Geert nam KNGF op in zijn testament

Het was vreemd toen Geert als driejarig mannetje op vakantie frontaal tegen de caravan botste. De oorzaak bleek de ziekte van Leber, een zeldzame oogaandoening die het zicht aantast. Geert: ‘De ziekte is erfelijk, maar in onze familie was ik de eerste die symptomen kreeg. Mijn ouders hadden geen ervaring en natuurlijk ook geen handleiding hoe je daarmee omgaat. Gelukkig waren we een hecht gezin en samen zijn we trucjes gaan bedenken om mijn leven makkelijker te maken.’   

Welke kleuren zie je nog?  

De opluchting was groot toen Geert van regulier naar speciaal onderwijs ging. Hij kreeg aangepast lesmateriaal. Later ook bijlessen in fietsen, huiswerk maken, solliciteren, koken en reizen met openbaar vervoer. Thuis ging het er proefondervindelijk aan toe: ‘Mijn ouders checkten welke kleuren ik goed kon zien’, zegt Geert. ‘Dan werd er bijvoorbeeld een felgeel label aan mijn sleutelbos gehangen. En mijn vader ging voor me uit fietsen in zo’n fluorescerend hesje. Zo kon ik letterlijk in zijn spoor volgen.’    

Een kleinere wereld  

Met steun kon Geert zich goed redden. Maar als twintiger gingen zijn ogen hard achteruit en moest hij moeilijke keuzes maken. Geert: ‘Ik knalde op straat tegen een andere fietser aan. Dat was een wake-up call, want ik had die persoon geen moment zien aankomen. Ook mountainbiken achter mijn vader aan werd te gevaarlijk. Vooral op de kleine kronkelpaadjes in het bos. Mijn bijbaantje bij een benzinepomp heb ik opgezegd omdat ik cijfers, letters en mensen niet scherp genoeg zag. Om die reden kwam mijn liefde voor judo ook tot een einde. Mijn wereld werd ineens een stuk kleiner.’    

Geen slachtofferrol  

Toch is Geert nooit in de verleiding geraakt om zichzelf als slachtoffer te zien. Op een mbo-school voor blinden en slechtzienden besefte hij iets belangrijks. ‘Ik zag al snel 2 soorten mensen in de klas. De ene groep nam initiatief en maakte iets van het leven. De andere groep moest aan het handje meegenomen worden. Daar wilde ik niet bij horen. Die herinnering motiveert me om positief te blijven denken. Natuurlijk zijn er ook baalmomenten, maar mijn focus ligt altijd op de mogelijkheden.’    

Een hond is stoerder dan een stok  

Geert kon altijd rekenen op een fijn netwerk van vrienden en familie: ‘Ik werd overal naartoe gebracht en opgehaald. Dat deden mensen met liefde, maar ik wilde zo graag onafhankelijk zijn. Toen ik steeds slechter ging zien kwam ook de vraag: ga ik met een stok lopen? In mijn klas zaten mensen met een blindengeleidehond. Die waren een stuk zelfstandiger. Dat wilde ik ook! Die uitstraling van een blindengeleidehond vond ik ook stoerder dan zo’n stok. Na aanmelding bij een hondenschool kreeg ik geleidehond Isa. Daarna volgde Perry. Die twee hebben mijn leven verrijkt.’    

Met Abby voelt het veilig  

Inmiddels is Geert samen met zijn derde blindengeleidehond: Abby. De eerste kennismaking met de vrolijke, blonde Abby ging voorspoedig: ‘Ze kroop binnen 3 seconden naast me’, zegt Geert. ‘Haar drukke enthousiasme vond ik gelijk leuk. Inmiddels zijn we alweer 4 jaar samen. Abby gaat mee in de metro en trein naar mijn werk in Amsterdam. Maar ze is ook gewoon een lekkere knuffelkont die naast me op de bank ligt en met wie ik boswandelingen maak. In mijn eentje vind ik dat spannend maar samen met Abby voelt het veilig.’    

Samenwonen met je beste vriend  

Naast Abby is er een andere vriend die altijd voor Geert klaarstaat. Geert leerde Maikel kennen op het mbo: ‘We waren klasgenoten en ook hele goede vrienden. Na onze studie hielp Maikel me aan een baan bij de gemeente Amsterdam. In die periode deelden we ook woonruimte. Dat klikte heel goed, want we houden allebei van doorpakken. Daarnaast zijn we bijna even oud, allebei slechtziend én we leven met geleidehonden. We kunnen heel goed door één deur samen, dus vorig jaar besloten we samen een huis te kopen.’    

Stel dat iemand overlijdt  

Een woning kopen gaat gepaard met veel papierwerk. Geerts financiële adviseur tipte om gelijk een samenlevingsovereenkomst en testament op te stellen. Geert: ‘Die man zei: “Stel dat Maikel overlijdt en je hebt niks op papier staan, dan moet jij met zijn familie om de tafel.” Daar hadden we niet bij stilgestaan. We ontdekten ook dat je geld kunt nalaten aan een stichting. Als ervaringsdeskundigen willen Maikel en ik natuurlijk dat KNGF Geleidehonden blijft bestaan, dus die keuze was makkelijk. Onze honden zorgen dat we in verbinding blijven met de wereld om ons heen. Dat gunnen we een ander ook.’    

Dubbel verlies  

Op jonge leeftijd werd Geerts optimisme op de proef gesteld; zijn ouders kwamen te overlijden. Zijn moeder na een lang ziekbed. Zijn vader onderging een dubbele longtransplantatie die hem nog enkele mooie jaren gaf, maar ook hij overleed uiteindelijk. Geert: ‘Mijn 2 zussen en ik kunnen wel een boek schrijven met z’n drieën. We hebben samen voor veel uitdagingen gestaan. Dat heeft me denk ik wel geholpen om tegenslagen te relativeren. Om mijn zegeningen te tellen. Ik ga niet zo snel bij de pakken neerzitten.’    

Een nuchtere blik op nalaten  

De dood is misschien geen feestelijk thema, maar Geert blijft er karakteristiek nuchter onder: ‘Voor mij was het testament meer een administratieve handeling. Maar wel een hele belangrijke. Als je je zaken goed regelt, dan hoeven er nooit misverstanden te ontstaan. Mijn ouders hadden vóór hun overlijden alvast alle grote beslissingen gemaakt. Daarom konden mijn zussen en ik ons richten op afscheid nemen en rouwen. Daarin hebben ze mij een goed voorbeeld gegeven. Ik denk ook dat mijn ouders trots zouden zijn en volledig achter mijn keuze zouden staan om KNGF te steunen.’