Bijna geen thuishulp meer nodig door hulphond Zonta
Door een opeenstapeling van medische problemen gebruikt Mieke van Kempen (buitenshuis) een elektrische rolstoel en heeft voor van alles assistentie nodig. Gelukkig krijgt ze die van haar fantastische hulphond Zonta. ‘Omdat zij me helpt, ben ik aardig zelfstandig en hoef minder een beroep op anderen te doen. Heel fijn. Zonta en ik hebben het bovendien heel leuk samen, we zijn erg verknocht aan elkaar.’ Nu staat Zonta’s pensioen voor de deur. Wat betekent dat voor Mieke?
Thuiszorg helpt alleen met douchen
Al 25 jaar heeft Mieke flinke fysieke beperkingen. Het begon met meerdere rugoperaties waaraan ze klachten overhield. ‘Later kreeg ik reuma aan handen en voeten, intussen spelen nog wat medische dingen en is eigenlijk mij hele lijf aangetast’, vertelt Mieke. ‘Veel dagelijkse handelingen zijn daardoor moeilijk zelf uit te voeren. Via een Persoonsgebonden Budget huur ik wat hulp in. Voor het overige heb ik Zonta nodig. Ze helpt me bij aan- en uitkleden, doet lades voor me dicht en open en pakt dingen voor me op, want door die reuma laat ik van alles vallen. Daardoor hoef ik véél minder een beroep te doen op de thuiszorg of anderen. Dat is zo fijn. Je wilt je buren wel eens een keertje voor iets vragen, maar je wilt ze niet te vaak lastigvallen. Familie heb ik niet. De thuiszorg helpt me eigenlijk nog alleen met douchen.’
Dik verwend
‘Zonta en ik hebben het erg gezellig samen’, gaat Mieke verder. ‘We zijn net terug van Texel, waar we een paar keer per jaar heengaan. Zonta vindt het heerlijk daar. Ze mag van mij in zee en is al een echte zeehond geworden’, lacht Mieke. Ze is zeer gelukkig met Zonta. Door Mieke’s kwetsbare gezondheid namen haar sociale contacten sinds coronatijd erg af en was ze steeds meer op zichzelf aangewezen, maar dankzij haar hulphond voelt ze zich minder vaak eenzaam. ‘Zonta en ik zijn enorm verknocht aan elkaar. Ze is zo’n lieve hond, heel relaxt en 100 procent betrouwbaar. Zonta wordt dik verwend door mij hoor. We gaan elke dag twee uur naar het natuurgebied en we doen alles samen. Behalve als ik wat langer in het ziekenhuis moet blijven, dan gaat ze bij een vriendin logeren. De laatste keer dat ik in VUMc lag, mocht ze wel bij me op bezoek komen. Zonta is daar altijd welkom.’
Volle boel in huis
Zonta gaat echter richting de pensioengerechtigde leeftijd. Mieke: ‘Ja, ze wordt echt een oud dametje. Ze heeft tegenwoordig een houding van “rustig aan hoor, we hebben geen haast.” Haar naderende pensioen doet emotioneel veel met me, het wordt een grote verandering. Ik sta al op de wachtlijst voor een opvolger, maar ik wil proberen om Zonta te houden als huishond. Ze is heel goed met andere honden, dat scheelt. Er lopen hier ook nog twee katten rond, dus het wordt een volle boel, maar ik zit daar niet zo mee. Dit beneden appartement is helemaal ingericht op mij en mijn dieren. Ik krijg weinig visite dus het mag best één groot honden- of kattenhuis worden. Mocht het op de een of andere manier toch niet lukken, staat er vast een fijn adoptiegezin klaar om haar met open armen te verwelkomen.’
Zonder hond geen contact
Voor noodgevallen heeft Mieke nog hondenliefhebbers in de buurt die kunnen bijspringen. ‘Door corona ben ik een echt buitenmens geworden en heb zo meer mensen met honden leren kennen. Dat gaat nou eenmaal makkelijk als je een hond hebt. Toen Zonta’s voorganger uitviel en ik zonder hulphond zat, vond ik het vreselijk om in mijn eentje in een elektrische rolstoel over straat te gaan. Mensen reageren dan helemaal niet op je, ze zeggen niks, kijken je wantrouwend aan en ze denken zeker dat je ook geestelijk beperkt bent. Ik voelde me verlaten en ging me steeds meer terugtrekken. Maar als je met je hulphond bent, is het “hallo” en heb je meteen contact. Opeens ben je een volwaardig mens. Gelukkig kreeg ik Zonta al na zes weken. Zij was echt mijn redding.’
Aan één blik genoeg
‘Het duurde een half jaartje voor we helemaal aan elkaar gewend waren’, vertelt Mieke. ‘Het is zo grappig hoe je steeds beter met elkaar gaat communiceren. Nu hebben we aan één blik genoeg om elkaar te begrijpen. Dan zijn we bijvoorbeeld in het natuurgebied en wil Zonta graag het water in. Dat mag in principe van mij, tenzij ik ergens naartoe moet. Dan kijkt ze me bij de waterrand even aan zo van “mag ik?” en dan zeg ik, ja hoor, ga maar. Zo mooi hoe die verstandhouding zich ontwikkelt.’
Bij een nieuwe hond gaat die band opbouwen weer veel tijd kosten, dat beseft Mieke. ‘Maar dat geeft niet, het komt vast weer goed. Aan de ene kant is het jammer dat Zonta stopt met werken, aan de andere kant is een jonge, energieke hulphond ook weer fijn voor mij. Ik ben benieuwd naar wat voor hond het wordt. Intussen geniet ik nog volop van Zonta. En dat kan ik blijven doen als ze met pensioen is. Er komt gewoon een 4e huisgenoot bij, daar kijk ik nu al naar uit’, aldus Mieke.
KNGF in testament
Mieke heeft KNGF Geleidehonden opgenomen in haar testament. Mieke: 'Je wordt ouder en dan wil je graag dat dit soort zaken goed geregeld zijn. Ik heb KNGF ook gevraagd als executeur. Het doel van KNGF, mensen een fijn leven geven met een hulphond, is mooi. Mijn hulphond geeft mij een leven terug en daar ben ik erg blij mee. Daarom vind ik het fijn om na te laten aan deze organisatie.'
Impact van een hulphond
Het doel van de campagne KNGF opent werelden is om te laten zien dat hulphonden voor onze cliënten als essentieel worden ervaren en zij de levens van veel mensen ingrijpend hebben veranderd. Deze knappe hulphonden nemen nemen 2 tot 6 uur aan zorgtaken over van de naaste omgeving. Met impactvolle verhalen maken wij duidelijk wat onze hulphonden betekenen voor hun baas en hoe zij bijdragen aan een grotere wereld. Lees meer.
Help jij ons meer werelden te openen?
Elke euro draagt bij aan de opleiding van meer professioneel opgeleide honden. Steun de opleiding van onze hulphonden en maak direct impact.
Ja, ik help mee
