'Rebble is zoveel meer dan een hulphond'
Een erfelijke bindweefselaandoening, Ehlers-Danlos syndroom (EDS), maakt dat Tamara in een rolstoel zit en weinig energie heeft. Tamara: ‘Bindweefsel is als lijm die alles in je lichaam op zijn plek houdt. Bij mij niet. Mijn spieren draaien daardoor overuren. Ook in ruststand. En luister ik niet goed naar mijn lichaam, dan gaat er met gemak een schouder of een heup uit de kom. Of mijn ruggenwervels verschuiven, met nare hoofdpijnen als gevolg.’
Samen de was doen
Sinds een paar maanden heeft Tamara hulp van haar assistentiehond Rebble. ‘We zijn gestart met de basisdingen van het assistentiewerk, zoals laden opentrekken en dingen oprapen’, legt Tamara uit. ‘Maar inmiddels doet Rebble zoveel meer voor mij. Zo helpt ze me met uitkleden. Ze geeft handdoeken aan en we doen samen de was. Dan haalt ze de was uit de wasmachine, geeft het me aan en dan gooi ik het in de droger. Zodra ze de brievenbus hoort, rent ze naar de voordeur om de post te halen. Helemaal blij komt ze de post dan brengen. En we doen samen boodschappen. Het fijne met een assistentiehond is dat ik veel meer energie overhoud voor andere dingen. Zoals moeder zijn of me inzetten voor de stichting Facing EDS om mijn aandoening meer bekendheid te geven.’
‘Rebble voelt me goed aan’
Tamara is van nature lastig te stoppen, EDS of niet. Er is altijd wel iets dat ze nog wil doen. Tamara: ‘Ik merk het pas als ik over mijn grenzen ben gegaan. Met alle negatieve gevolgen van dien: flauwvallen, een hoge bloeddruk en daarna moet ik dagenlang op bed liggen om bij te komen. Rebble signaleert het als het niet goed met mij gaat. Ze wordt onrustig als ik moe word. Dan gaat ze piepen. In het begin dachten mijn man en ik dat ze aandacht wilde. Maar toen is mijn partner haar gedrag gaan bijhouden. We kwamen tot de conclusie dat ze gaat piepen als ik te lang doorga met iets. Ze wordt pas rustig als ik ga liggen. Ze laat me dus ook kritisch naar mezelf kijken. Ik vind het heel bijzonder dat Rebble dat al zo goed aanvoelt.’
Niet alleen Tamara merkt verschil, het hele gezin geniet van een hond in huis. Rebble is in korte tijd een volwaardig gezinslid geworden. Als de kinderen thuiskomen, dan is Rebble er even helemaal voor ze. ‘Dan gaat ze ravotten met mijn dochter. Lekker trekspelletjes doen samen’, vertelt Tamara. ‘En zo mooi: met mijn zoon, die ook EDS heeft, is ze juist heel rustig.’
Goede begeleiding
Dat Tamara en Rebble al zo snel goed een geolied duo vormen, komt volgens Tamara voor een groot deel door de goede begeleiding vanuit KNGF. ‘Eigenlijk vind ik het altijd veel te kort als trainer Marlouke er is. Ik wil zoveel dingen leren, maar ze zegt dan: “Nee, ik ga je niet overbelasten.” Ik heb van haar heel goed geleerd hoe ik zelf dingen aan kan pakken met Rebble. Dat ze me nu kan uitkleden, hebben we onszelf aangeleerd. Marlouke geeft mij ook het vertrouwen dat het goed gaat. Ik was best onzeker in het begin. Heb ik wel genoeg werkaanbod als ik een slechte dag heb? Geef ik Rebble wel genoeg beloningen of juist te weinig? Marlouke wees me er dan op dat ik niet zo onzeker moest zijn. Dat Rebble er goed en gezond uitziet. Maar ze spreekt me er ook op aan als ze iets ziet gebeuren wat niet de bedoeling is. Ik liet een keer de afstandsbediening vallen en de batterijen vielen eruit. Het eerste wat ik deed was Rebble wegduwen bij de batterijen, zodat Rebble die niet kon opeten. Marlouke zei: wat doe je nou? Dit is precies waarvoor zij is opgeleid.’
Nu al vrees voor haar pensioen
‘Rebble is pas een paar maanden bij me en ze heeft me al zoveel gebracht, dat ik denk: wat kan er allemaal nog meer? Tegelijkertijd vrees ik nu al de tijd dat ze met pensioen gaat. Ik zou niet weten wat ik zonder haar zou moeten. Ik ben echt zo verliefd op haar. En zij ook op mij hoor. Zoals ze naar mij kan kijken met haar ogen. Ze is zoveel meer dan alleen een hulpmiddel.’
Bekijk in deze video hoe wij onze assistentiehonden trainen
Bekijk de video hier inclusief audiodescriptie.
