Vrienden voor het leven dankzij schoolinstructie

Klaar voor het echte werk

Het is de laatste avond van de schoolinstructie. Kevin, Kim, Denise en Bob genieten van het diner terwijl hun honden in hun manden onder de tafel in de kantine rustig liggen te slapen. Morgen is het vrijdag en dan krijgen ze hun eerste blindengeleidehond mee naar huis. Hun avontuur samen begint dan pas echt. We blikken met ze terug op de instructieperiode.

Hele dag in de weer

Een schoolinstructie betekent dat je op het KNGF-terrein in Amstelveen blijft slapen. Er zijn speciale cliëntenkamers. De hele dag ben je in de weer met elkaar. Je gaat op pad om met je hond te leren samenwerken. Op gezette avonden krijg je theorieles en je bent dag en nacht met je nieuwe hond. Alleen de eerste nacht slaapt deze nog in de kennel.

Engelengeduld

Het viertal heeft het getroffen met elkaar, vertelt Kim: ‘Al de eerste avond zaten we lachend aan tafel. Iedereen is zo open naar elkaar toe. Echt heel fijn.’ Bob wil graag de expertise van de instructeurs benoemen: ‘Wat een engelengeduld hebben de instructeurs met ons. Ga er maar aan staan om 2 weken met iemand op pad te moeten en vriendelijk te blijven en het steeds weer te moeten uitleggen.’

Goede opbouw

De instructie is goed opgebouwd, vertelt Kim. ‘Je gaat eigenlijk meteen al van het terrein af om op straat te oefenen. Dat had ik niet verwacht. De instructeurs weten goed hoe de wijken zijn opgebouwd in de omgeving en kiezen eerst de rustige wijken.’ Bob vult aan: ‘Toen ik na een week schoolinstructie thuis was, dacht ik echt: jeetje, waar ben ik eigenlijk allemaal geweest?’

Je worstelt niet alleen

Wat fijn is aan een schoolinstructie is dat je meekrijgt hoe het de anderen vergaat, vindt Bob. ‘Je merkt dat je niet de enige bent die bepaalde dingen moeilijk vindt, maar ook dat de anderen weer tegen hele andere problemen aanlopen en je merkt goed het verschil tussen de honden. Ze zijn echt allemaal anders. Op school heb je niet de valkuil dat je op je geheugen gaat lopen. Je kent hier de weg gewoon niet, dus je moet echt op je geleidehond vertrouwen. Ik vind het een fijn idee dat ik nu al weet hoe ik met mijn hond Oukje moet lopen. Als ik dat in een vreemde omgeving kan, kan ik dat in mijn thuisomgeving ook.’

Trots gevoel op de Dam

Kevin glundert bij het avondeten nog na van de belevenissen. De hele instructie laat een diepe indruk achter, maar deze dag vergeet hij zeker nooit: ‘We gingen eerst met de trein naar Amsterdam CS en daarna naar de Dam. Dat moment dat je dan met je hond op de Dam staat. Eigenlijk ben ik verdrietig, want ik kan dat niet meer met eigen ogen zien. Tegelijkertijd merk ik hoe ver ik ben gekomen. Ik sta daar mooi wel met mijn blindengeleidehond Kenza. Ik kijk er het meest naar uit om straks zelfstandig met het ov te kunnen reizen.’

Zonder angst de deur uit straks

Ongeveer 2,5 jaar geleden verloor Denise haar zicht door een progressieve oogziekte. Denise: ‘Ik voelde me trots toen we door een druk stuk Amsterdam liepen en dat de instructeur zei: loop maar, het gaat goed. Later vertelde ze dat ze wel 30 meter achter me liep. Ik had het dus echt alleen gedaan, samen met mijn hond. Voor mijn zoon van 8 zal het een hele opluchting zijn als ik met mijn blindengeleidehond Pavel thuiskom. Dan hoeft hij zich minder zorgen te maken om zijn moeder. Als we naar school waren gelopen samen, zei hij vaak: “Zal ik je dan nu even naar huis brengen, dan loop ik daarna wel weer zelf naar school.” Het is fijn dat ik straks niet meer alleen over straat hoef. Zelf kijk ik er vooral naar uit om zonder angst naar buiten te durven.’

Minder prikkels, meer energie

Kim: ‘Ik ben vanaf mijn geboorte slechtziend, dus ik heb niks hoeven inleveren. Ik kijk er vooral naar uit dat het lopen mij veel minder energie gaat kosten. Ik hoef niet meer met een stok over straat en tik niet meer tegen andere mensen aan. Als ik met een stok door Rotterdam CS moet lopen, dan komen er zoveel prikkels binnen. Ik moet zo op mijn omgeving letten. Met mijn blindengeleidehond Fender hoeft dat allemaal niet meer. Ik merkte het verschil al goed toen we vandaag op Amsterdam CS aan het oefenen waren. Het was gewoon veel relaxter.’
Zicht wordt steeds slechter
Bob is er al jaren al gewend dat zijn zicht steeds verder afneemt: ‘De afgelopen 30 jaar gaat het druppelsgewijs achteruit, maar de laatste 2,5 jaar gaat het wel erg snel. Ik kan geen letter en geen noot meer lezen, maar ik heb nog wel een restvisus. Alhoewel dat wellicht nog verder achteruit gaat. Vandaar dat ik nu mijn hond krijg.’

Unieke ervaring

Restvisus of niet, vanaf je geboorte blind of op latere leeftijd: alle cliënten hebben hun eigen verhaal, maar deze instructieperiode die ze samen doormaken, delen ze voor altijd met elkaar. ‘Soms kom je mensen tegen en daarvan weet je, ook al was het contact niet lang, dat ze heel belangrijk voor je zijn geworden’, besluit Kevin. ‘Ik vind dat van deze groep en ook van de instructeurs. Deze schoolinstructie is gewoon heel bepalend voor de rest van mijn leven. Het is echt een ommekeer.’

Wij wensen Bob en Oukje, Kim en Fender, Kevin en Kenza en Denise en Pavel heel veel geluk samen en heel veel veilige kilometers toe!