Ajonne is mijn stok achter de deur om eropuit te gaan

Melanie (32) wordt volledig blind geboren. Zij groeit op met een ziende broer en zus. ‘Mijn ouders behandelden ons alle drie precies hetzelfde. Daarmee hebben ze mij heel zelfredzaam gemaakt. Ik vind het verbijsterend als mensen me vragen wat ik aan “dagbesteding” doe. Ik leef mijn leven, net als iedereen.’   

Melanie werkt al 8 jaar bij een bibliotheek voor mensen met een leesbeperking. Voor háár vanzelfsprekend, maar niet voor iedereen. ‘Mensen gaan er snel vanuit dat blinde mensen begeleid wonen, of geen werk hebben. Onterecht vind ik dat. Als je er hard voor werkt, is er zoveel mogelijk. Als kind had ik ook het grote geluk dat mijn ouders mij aanmoedigden om nieuwe dingen te proberen. Zij hebben er hard voor geknokt om mij op een reguliere basisschool te krijgen. Dat paste bij mij; gewoon meedoen met de rest.’ 

Hondenpoep 

Wanneer Melanie naar de middelbare school gaat, reist zij daar zelfstandig met haar taststok naartoe. ‘Een stok is natuurlijk niet ideaal. Ik stond elke dag in de hondenpoep, maar goed… ik kwám er wel. Met een stok is de drempel hoger om iets te ondernemen, maar ik laat mij er ook niet door weerhouden. Ik zal nooit achter de geraniums gaan zitten. Zo zit ik gewoon niet in elkaar.’   

Hecht team 

Als de kans zich voordoet om een blindengeleidehond te nemen, grijpt Melanie deze met beide handen aan. Inmiddels loopt Melanie 15 jaar met geleidehonden, waarvan nu 2,5 jaar met Ajonne. ‘Toen ik haar ontmoette was ik gelijk enthousiast over haar karakter. Ze was razendsnel en had zoveel drive! Dat was even wennen. Maar als je investeert in een hond, dan krijg je er veel voor terug. We lopen heel prettig met elkaar en we worden een steeds hechter team.’ 

Warmlopen 

Ajonne werkt de sterren van de hemel voor haar baas en is inmiddels een onmisbare schakel. ‘Ze vergroot mijn kwaliteit van leven en maakt alles makkelijker. Ik weet niet zeker of ik mijn baan had aangenomen als Ajonne er niet was. De reis ernaartoe doen we samen. We navigeren perfect door de drukke spits op het station en vanaf daar wandelen we naar mijn werk. Dat is heerlijk: even warmlopen voordat ik de hele dag achter mijn bureau zit.’   

Melanie en Ajonne

Vriendschappen 

Voor Melanie is een geleidehond meer dan een hulpmiddel. Ajonne is ook een stimulans om eropuit te gaan. ‘Dankzij Ajonne heb ik een reden om naar buiten te gaan. We reizen samen naar vrienden en natuurgebieden door het hele land, omdat ik Ajonne die ervaringen gun. Het is voor mij natuurlijk ook een stok achter de deur. Regelmatig gaan we op pad met andere geleidehondenbazen. Daar komen goede vriendschappen uit voort.’ 

Gefocust 

De band tussen Melanie en haar hond is heel hecht. Op dagen dat het niet zo lekker gaat, spiegelt Ajonne haar gedrag. ‘Ik ben vrij nuchter, maar voor mijn hond kan ik niks verbergen. Als ik er met mijn hoofd niet bij ben, dan trekt ze net zolang aandacht tot ik weer gefocust ben. Ze reageert heel sterk op mijn emoties en is alert op wat ik nodig heb. Als ze merkt dat ik weer goed in mijn vel zit, dan gaat ze op haar rug liggen en doet haar poot in mijn hand. Ze is dan heel lief en meegaand.’   

Zelfverzekerd 

Grote toekomstdoelen heeft Melanie niet. Zij zoekt het meer in de verdieping van wat er al is. ‘Ajonne en ik groeien steeds verder naar elkaar toe. We kunnen nog zoveel leren samen. Door corona veranderden er allerlei situaties op straat. Ouders staan hun kinderen bijvoorbeeld nu rondom het schoolplein op te wachten, waardoor ik er moeilijk langs kan. Ajonne stapt er zelfverzekerd op af. Ik voel me in die situaties altijd veilig met haar. Ze neemt initiatief en blijft me lekker uitdagen.’