Niet langer in de overlevingsstand, maar samen eropuit
Door een progressieve vorm van multiple sclerose (MS) zit Nynke nu dik een jaar in een rolstoel. ‘Een jaar geleden leefde ik in een ziekenhuisbed in mijn eigen woonkamer. Ik heb letterlijk maanden opgesloten gezeten in mijn eigen huis. Inmiddels heb ik een aangepaste woning en een assistentiehond. Jissa heb ik voor mijn zelfstandigheid en door haar hulp kan ik veel energie besparen.’ Jissa opent en sluit deuren, lades en kastjes voor Nynke. Ze pakt dingen voor haar, ze helpt Nynke met haar benen in de juiste houding krijgen als ze in en uit haar rolstoel moet en met boodschappen doen.
Anders wakker worden met Jissa
Nynke: ‘Met Jissa erbij kan ik mijn eigen gang gaan. Hoe lief en aardig en hoe goed de thuiszorg ook is, het blijft een inbreuk op je privacy. Elke ochtend en avond opnieuw. Als ik nu wakker word, krijg ik van Jissa een lik over mijn gezicht en staat ze kwispelend naast me. Dat is heel anders wakker worden kan ik je vertellen.’
Doordat Nynke een assistentiehond heeft, hoeft de thuiszorg zelfs niet meer te komen. Nynke: ‘Ik heb alleen nog een huishoudelijke hulp en die hoeft ook minder te doen. Want ik doe met Jissa bijvoorbeeld zelf de was. Ze helpt me met het in- en uitladen van de was in en uit de wasmachine. De natte was geeft ze me aan zodat ik het op het wasrek kan hangen en Jissa haalt het dan weer van het wasrek af als het droog is. Voorheen kon ik ongeveer 2 vuile kledingstukken uit de wasmand halen en dan was mijn energie op. Met Jissa samen kan ik een was zelf doen.’
Jissa gaat overal mee naartoe
‘Jissa is heel gevoelig. Ze voelt mij goed aan. Wat ik kan hebben qua energie bijvoorbeeld en hoeveel kracht ik zelf op goede dagen nog kan zetten met mijn benen. En Jissa is ook echt een knuffelhond. Ze houdt heel erg van samen in bed liggen. En het liefst zit ze de hele dag bij me op schoot. Dat mag ze maar één keer per dag, anders gaat ze haar werk doen vanaf mijn schoot ‒ zie je het al voor je? Ze wil gewoon altijd bij je zijn. En we gaan er samen op uit. Dan bel ik de rolstoeltaxi en gaan we naar een voor ons onbekend losloopgebied. Dan zien we wel wat er gaat gebeuren. Ze gaat overal mee naartoe. Naar de fysio en naar het ziekenhuis en daar helpt ze me ook. Door op knoppen te drukken of als ik iets laat vallen. Maar ze kan ook iets uit mijn tas pakken voor me. Voordat ik Jissa had, waren mensen geneigd om me dan te helpen. Nu doet Jissa dat gewoon. En ze vindt het net zo leuk. Als de rolstoeltaxi komt voorrijden weet ze natuurlijk niet of we gaan wandelen of naar een arts gaan. Maar ze is net zo enthousiast.’
Veel meer benaderbaar dankzij mijn hulphond
Eropuit gaan is met Jissa een avontuur, vindt Nynke. ‘En je bent veel meer benaderbaar voor mensen. Zonder hond durven mensen niet te vragen wat je hebt en waarom je in een rolstoel zit. Ik vind het geen probleem om dat uit te leggen, maar het gebeurde gewoon niet. Contact was er nauwelijks. Met een assistentiehond aan mijn zijde heb ik de hele buurt leren kennen. Je komt meer in gesprek met mensen. Eerst vragen ze wel over de hond, maar daarna komt het gesprek op mij. Ik merk dat ik zelf opener ben geworden naar mensen toe. Maar de wereld is naar mij toe ook opener geworden.’
Nynke doet weer positieve energie op
Nynke staat niet langer in de overlevingsstand. Nynke: ‘Met een assistentiehond erbij merk ik dat ik weer positieve energie kan opdoen in plaats van dat ik alleen maar leegloop omdat alles me zo veel moeite kost.
Dankzij Jissa kan ik nog meer genieten van de kleine dingen. Ik vind het bijvoorbeeld heerlijk om haar te zien rennen in het bos. Door haar ben ik niet meer alleen bezig met wat ik allemaal niet kan. Ik ben er vooral mee bezig hoe ik het voor Jissa leuk kan maken. De focus ligt niet meer helemaal op mij. Mijn lijf doet nog steeds pijn en ik ben wel ziek, maar ik heb nu een vrolijke noot om mij heen die alles in een ander perspectief zet. Voordat ik Jissa had, deed ik geen uitstapjes. Mijn blik is in de paar maanden dat ze bij me is een stuk ruimer geworden. Ik denk er zelfs over om binnenkort een weekendje naar zee te gaan. Op een aantal stranden in Nederland kun je met een elektrische rolstoel komen. Het lijkt me geweldig om dat met Jissa te gaan doen. Een weekendje Texel… Daar had ik een jaar geleden niet van durven dromen.’
Hoor in deze aflevering van de podcast 'Roedel van twee' meer over Nynke en Jissa.
