Dankzij buddyhond Rotar leef ik in plaats van dat ik overleef

‘Mijn grote droom was altijd om hondengeleider te zijn bij de politie. Na 10 jaar als agent te hebben gewerkt, kwam die droom uit. Niet wetende wat voor gevolgen dat zou hebben. Ik had een surveillancehond, een Mechelse herder. Deze honden worden aangeleerd om op commando te bijten en ingezet bij dreigende situaties. Ik werd een keer bij een situatie geroepen waarbij een vuurwapen gevaarlijke verdachte zich ophield in een portiek. Ter plaatse moest ik gelijk handelen en mijn vuurwapen trekken. Met een gestrekt arm hield ik mijn vuurwapen op de verdachte in het portiek gericht. Opeens hing mijn diensthond met zijn tanden in mijn eigen arm. En liet niet meer los. Het was nog een geluk bij een ongeluk dat mijn vuurwapen niet afging. Mijn pols was gebroken en ik had gaten in mijn arm. De hond, waarmee ik lang een goed team vormde, moest ik laten inslapen. Wat Rotar nu voor mij is, dat was die hond tijdens mijn werk.

Emoties verdwenen

Na een herstelperiode ging ik weer aan het werk en kreeg een nieuwe hond. Een keer trok hij onder spanning zo het vel van mijn hand. Destijds moest ik er wel om lachen: dat had ik weer! Wat ik niet doorhad, was dat deze ervaringen een eigen leven gingen leiden in mijn lichaam. Dat ging heel geleidelijk. Ik deed mijn werk als agent, maar mijn emoties verdwenen. Ik voelde geen blijdschap maar ook geen verdriet. Ik werd vergeetachtig. Dan ging ik op een melding af, maar als ik aankwam wist ik niet meer wat ik daar ging doen. Normaal gesproken heb je een ontlading na een reanimatie, maar er kwam helemaal niks nadat ik iemand had gereanimeerd. Op de raarste momenten begon ik te trillen. De nachtmerries kwamen. Dat vond ik logisch, want ik dacht dat het onderdeel was van mijn verwerkingsproces. De nachtmerries bleven en ze werden erger. Als ik op straat een hond tegenkwam, kreeg ik een herbeleving.

Uitbehandeld

Thuis was het ook een drama. Mijn dochter was toen nog een baby en kreeg borstvoeding. Door alle nachtmerries sliep ik bijna niet en dan kwamen daar de nachtvoedingen nog bij. Dus toen ik na mijn zwangerschapsverlof weer probeerde te werken, stortte ik al snel in elkaar. Een fikse burn-out en  posttraumatische stressstoornis (PTSS) was de diagnose.
Met therapie zou ik ervan afkomen, maar na tweeënhalf jaar kreeg ik de boodschap: “Je bent uitbehandeld. Dit zijn je restklachten en hier zal je het mee moeten doen.” Dat is heftig. Op slechte dagen kon ik maar 100 meter lopen. Dan had ik zo’n kramp in mijn lichaam en in mijn voeten. ‘s Ochtends moest mijn man mijn sokken aantrekken omdat mijn handen en rug te verkrampt waren door de nachtmerries. 2 kiezen heb ik kapotgebeten in mijn slaap. Maar het ergste vond ik dat ik niets meer voelde. Ik kon niet de partner en moeder zijn die ik wilde. Het moederschap had ik me heel anders voorgesteld.

Bang voor honden

In de therapiegroep kreeg een van mijn lotgenoten een buddyhond PTSS en ik zag diegene opknappen. Toen is bij mij het idee ontstaan voor een eigen buddyhond. Maar een hond: dat was bij mij nou net het probleem. Door mijn traumatische ervaringen was ik serieus bang geworden voor honden. De omslag kwam nadat ik een keer boodschappen moest doen. Mijn man zou laat thuis komen en er was geen eten. Ondanks dat ik voldoende afstand hield van iedereen, gebeurde het: iemand achter mij pakte me in de rij bij de kassa bij de schouder en zei dat ik aan de beurt was. Een paniekaanval volgde. Ik kreeg geen lucht, zat op de grond en kon niet eens vertellen wat er aan de hand was. Toen dacht ik: misschien moet ik toch maar een hulphond, want dan is het tenminste zichtbaar dat je iets mankeert.

Wennen aan Rotar

Buddyhond Rotar kwam en wat was dat wennen! Deze zwarte labrador was een hele andere hond dan ik gewend was. Het gedrag van Rotar begreep ik vaak niet. Achteraf weet ik dat hij me al heel lang een spiegel probeerde voor te houden. Wat Rotar deed, was in bepaalde situaties heel erg vertragen. Dat irriteerde mij, want waarom wilde hij niet doorlopen? Op zulke momenten wilde ik zo snel mogelijk weg van een plek en dan gaat die hond vertragen. Tot bij mij het kwartje viel: juist dan was ik alleen op de hond gericht en minder op mijn omgeving. Mijn alertheid nam daardoor af en daarmee ook de stress in mijn lichaam.

Geen nachtmerries meer

Als ik te veel spanning opbouw, dan ga ik op mijn duim knijpen. Dat heb ik zelf niet door, maar dan drukt Rotar met zijn snuit tegen mijn hand. Dan pas merk ik wat ik doe, kan ik ermee stoppen en dan op mijn ademhaling letten om de spanning te laten zakken. Voordat ik Rotar had, maakte mijn man me wakker bij een nachtmerrie. En als hij mij dan had gewekt, dan kreeg ik een ontzettende paniekaanval en moest ik erg huilen. Rotar maakte mij vanaf de eerste nacht wakker. Vanaf dat moment werden de nachtmerries ook minder. Inmiddels heb ik ze niet meer. Behalve als ik weet dat ik een spannende dag heb of in een vreemde omgeving ben. Dan slaapt Rotar weer bij ons op de kamer. Bijvoorbeeld als we op vakantie gaan of een dagje weg. Rotar haalt me er op tijd uit. Hij reageert al als mijn ademhaling omhoog gaat.

Man ook meer rust

Voor mijn man is het fijn dat Rotar er is. Hij was altijd bezig met onze dochter en met mij. Gaat het wel goed met haar en de kleine? Eigenlijk had hij 2 kinderen om in de gaten te houden. Als ik meeging naar een speeltuintje kon ik alleen maar van afstand toekijken hoe mijn man met mijn dochter bezig was. Ik had niet de kracht om haar op te tillen en ik durfde vanwege de drukte ook niet midden in de speeltuin te staan. Sinds we Rotar hebben, heeft mijn man ook meer rust. Hij kan zich concentreren op onze dochter omdat hij mij niet meer constant in de gaten hoeft te houden.

'Ik ben blijer'

Dankzij Rotar is er meer rust in ons gezin. Ik kan meer verdragen en ben gewoon blijer. Toen mijn dochter naar de kleuterklas ging, mocht ik haar in de klas brengen. Vervolgens moest ik de hele dag bijkomen. Je komt dus nergens, je doet niks, omdat al je energie gaat naar het hoognodige dat je op een dag moet doen. Inmiddels doe ik ook weer dingetjes in het huishouden. Er kunnen vriendinnetjes mee naar huis om te spelen.
Soms moet ik nog tegen mijn dochter zeggen: “Mama is vandaag heel moe.” Ze weet dan dat ze rekening met me moet houden. Ik had het graag anders gehad, maar het is wat het is. En ze is nu 8 en ze begrijpt de situatie beter. Er is een periode geweest dat ze Rotar helemaal niet leuk vond. Waarom deed ik zoveel dingen samen met Rotar en niet met haar? Leg het maar uit. Ik zei dan altijd: “Rotar helpt mij zodat ik weer meer dingen met jou kan doen.”

Op stap met dochter en buddyhond Rotar

Nu gaan we samen op stap. Ik heb een bakfiets met een klep die open kan voor Rotar. En zo fietsen we naar school. Daar krijgt Rotar zijn dekje om en dan kan ik mee de school in. Ik durf met Rotar ook naar winkels te gaan. De drukke binnenstad van Den Haag zal ik niet opzoeken, maar in het dorp verderop kan ik met Rotar tussen de mensen lopen. En dat geeft me dan een trots gevoel. Wie had dat gedacht? Vroeger stond ik in de gevaarlijkste situaties en nu word ik blij van een kort wandelingetje tussen de mensen. En waar ik Rotar ook super dankbaar voor ben: hij heeft me mijn liefde voor honden weer terug kunnen geven. Ik durf nu in een losloopgebied tussen de honden te staan. Rotar geeft het heel goed aan of een hond te vertrouwen is. Een buddyhond signaleert, waarschuwt en handelt niet alleen, maar wordt daarnaast ook echt een maatje. Een vriend voor het leven die trouw blijft en niet oordeelt. Die band is onbetaalbaar. Door Rotar leef ik weer in plaats van dat ik overleef.’

KNGF opent werelden

Een beperking kan mensen het gevoel geven dat zij vast zitten in hun eigen wereld. Gelukkig is KNGF Geleidehonden met professioneel getrainde honden in staat om deze mensen vooruit te helpen. Dat doen wij al 85 jaar. Inmiddels hebben we duizenden honden zoals Rotar opgeleid en daarmee de levens van heel veel mensen ingrijpend veranderd. Letterlijk werelden voor hen geopend, waarin je vrijer en zelfstandiger bent.