De pensioenplannen van Han en Ilse kregen onverwacht vier poten en een kwispelstaart

Ilse en Han keken soms weleens naar honden die ze onderweg tegenkwamen. “Dan zeiden we tegen elkaar: kijk, wat een leukerd, of dat is een handig formaat,” vertelt Ilse. Maar een eigen hond? Nee toch liever niet. “We wilden onze handen vrij hebben, nu het werk gedaan was. Culturele uitjes, lange wandelingen, reizen naar Spanje, het zijn niet echt dingen waar je een hond mee naar toe neemt.” 

De kennismaking met KNGF Geleidehonden kwam via een omweg: de zus van Ilse nam haar mee naar een open dag in Amstelveen. “Ik vond het leuk en indrukwekkend, maar heb het daarna eigenlijk een beetje afgevinkt,” legt Ilse uit. “Het leven ging weer verder en de pensioenplannen kregen vorm.” 

Maar het toeval had ook plannen. Precies op het moment dat Dora, een logeerhond van vrienden, in huis was bij Han en Ilse, belandde een KNGF-nieuwsbrief over puppypleeggezinnen in de inbox van Ilse. “Misschien kwam het door de gezelligheid van Dora in huis, maar ik had meteen het gevoel: ja, dit wil ik,” vertelt Ilse. “Terwijl ik meestal juist 100 jaar over alles nadenk.” 

Na goed overleg met Han en een uitgebreide KNGF-intake, stapte Elmo al snel hun Haagse appartement binnen. “Nou ja, stappen,” zegt Ilse, “ik geloof eerder dat ik hem slapend naar binnen heb gedragen. Toen we hem gingen ophalen, zeiden ze al: het is een échte Elmo. En dat klopt wel. Tijdens zijn eerste plas in de goot viel hij in slaap, terwijl er achter hem een enorme glasbak werd geleegd.” 

“Hij is een beetje een druif, maar wel een hele enthousiaste druif, hoor. Heel kalm, lief, kijkt een beetje de kat uit de boom, maar is niet bang en hobbelt lekker achter je aan. Hij past heel goed bij ons. Alleen mijn idee van wat ik een mooi maatje hond vond, klopt toch niet helemaal meer. Elmo is een grote hond, maar dat is prima, ik groei eigenlijk gewoon met hem mee.” 

Dat groeien gebeurt voor Ilse en Han op meer vlakken. “Door Elmo is mijn blik op de buurt meer open gegaan,” aldus Ilse. “Hij is er echt zo eentje van de KNGF-reclame, dus iedereen wil een praatje met je maken. Het is niet zo dat ik nou een hele nieuwe vriendenkring heb, hoor. Maar het heeft mijn blik wel verruimd. In de stad leef je toch al snel een beetje langs elkaar heen.” 

Daarnaast opende er zich voor Ilse, die een achtergrond heeft in het werken met kinderen met gedragsproblemen, een vertrouwde maar toch ook nieuwe wereld. “Wat ik zelf heel leuk vind, is dat je zo’n hondje van alles kunt leren. Dat deed ik het eerste deel van mijn carrière met jonge kinderen. En dat komt nu op een andere manier weer terug.” 

“Ik ben volop aan het ontdekken: zijn er nog andere manieren om hem op een positieve manier iets te leren, en wanneer is zijn emmertje vol? Dat hele leeraspect past goed bij me. De creativiteit vind ik leuk, niet op de automatische piloot oefenen, maar zelf bedenken wat wel of niet werkt. En als iets niet blijkt te werken is er altijd de fijne, positieve steun vanuit KNGF.” 

Het begin was voor Ilse best intensief. “Toen we Elmo kregen hadden we net een deel van de Camino gelopen, de bedevaartsroute naar Santiago de Compostella. En nu mocht Elmo opeens maar 5 minuutjes lopen. Dat was wel even afkicken. Ik had ook steeds het gevoel dat ik bij ieder slaapje stil op de stoel moest blijven zitten, wat natuurlijk helemaal niet zo is.” 

Maar inmiddels beweegt Ilse dagelijks volop: “Elmo mag nu 50 minuten lopen, dus dat doen we elke dag. Ook lekker los. En daarnaast doe ik 2 keer per dag iets gerichts met hem, bijvoorbeeld samen oefenen in de supermarkt. Dus ik ben lekker actief en creatief bezig.” 

Naast een open blik en samen leren, brengt Elmo nog meer het huishouden in. “In de eerste plaats een hoop haren,” lacht Ilse. “Daarnaast hebben we leuke nieuwe routines en zijn oude gewoontes weer nieuw leven ingeblazen. Het klinkt misschien raar, maar we eten weer gewoon samen aan tafel in plaats van met het bord op schoot voor de tv. Want Elmo moet leren dat hij in zijn mand ligt tijdens het eten. De tv is uit en we kletsen meer.” 

“En onze gewoonte om samen het 8 uur journaal te kijken, heeft een nieuw gouden randje gekregen. Een van ons gaat op de grond zitten, Elmo kruipt op schoot en valt lekker in slaap. Zo gezellig. Han heeft echt de knuffelrol op zich genomen.” 

Han en Ilse hebben samen een bucketlist gemaakt wat ze graag willen doen met Elmo voordat hij naar school gaat. “Elmo is al mee geweest op skivakantie met vrienden. Ik ski niet meer, dus we hebben samen heerlijk gewandeld. En binnenkort nemen we hem mee op kampeervakantie in de tent.” 

Over een maand wordt Elmo gekeurd en staat het afscheid voor de deur. “Ook daar hebben we al plannen voor. We gaan dat gewoon goed vieren. We gaan lekker uit eten of een weekendje weg. Want het is toch een feestje waard, wat we met z’n drietjes hebben bereikt.” 

“We weten nu eigenlijk al dat we weer een pleegpup willen. Maar eerst even een half jaar zonder hond. Dan kunnen we de Camino aflopen in het voorjaar. Daarna zijn we weer beschikbaar. Ik ben benieuwd hoe ik het de tweede keer vind. Ik heb zoveel geleerd inmiddels. Maar net als bij kinderen, zal ieder hondje anders zijn.“

Dankzij Elmo is er een wereld buiten Ilses ‘bubbel’ opengegaan. “Ik heb zin gekregen om op meer vlakken verder te kijken. Je leeft toch in je eigen kringetje. Misschien zijn er nog wel meer dingen die hartstikke leuk zijn om te doen, maar die gewoon niet in mijn systeem zitten. Ik denk toch vaak: zitten ze wel op me te wachten? Nou, dat zaten ze bij KNGF zeker!” 

Haar advies is helder: “Meld je gewoon een keer aan voor een voorlichtingsuurtje. Dan hoor je ook van andere pleeggezinnen wat het precies inhoudt. En als het in je leven past: doen! Het is gezellig, betekenisvol, je leert veel, het verrijkt je leven en geeft veel voldoening. Elmo heeft echt mijn horizon verbreed, net zoals hij dat straks zal doen voor zijn nieuwe baasje.”