In een huis vol plannen drukt pleegpup Japi af en toe op de pauzeknop

Pup Japi kwam op een bijzondere manier op het pad van Ayolt en Kirsten. “We doen mee aan een proef van KNGF Geleidehonden waarbij eigen werknemers ook de mogelijkheid krijgen om puppypleeggezin te worden”, vertelt Ayolt, die als e-mailmarketeer op de afdeling Fondsenwerving & Communicatie van KNGF Geleidehonden werkt. 

“Ondanks onze drukke banen, wilden we daar graag aan meewerken. Ik werk natuurlijk elke dag in deze bijzondere wereld, maar krijg nu toch weer een heel ander deel van de organisatie mee. En ik spreek meer collega’s dan ooit, want iedere dag vraagt er wel iemand hoe het met Japi gaat.” 

Voor Kirsten was de hondenwereld relatief nieuw. “Ik ben niet opgegroeid met honden en ik dacht dat we ons als pleeggezin aan hele strenge opvoedregels zouden moeten houden”, vertelt ze. “Maar dat valt eigenlijk best mee in de praktijk. Het grootste deel van de tijd is Japi gewoon een supergezellige, doodnormale, lieve huishond, met nét een beetje extra.” 

“Natuurlijk zijn er bepaalde dingen waar hij aan moet voldoen. Daarom ben je wel strenger en consequenter dan je misschien met een huishond zou zijn. Op de bank is ook écht nooit op de bank. Maar daardoor heb je wel al snel een hele sociale hond die goed luistert en zich goed gedraagt. En je bent zo intensief met elkaar bezig, dat zorgt voor een speciale band.” 

Ayolt groeide wel op met een hond in huis, maar vond de puppyfase toch even wennen. “Ik moet toegeven dat ik die periode zwaarder vond dan ik dacht. Hekjes in huis, scherpe, kleine tandjes in je broek en natuurlijk slaaptekort. Maar ach, dat gaat ook gewoon weer voorbij en je leert er heel erg door relativeren. Er is altijd gewoon morgen weer een dag.” 

Naast relativeren gaf Japi zijn baasje ook les in loslaten. “Ik ben vrij perfectionistisch. Wij allebei eigenlijk wel. In het begin dacht ik: als ik één fout maak, verpest ik alles. Maar zo werkt het natuurlijk helemaal niet. Als Japi een keer toch op de bank springt, zal hij echt niet meteen afgekeurd worden als hulp- of geleidehond. Inmiddels ben ik een stuk relaxter. Zo zie je maar: wij trainen Japi, Japi traint ons.” 

Het grootste struikelblok om mee te doen aan de KNGF-proef leek het werkschema van Ayolt en Kirsten. “We werken allebei fulltime, dat was eigenlijk onze enige ‘valkuil’,” zegt Ayolt. “Daarom hebben we onze werkdagen aangepast. We zijn allebei een dag in de week vrij en de andere dagen werkt een van ons thuis. De wandelingen plannen we in, tussen het werk door. In de pauze altijd even lekker naar buiten, goed voor hond en mens.” 

“Inmiddels kan Japi zo’n vier uurtjes alleen zijn,” voegt Kirsten toe. “Als je een ochtendje toch naar kantoor moet, dan kan dat nu ook gewoon. We worden dus steeds flexibeler. En het lukt allemaal prima, zeker dankzij het thuiswerken.”

Hoewel Japi’s eigen pauzeknop in het begin wat moeilijk te vinden was, drukt hij wel regelmatig op die van Ayolt en Kirsten. “Ik had niet echt verwacht dat Japi voor vertraging zou zorgen,” vertelt Kirsten. “Maar als we bijvoorbeeld een weekendje weg gaan, zitten we zomaar een hele middag op de bank met een boek. Heerlijk. Normaalgesproken proppen we die weekendjes altijd helemaal vol.” 

“Ik ben vrij ongeduldig,” voegt Ayolt toe. “Zeker nu Japi aan het puberen is, is dat soms lastig. Maar Japi leert me geduld. Hij heeft tijdelijk bananen in zijn oren en luistert nogal selectief. Hij hoort het perfect en beslist dan gewoon wat hij ermee zal doen. Lekker aan het uittesten dus, zoals het een echte puber betaamt. En ik kan inmiddels een stuk beter tot 10 tellen.” 

“Ik vind Japi stiekem eigenlijk het leukst als hij een beetje stout is,” bekent Kirsten. “Dan moet ik zo om hem lachen, dat hoofd als hij iets doet wat eigenlijk niet mag. Dan ligt hij in de stoel, lekker opgekruld alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Als de bank niet mag, dan probeer ik toch gewoon de stoel.” 

“Ook zijn blije hoofd tijdens het loslopen is zó leuk. Hij is dan intens gelukkig. Daar word ik bijna net zo gelukkig van. En als hij dan in de auto naar me kijkt met een blik van ‘dit was het allerbeste ooit, echt heel erg dankjewel’, dan smelt ik, iedere keer weer. Zelfs als het een wandeling in een hoosbui was.” 

“Het is mooi om samen te werken aan een hoger doel,” zegt Ayolt. “Het is natuurlijk niet zomaar een hondje. Hij heeft straks een belangrijke taak. Dat geeft betekenis. En het verbindt ons ook onderling. Als Kirsten hem iets nieuws heeft geleerd, ben ik trots op Japi en op haar.” 

“Zodra hij zijn dekje om krijgt, verandert hij,” voegt Kirsten toe. “Zelfs nu hij aan het puberen is. Dan gedraagt hij zich ineens keurig. Als ik dan zie hoe Team Ayolt en Japi samen door de supermarkt loopt, krijg ik wel een glimlach op mijn gezicht.” 

Onlangs kregen ze van hun instructrice te horen dat Japi waarschijnlijk eerder dan verwacht al naar school mag. “Dat was even slikken,” zegt Ayolt. “We hoopten stiekem op een paar maandjes meer. Maar het is ook een mooi compliment. Hij doet het echt heel erg goed. Omdat ik bij KNGF Geleidehonden werk, weet ik precies hoe ontzettend waardevol zijn volgende stap is. Dat helpt.” 

Kirsten knikt. “Natuurlijk ga ik huilen bij het afscheid. Maar we hebben nooit de mindset gehad dat hij voor altijd zou blijven. En we willen het zeker nog een keer doen. Met alle wijze lessen van Japi in geduld, relativering en perfectionisme op zak, zijn we heel benieuwd hoe we het de tweede keer zullen ervaren.” 

Hun boodschap aan mensen die twijfelen of ze dit wel kunnen combineren met werk en een druk leven? “Gewoon doen,” zegt Ayolt. “Het is zó bijzonder. En je weet van tevoren: hij blijft niet. Dat maakt het anders dan een hond nemen voor de komende 15 jaar. Je zit nergens aan vast en maakt herinneringen voor het leven.” 

Kirsten vult aan: “Het is intens in het begin, maar dat geldt voor elke pup. En je hoeft echt geen hond op te leiden die deuren openmaakt. Je begeleidt hem in zijn eerste jaar en laat hem kennismaken met de wereld. En ondertussen krijg je bakken liefde, plezier en wijze levenslessen terug.” 

Ayolt lacht: “Je haalt gewoon heerlijke hondenliefde in huis, maar dan met net dat beetje extra betekenis.”