Martine en haar gezin vermenigvuldigen geluk door het te delen 

Een sprankje toeval, een groot besluit 

Soms begint een bijzonder avontuur met een radiobericht. Martine hoorde toevallig iets over KNGF Geleidehonden op de radio en dacht meteen: dit past bij ons. “We hadden het er thuis vaak over dat we ‘iets goeds’ wilden doen. Iets wat echt verschil maakt voor een ander. Toen ik hoorde dat KNGF gezinnen zoekt die een pup willen opvoeden, voelde ik meteen: dit wil ik.” 

Het gezin stemde in, na kort overleg aan de keukentafel. “Onze zoon van 22 is al uit huis, onze dochter van 21 werkt in de zorg, mijn man is met pensioen en ik werk veel thuis. We hadden ruimte, tijd en zin. Enige drempel was misschien dat mijn man eigenlijk een kattenmens is,” lacht Martine. “Maar toen de pup er eenmaal was, was ook hij verkocht, hoor.” 

Een huis vol leven om door te geven 

Hun eerste pup, blonde labrador Auky, was meteen onderdeel van het gezin. “Zo’n hondje brengt met de eerste kwispel al een andere energie in huis: zachter, vrolijker, lichter. De rolverdeling was ook snel duidelijk: mijn man en ik zijn de opvoeders, mijn dochter de knuffelaar en mijn zoon is van het stoeien. Zo samen voor een hondje zorgen verbindt.” 

Toen Auky een jaar later naar school vertrok, was het afscheid zwaar maar ook vol trots. “Ik had haar groot zien worden van pluizenbol tot volwassen hond. Natuurlijk mis je dat snuitje. Maar je weet dat ze iemand vrijheid gaat geven. En misschien wel voor een heel nieuw leven zorgt. Dat gevoel overstijgt echt alles.” 

Een nieuw begin met Hera 

Twee weken voor het afscheid van Auky kwam Hera al bij Martine en haar gezin in huis. Ook blond en nog een tikkeltje nieuwsgieriger en ondeugender. “We hadden bewust voor overlap gekozen, zodat de overgang voor ons wat zachter zou zijn. Maar heel eerlijk gezegd: dat viel een beetje tegen. Afscheid blijft afscheid. Toch was het wel fijn thuiskomen na het wegbrengen van Auky: zo’n klein bolletje plezier dat klaar staat om de wereld te ontdekken.” 

Met Hera besloot Martine het toch iets anders aan te pakken. “Bij Auky wilde ik te snel. Ik dacht: we moeten echt meteen aan de slag. Van alles ervaren en beleven. Nu doe ik het rustiger. We kijken goed naar haar karakter en wat ze aankan. Even naar de supermarkt betekent de volgende dag rust. Dat werkt veel beter, voor haar en voor ons.” 

Samen maakt het nog leuker 

Inmiddels is Hera drieënhalve maand in huis en voelt ook zij zich helemaal thuis. “Ik ben vooral degene die traint. Ik houd echt van uitdagende oefeningen, bijvoorbeeld op het station.” vertelt Martine. “Maar we doen het wel echt samen. Mijn man en dochter nemen taken over als ik weg ben. En zelfs mijn moeder is weer veranderd in een oppas-oma. We doen dingen die we eigenlijk nooit meer deden. Opeens staan we weer op de kermis of de kerstmarkt. En we drinken heel wat koffietjes op een terras, omdat Hera moet oefenen. Ook die kleine dingen maken het groot.” 

Een pup zorgt niet alleen binnen het gezin voor verbinding, maar ook erbuiten. Zo leerde Martine Lyda kennen, het baasje van Auky’s zusje. “We wandelden vaak met de twee zusjes en zeiden tegen elkaar: als onze honden straks naar school gaan, doen we het samen nog een keer. En dat hebben we gedaan! Nu hebben we allebei weer een pup uit hetzelfde nest, weer twee zusjes.”  

“Laatst stuurde Lyda me een appje: ‘Ik ben zo blij dat ik jou heb leren kennen.’ Dat raakte me. Je begint aan dit avontuur om iets te betekenen voor een ander, maar ondertussen ontmoet je mensen die dat ook voor jóu doen.” 

Loslaten is ook liefde 

Afscheid nemen hoort erbij, dat weet Martine nu. “Voor Auky heb ik een afscheidsbrief geschreven. Over de avonturen die we samen beleefd hebben, maar ook over wat ze ons geleerd heeft: geduld, vertrouwen, onvoorwaardelijke liefde. Die brief, een paar melktandjes en een fotoboek heb ik in een doos gedaan die meegaat naar haar nieuwe baasje. Dat voelde als afronden. Liefdevol, niet verdrietig.” 

“Je leert dat loslaten ook een vorm van liefde is,” vertelt Martine. “Want het hondje is er klaar voor. Jij hebt je taak gedaan, het is tijd om nieuwe dingen te gaan leren. Om verder te groeien. En als je later hoort dat ze het heel goed doet op school, groeit ook mijn gevoel van trots. Ik kijk altijd uit naar de vrijdagen, want dan komt er een update van school. Dat doet KNGF Geleidehonden echt heel goed, die nazorg.” 

Nog eentje dan? 

Martine weet dat veel mensen zeggen dat ze het niet zouden kunnen. “Dat hoor ik echt vaak: ‘ik zou geen afscheid kunnen nemen’. En dat vind ik jammer, want je krijgt er zoveel voor terug. Je hebt een jaar lang plezier, je leert, je groeit. En ja, even heb je verdriet. Maar dat weegt niet op tegen de trots en het geluk dat je voelt om dit te mogen doen.” 

Ze lacht. “Ik heb altijd gezegd: we doen het twee keer en daarna misschien alleen nog vakantieopvang. Maar eerlijk? Na drie maanden met Hera denk ik alweer aan nummer drie. Het is gewoon te mooi om niet nog een keer te doen.” 

 “Trots is het woord dat alles samenvat,” zegt Martine. “Trots op Hera, op Auky, op ons gezin. Trots dat we iets goeds doen. Trots dat we echt iets bijdragen aan het geluk van iemand anders. Maar vooral trots dat we het met z’n allen doen. Want dat is het mooiste van dit avontuur, het maakt iedereen een beetje beter: pup, pleeggezin en het uiteindelijke baasje. Driedubbel geluk dat alleen maar meer wordt door het te delen.”