Peter-Paul durft aan nieuwe avonturen te denken dankzij zijn buddyhond Zowie
Peter-Paul Schaeffer is net terug van zijn tweede trip als we hem spreken. Samen met zijn buddyhond PTSS is hij naar Schotland geweest om daar te fietsen, te peddelen en te wildkamperen. Zonder Zowie zou hij zo’n trip nooit durven maken, maar nu hij 3 jaar een koppel vormt met de zwarte, zachtaardige labrador Zowie, is zijn leven een stuk groter en rijker.
Aan zijn Instagram-account vol mooie foto’s van zijn vakanties met Zowie, kun je niet afleiden dat zijn leven gitzwarte periodes heeft gekend. Peter-Paul praat erover in een documentaire die over hem is gemaakt en binnenkort verschijnt. Peter-Paul: ‘Ik vertel over mijn tijd bij de politie en de periode dat het niet goed met mij ging. Voordat ik de diagnose PTSS kreeg, ging het van kwaad tot erger, tot het moment dat ik zelfs suïcidaal was. Ze zeiden dat ik een depressie had en ik kreeg daar hulp voor. Maar het hielp niet en ik volgde een uitgebreidere therapie. Uiteindelijk ben ik zelfs gedwongen opgenomen geweest en heb ik in de separeercel gezeten. Mijn collega’s bij de politie hebben me op straat in de boeien moeten slaan en afvoeren.’
Combinatie therapie en buddyhond
Vind je het niet moeilijk om dit met de buitenwereld te delen? ‘Ik vind het vooral belangrijk om mijn verhaal te vertellen. Er wordt zo weinig over gepraat bij de politie. Mensen met PTSS schamen zich, kruipen in hun schulp of zijn angstig om hun verhaal te delen. Daardoor hoor je er niks over. Het maakt voor je herstel heel veel uit als je snel de diagnose PTSS krijgt. Je kunt daar veel leed mee besparen. Ik dacht ook te lang dat ik alleen maar overspannen of depressief was. Ook al ben ik uitbehandeld, ik heb wel positieve ervaringen met psychiaters. Zowie helpt mij bijvoorbeeld niet met slapen. Daar heb ik echt een psychiater bij nodig die een juiste dosering medicijnen voorschrijft.
Dat het nu naar omstandigheden goed gaat, komt volgens mij door de combinatie van therapie en een buddyhond PTSS. Ik heb veel aan de therapie gehad om mijn ervaringen te delen en te verwerken. EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) heeft mij bijvoorbeeld veel geholpen. Voor het slapen gaan zag ik daardoor niet meer eerst een rits met nare ervaringen voor mijn ogen verschijnen. Maar alle therapieën die ik heb gevolgd, hebben de spanning in mijn lijf niet weggenomen. Die haalt Zowie wel weg. Dankzij haar kan ik rustiger blijven en langer ergens tijd doorbrengen. Zowie maakt mijn leven nu compleet. Dankzij haar heb ik veel meer kwaliteit van leven. Mijn buddyhond heeft een grote meerwaarde.’
‘Zonder Zowie zou ik eenzamer zijn’
Peter-Paul kan goed uitleggen hoe zijn buddyhond hem helpt in zijn dagelijks leven: ‘Ze maakt me rustig. Zowie komt al bij me en gaat wiebelen met haar staartje voordat ik het zelf doorheb dat de spanning oploopt. Ze laat me dan weten “het is goed zo, we moeten gaan” en ik luister daarnaar. Als ik aan het sporten ben en ik wil nog even door, gaat zij aan mijn gezicht likken om te laten merken dat het genoeg is. Ze voorkomt zo dat ik over mijn grenzen ga en de volgende dag alleen maar op de bank kan hangen van vermoeidheid.
Verder helpt Zowie vooral om structuur in mijn dag te brengen. Dankzij haar heb ik sociale praatjes als ik de hond uitlaat. Ik kan makkelijker boodschappen doen, omdat ze achter mij gaat staan als ik voor het schap sta. Ik hoef me niet meer druk te maken dat mensen in de rij bij de kassa te dicht op me gaan staan, want Zowie neemt die ruimte in. Als ik geen buddyhond zou hebben, zou mijn leven een stuk donkerder en eenzaam zijn. Ik zou veel alleen thuiszitten. Naar de supermarkt, de markt, een restaurant of een terras: zonder buddyhond zou ik niet doen. Zowie is echt een buffer tussen mij en de buitenwereld en dat geeft me veel rust en vertrouwen om eropuit te gaan.’
Zowie lijkt dus heel doortastend en dat is ze ook naar Peter-Paul, maar voor de rest is ze een opvallend rustig hondje, aldus Peter-Paul. ‘En ze is heel erg op mij gericht, maar dat vind ik juist fijn. Ze wil het liefst met alles bij me zijn. Zowie is wat terughoudend met nieuwe dingen, maar daar hou ik rekening mee. De eerste keer in de boot vond ze echt wel spannend. En ze is geen waterrat, maar ze heeft nu toch leren zwemmen.’
‘Zowie de boot in en peddelen maar’
Peter-Paul blikt nog even terug op zijn laatste trip: ‘We hebben met zijn tweetjes boottochten gemaakt en veel gefietst. Ik heb een verlengde fiets met een bak achterop en daar gaan al onze spullen in. Onze boot kan ik oprollen tot een formaat grote slaapzak. Die blaas ik op als we ergens zijn en dan gaan we het water op. De spullen in de boot, de fiets in de boot, Zowie in de boot en peddelen maar. Als Zowie naast de fiets loopt, hou ik uiteraard rekening met haar tempo. We hoeven ook niet ver als we niet willen en het maakt niet uit als we er 4, 6 of 8 uur over doen.’
Stressvolle momenten
Naast alle mooie dingen, ervaart Peter-Paul ook stressvolle momenten tijdens zijn vakantie. ‘Vooral de bootreis naar Schotland vind ik lastig. Ik loopt dan met mijn buddyhond over het dek en ben dan de enige die daar met zijn hond mag lopen. Maar PTSS is niet een zichtbare aandoening en ik ben brildragend. Soms denken mensen dan dat ik slechtziend ben. Maar ik krijg ook vaak de vraag of ik die hond opleid. Meestal leg ik dan netjes uit dat Zowie een buddyhond is voor mijn PTSS, maar daar heb ik niet altijd zin in. Op de boot mag Zowie bij mij in de cabine. Als je met een hulphond wil reizen, moet je altijd de veerpont telefonisch reserveren. Dan nog is het niet voor al het personeel duidelijk dat het om een hulphond gaat. Ik word veelvuldig aangesproken en dan staan er omstanders bij. Ik laat dan netjes mijn pasje zien maar de spanning loopt dan wel erg op met zoveel mensen die naar je kijken.’
‘Mijn PTSS stopt niet achter de deur van de kleedkamer’
Peter-Paul loopt wel vaker tegen onbegrip op. Bij de sportschool mocht hij Zowie in eerste instantie niet mee naar binnen nemen. Zowie moest bij de receptie blijven tot hij klaar was met sporten. Peter-Paul: ‘Ik legde uit dat dit geen optie voor mij is, want wat nou als ik een aanval of flashback krijg in de ruimte? Uiteindelijk mocht Zowie toch tijdens het sporten bij me blijven, maar toen stuitte ik op problemen in de kleedkamer. Er was een man die het vies vond dat Zowie meeging in de kleedkamer. Ze moest maar achter de deur wachten. Maar mijn PTSS stopt niet achter de deur van de kleedkamer, die is er altijd. Ik ben uiteindelijk weggegaan bij de sportschool, maar ik vind het wel erg dat een klacht van één man zwaarder weegt dan mijn beperking. Ik heb mijn buddyhond gewoon nodig.’
Plannen maken
Ondanks dat het soms lastig is om telkens te moeten uitleggen dat je een buddyhond hebt, blijft Peter-Paul genoeg ondernemen. Want hij kan dat immers met Zowie aan zijn zijde. Voorzichtig doemt de volgende reis al in zijn gedachten op. ‘Ik denk aan Scandinavië om naartoe te gaan, maar mijn vriendin en ik hebben ook plannen om een camper te huren en een rondreis te maken. Het plopt op en dan gaan we plannen. Dankzij Zowie kan ik aan nieuwe avonturen denken.’
