Mireille en Abbey: samen sterk, samen blij!
Mireille leerde op de geleidehondenschool in Amstelveen vertrouwen op haar eerste blindengeleidehond Abbey. In dit blog vertelt ze waarom ze de lieve Abbey zo nodig heeft en hoe ze goed leerden samenwerken.
‘Tot mijn 22e had ik nergens last van, maar de laatste 10 jaar gaan mijn ogen snel achteruit. Ik heb een progressieve vorm van Retinitis pigmentosa, een erfelijke oogziekte die leidt tot kokerzien. Ik kijk nu al door een kleine koker. Het is alsof je door een wc-rol kijkt. Ik heb nog restvisus, maar ook een onvoorspelbaar verloop van de ziekte, dus ik weet niet hoe snel mijn zicht verder verslechtert. Ik ben getrouwd, heb 2 kinderen, ben 37 jaar en heb 20 jaar voor de klas gestaan. Ik hoop binnenkort weer als docent te kunnen werken, want daar ligt mijn hart. Mijn geleidehond Abbey gaat me daarbij helpen en ervoor zorgen dat ik genoeg energie heb om kinderen iets te kunnen leren.
‘Je krijgt niet zomaar een hond’
Je krijgt van KNGF Geleidehonden niet zomaar een hond mee naar huis. Na een intake, wachten op de juiste match en een goede voorbereiding, ben ik twee weken op de geleidehondenschool in Amstelveen geweest om met Abbey te leren samenwerken. Je doorloopt samen een pittig programma. Alles komt aan bod: commando’s geven, oversteken, zoekopdrachten geven, de drukke markt in Amstelveen over, traplopen, oefenen in een losloopgebied. Je leert in die twee weken ontzettend veel en je hebt de tijd om een band op te bouwen met je hond.
‘Na een week merkte ik al verschil’
Ik wilde graag een blindengeleidehond, omdat ik zo moe werd van het lopen met een taststok. Ik deed heel veel op gehoor en ik probeerde daarbij nog veel meer te zien dan ik eigenlijk kan. Dat kost veel energie. Na een week instructie met Abbey op school in Amstelveen merkte ik al verschil. Ik hoefde niet meer krampachtig mijn omgeving te scannen. Op zaterdagochtend werd ik voor het eerst wakker zonder pijn in mijn ogen.
Zachtaardige, gevoelige hond
Abbey is zo’n schat. Ze is rustig, vriendelijk, zachtaardig en gevoelig. In de tweede week van de schoolinstructie durfde ze me voor het eerst uit te dagen door niet te luisteren. Dat moet ik dan maar zien als een compliment, maar ik dacht wel even: hoe ga ik dit oplossen? Gelukkig zijn de instructeurs er dan bij om je te helpen. De eerste weken bij mij thuis waren wat onwennig. Abbey stond steeds maar naast me. Inmiddels heeft ze haar draai gevonden en zoekt ze haar eigen plekjes in huis. Ik had geen ervaring met honden, maar het gaat me goed af. Doordat ik altijd voor de klas heb gestaan, kan ik goed consequent zijn. En ik voel aan wanneer je streng moet zijn en wanneer je bepaald gedrag maar even moet laten gaan. Dat heeft me wel geholpen bij het leren omgaan met Abbey.
Belangrijk om nauwkeurig te blijven
Toch hebben we samen wat hobbels moeten nemen. Doordat ik nog een heel klein beetje zie, stopte Abbey met het aangeven van stoepranden. Ze dacht waarschijnlijk: je ziet het toch wel dus waarom zou ik nog stoppen? Maar straks zie ik ze niet meer, dus het is heel belangrijk dat Abbey haar geleidewerk nauwkeurig blijft doen. Door haar stevig te belonen voor elke stoeprand die ze netjes aangaf, gaat het nu weer beter. Abbey gaat mee sporten, ze gaat mee naar vergaderingen van de gemeenteraad, mee naar school waar ik bibliotheekmoeder ben. En natuurlijk breng ik de kinderen naar school met Abbey. En ik merk zo’n verschil aan het einde van de dag. Ik heb dan nog genoeg energie over om een leuke moeder en partner te zijn voor mijn gezin. Eigenlijk merk ik nu pas hoeveel energie het lopen met een stok me al die jaren heeft gekost.’
