst. Dat maakt het ook gelijk erg moeilijk. Het aantal aanvragen bij de geleidehondenschool is natuurlijk groter, dan het daadwerkelijk aantal honden wat wij trainen. De doelstelling is nu dat we binnen tien jaar gaan verdubbelen qua capaciteit. Dat is een een uitdaging.

Ik ben Kees Tinga. Ik ben even kijken, in 1988 begonnen bij het KNGF vanuit mijn hondenhobby. Ik train privé jachthonden en doe ook heel veel met jachthonden. Net zoals je jachthonden hebt, verdedigingshonden, politiehonden, proberen wij de ideale hulphond, geleidehond te fokken. "We gaan een stukje lopen jongen." Het is een grote blonde hond met donkere ogen en een hele mooie frons ons tussen de ogen. Een kruising labrador [onhoorbaar] zeg ik uit mijn hoofd. Hij kan echt heel intelligent kijken. We zijn hier in in Amsterdam-Oost. Waar ik Ulja nu op ga bekijken is of hij klaar is voor het echte werk. Dus ja, we gaan straks obstakels opzoeken, hoge obstakels en heel belangrijk: de weigeringen die hij moet laten zien. Er zullen momenten voorkomen dat ik hem aanmoedig om ergens van af te gaan of ergens van af te stappen. Dan wil ik eigenlijk dat hij weigert. Dan ga ik hem natuurlijk wel heel erg belonen als hij dat goed doet. Naar rechts. Hij vindt het wel heel gezellig. Dat zie je ook. Hij vindt het gezellig en kijkt wat om zich heen, maar loopt eigenlijk gewoon onverstoorbaar door. Dat is ook wat we willen. Vroeger kwamen de honden uit het asiel, bij het KNGF. Vanaf 1935. Dan was er altijd een persoon die ging alle asiels in Nederland af, en dan gingen ze kijken wat voor honden geschikt waren. Het afkeuringspercentage was verschrikkelijk hoog, want je wist nooit wat erachter zat. Het is belangrijk om te weten wat erachter zit, wat de voorouders van zo'n hond zijn. Daarom zijn we ook bij bepaalde rassen uitgekomen: labrador, golden retriever en kruisingen daartussen. En in mindere mate Duitse herders. Daar ga ik een weigering doen. Normaalgesproken als ik hier ongezien vanaf zou stappen, het is een centimeter of 80 hoog, nog geen meter, als ik daar vanaf stap en ik denk dat het een trottoir is, dan breek ik mijn enkels. Vooraan, ga maar door. Goed zo. Vooraan. Nee, ga maar door. Goed zo. Vooraan. Goed, zo kereltje. Dat is braaf. Dat is braaf. Naar rechts. Goed zo, dat is een braverd. Dat is weer een punt voor hem. Goed zo. Je krijgt een brokje van me. Over.

We hebben ooit een keer een meneer gehad, die was in de gracht gevallen in Groningen. Dat stond in het Nieuwsblad van het Noorden. En die hond stond te kwispelen op de grachtenrand en de baas lag beneden: ja en die rothond, die is niet goed getraind. Toen heeft de baas zelf een ingezonden stuk naar de krant gestuurd. Hij zegt: "Dat was mijn fout", hij zegt: "Ik was eigenwijs." Hij zegt: "Ik dacht dat ik op een stoeprand stond en die hond weigert tot twee, drie keer toe. Die wilde voor mij wegdraaien. Ik had net een vergadering gehad en ik was druk en kom op, ga door. Dat duurde mij te lang en ik stap voor hem uit en lig ineens en drie meter beneden in het water." Dat geeft een beetje aan: het is samenspel. Ik ruik wierook. Ik ruik vis, ik ruik gebraden kip en straks een lekker broodje bakkeljauw. Zeker tegen de tijd dat het etenstijd is. Voor mij is het al heel verleidelijk. Maar voor een dier die nog veel beter ruikt dan wat wij doen, kan het helemaal verradelijk zijn. Nou, hier de kaasboer. Daar kom ik ook weleens. Goedemorgen. Maar er zijn altijd wel favorieten. Meeste honden vinden de viskraam het lekkerste. Goed zo. We gaan weer door, goed zo. We zijn bijna aan het eind van de markt en dan wil ik de stoep weer op. Ja, geslaagd met vlag en wimpel. Ik vind het een hele fijne hond, waar je iemand heel gelukkig mee kunt maken.

De markt, dat is echt het uitje van de week. Een trip voor mijn neus. Alleen voor jou beheers ik mij hoor. Onze pact wordt nog elke dag sterker. In plaats van samen tegen de neanderthalers zoals vroeger, werken we nu samen tegen eenzaamheid. Logisch toch? In een roedel help je elkaar. De volgende keer vertel ik over hoe ik je bescherm zelfs in je dromen. Maar vergeet niet: in elke chihuahua, elke gepermanent schoothondje, schuilt diep van binnen nog steeds die wolf.