KNGF in tijden van het Coronavirus
‘Ach joh, dat zal zo’n vaart niet lopen’, zei ik nog maar drie weken geleden tegen een collega, toen ze vroeg of we bij KNGF ook niet moesten nadenken over de gevolgen van een eventuele Corona-uitbraak in Nederland. Wie had kunnen denken dat we inderdaad, nog geen drie dagen later, met een Corona-crisisteam zaten na te denken over wat er eventueel zou kunnen gebeuren bij een uitbraak in Nederland.
En hoe we daarop zouden moeten inspelen als organisatie met honderden cliënten met een hond, een grote groep pleeggezinnen die zorgen voor onze pups en fokgastgezinnen die een nestje pups verzorgen of in de komende periode verwachten. Met zo’n zestig honden in de kennel. Wat als we ziek worden? Wat als we niet meer naar ons werk mogen? Wat doen we met de honden, hoe zorgen we goed voor hen in deze uitzonderlijke situatie waarin de ontwikkelingen zich zo snel opvolgen dat je iedere dag weer nieuwe besluiten moet nemen?
Drie keer per week bij elkaar komen met het crisisteam zou genoeg moeten zijn, dachten we in eerste instantie. Uiteindelijk werd het vrijwel dagelijks en volgden zorgen en besluiten elkaar snel op. Van het annuleren van bezoeken aan onze cliënten en puppypleeggezinnen in Brabant naar het skippen van al onze bezoeken in het hele land. Het annuleren van onze groepsbijeenkomsten, het nabellen van cliënten, het zorgen voor goede communicatie. Tot het bijzondere moment afgelopen week, dat we al onze honden uit de kennel meegaven aan onze instructeurs en trainingspartners, zodat zij vanuit een thuiswerksituatie onze honden verder konden trainen en vooral goed verzorgen. Sommige jonge honden keerden terug naar hun puppypleeggezin. Wat een toestand.
Op dit moment zit ik in een vrijwel verlaten kantoor in Amstelveen. Hondengeblaf klinkt hier niet meer. Een handjevol mensen maakt op gepaste afstand van elkaar de kennel schoon. Een paar collega’s zijn bezig met het inrichten van onze telefonische bereikbaarheid. En hier en daar zit een collega in een verder verlaten kamer. De rest werkt thuis. Skypen, bellen, mailen…zo goed en zo kwaad als het gaat werken we door en vinden we zo met elkaar ons nieuwe ritme. We missen het zien en ‘live’ spreken van onze cliënten en pleeggezinnen. We missen onze honden. Maar via de telefoon en de digitale snelweg redden we het voor nu wel even. Met de ‘school’-honden gaat het goed in hun tijdelijke nieuwe thuis. En we denken met elkaar alvast voorzichtig na over hoe we het straks weer gaan opstarten, en kijken goed wat we leren van deze situatie. Geen idee wat dit alles betekent voor KNGF op de langere termijn. Welke inhaalslag we straks moeten maken, wat het gevolg is voor onze instructies en afleveringen. Wat het betekent voor onze financiële situatie. Daar gaan we ons straks weer over buigen. Eerst leven we bij de dag en regelen we alles zo goed mogelijk.
Bij KNGF heb ik zien gebeuren wat ik ook zie, hoor en lees over andere organisaties in Nederland. We slaan de handen in elkaar en gaan ervoor. We passen ons aan en pakken nieuwe manieren van werken op. Ik ben zó trots op hoe flexibel en oplossingsgericht we hier bij KNGF zijn geweest de afgelopen weken. Iedereen stond klaar en dacht mee. In een crisissituatie gaan harten open en staan mensen klaar voor elkaar. Dat zullen we ook de komende periode nog hard nodig hebben, met z’n allen in Nederland en de rest van de wereld.
Wij op ons plekje doen ons best om zo goed mogelijk ons werk te doen. Mijn gedachten gaan uit naar alle andere organisaties en mensen die vaak in veel uitdagender situaties vechten voor mensenlevens en een goede gezondheidszorg. Ik wens ons allemaal veel sterkte, gezondheid en doorzettingsvermogen toe.
Meta Neeleman, directeur KNGF Geleidehonden
PS Op dit moment zijn wij telefonisch beperkt bereikbaar. Voor spoedgevallen staan we telefonisch klaar, in alle andere gevallen: stuur ons een mail en we antwoorden snel!
Lees meer over onze maatregelen en aangepaste werkwijze.
