‘Sinds dat ene knalmoment is mijn wereld kleiner geworden’

‘In deze tijd van het jaar leef ik alweer weken met spanning. Niet alleen voor mezelf, maar vooral voor Reena, mijn blindengeleidehond. Dankzij haar kan ik er zelfstandig op uit. Maar zodra de eerste knallen beginnen, verandert ons leven.

Beschermen tegen angst

Ik heb inmiddels van alles in huis om haar rustiger te krijgen: speciale verstuivers, een kalmerende halsband. En toch is dat niet genoeg. Voor de jaarwisseling heb ik zelfs een natuurvriendelijk vakantiehuis geboekt, midden in een stil natuurgebied. Honden zijn daar normaal niet toegestaan, maar een blindengeleidehond gelukkig wel. Zó ver moet ik gaan om haar te beschermen tegen angst die zij niet begrijpt.

Toen veranderde alles

In 2022 ging het mis. We liepen op straat toen er opeens vuurwerk werd afgestoken. Het was rond 23.00 uur en ik wilde Reena nog even uitlaten. Ik hoorde jongeren, maar ik ben meestal niet bang, dus ik liep door. Totdat ze ineens vuurwerkpotten aanstaken. Reena schrok zó erg dat haar hele lijfje stond te trillen. Ze wilde alleen nog maar weg, weg van het geluid. Ik bleef maar zeggen: “Rustig maar meisje, komt goed.” Maar het kwam niet goed.

Gevolgen zijn groot

Ze sleurde me naar huis toe. Gelukkig had ik haar aan de riem, want als ze was losgeschoten, had ik nooit alleen kunnen terugkomen in het donker. Pas drie kwartier later waren we een beetje bedaard.
Sinds die dag is Reena niet meer dezelfde. Geen enkele knal kan ze nog verdragen. Zelfs niet van een brommer of auto met een harde uitlaat. En dat heeft grote gevolgen voor mij. Want als zij uitvalt, valt mijn zelfstandigheid mee.

Noodgedwongen thuis

In de wintermaanden kan ik bijna niet meer met haar naar buiten. Ik zie niet wie vuurwerk afsteekt. Ik kan het alleen horen en dan is het meestal al te laat. Ik moet zelf naar het dorp kunnen lopen, maar dat lukt in de dagen voor de feestdagen bijna niet meer.
Haar alleen thuislaten vind ik zielig. Ook binnen schrikt ze van de knallen.

Ellende begint vroeg

Vuurwerk is voor veel mensen “gezellig” of “hoort erbij”. Maar voor ons betekent het ellende en een beperking van mijn vrijheid die soms al in september begint. Kleine kinderen met rotjes, jongeren die vuurwerk afsteken in de wijk. Waar halen ze het vandaan? Ik durf het nauwelijks te vragen, maar ik weet wél wie de gevolgen draagt.

Mijn hond is geen robot

Soms roep ik naar jongeren: “Niet doen! Ik heb een geleidehond!” Dan stoppen ze heel even. Twee tellen later begint het opnieuw. Niet omdat ze slecht zijn, maar omdat ze geen idee hebben wat hun ‘lolletje’ doet met een hond waar ik afhankelijk van ben.

Er staat veel op het spel

Ik heb mijn verhaal overal verteld: bij de gemeente, op Facebook, op het prikbord in het dorp. Niet om te klagen, maar omdat ik wil dat mensen begrijpen wat er op het spel staat. En omdat ouders een grote rol spelen: laat kinderen geen vuurwerk op straat afsteken. Het brengt zoveel angst, niet alleen voor hulphonden, maar voor heel veel dieren én mensen.

Steek géén vuurwerk af.

Voor jou is het één knal. Voor ons kan het langdurige gevolgen hebben.

Elke jaarwisseling zonder verbod brengt onnodige risico’s met zich mee: honderden gewonden, grote schade en enorme druk op zorg en hulpdiensten. Voor mensen met een beperking en hun assistentiehond betekent vuurwerk bovendien een periode van stress, angst en verminderde zelfstandigheid. Daarom dringen wij aan op snelle invoering van het verbod en op stevige handhaving. Tot die tijd blijven vuurwerkvrije zones onmisbaar om mens en dier te beschermen.

Steek dus daarom vuurwerk alleen af op Oudejaarsnacht en houd rekening met mens en dier!