'Met buddyhond Bonsaï kan ik weer genieten'
Erik wordt als marinier uitgezonden naar oorlogsgebieden als Irak, Bosnië en Afghanistan. ‘Ik kreeg vandaag te horen dat ik morgen moest vertrekken. Voor hoe lang, dat was niet duidelijk. Soms zat ik een half jaar in een oorlogsgebied. En dan sta je net zo plotseling weer in Nederland. In het gewone burgerleven.’
Machocultuur
Tijdens uitzendingen is Erik getuige van veel leed en geweld. Hij ontwikkelt daardoor een posttraumatische stressstoornis (PTSS). ‘In het begin zei ik: “Doe normaal, ik voel me gewoon niet lekker. Volgende week sta ik er weer.” In het Korps Mariniers heerst een machocultuur. In plaats van te praten over je ervaringen, ga je gewoon door. Je doet alsof er niets aan de hand is. Achteraf gezien pleegde ik roofbouw op mijn lichaam. Ik was keihard voor mezelf.’
Kort lontje
Pas als Erik lijfelijk ziek wordt, neemt hij de PTSS serieus. Ernstige darm- en leverontstekingen gaan gepaard met paniekaanvallen, straatvrees en een kort lontje. ‘Alles stortte in. Mensen vonden me arrogant en veeleisend. Altijd maar bot en kritisch. Ik besefte dat ik al heel lang niet meer wist wie ik was. Wat er met de ‘lieve Erik’ gebeurd was. Ik zocht hulp en ben in therapie gegaan.’
Triggers
Erik boekt vooruitgang, maar de klachten blijven hardnekkig. Hij vermijdt prikkels en blijft veel binnen. ‘Even naar de winkel of een korte autorit: mijn vrouw of dochter moesten altijd mee. Er waren op straat te veel triggers. Bepaalde geluiden, mensen die te dichtbij kwamen. Ook nachtmerries waren een probleem. Mijn vrouw kon nooit normaal doorslapen.’
Ander mens
Er komt een belangrijk keuzemoment. Erik kan zich volgens zijn therapeut laten opnemen in een kliniek. Daar voelt hij zelf minder voor. Ook kan hij een buddyhond aanvragen. ‘Een vriend met PTSS had ervaring met een buddyhond. Hij zei dat ik ervoor moest gaan, dat ik mijn levenskwaliteit zou terugkrijgen. Wat ben ik blij dat ik geluisterd heb. Ik heb Bonsaï nu 2 jaar en ben door hem een ander mens geworden. Veel liever, veel zorgzamer. Had ik hem maar 10 jaar eerder gekregen.’
Genieten
De PTSS is niet weg en Erik heeft nog steeds moeilijke dagen. ‘Het grote verschil? Ik kan weer genieten van mijn leven. Ik heb weinig energie, maar Bonsaï bewaakt mijn grenzen. Hij trekt me letterlijk weg uit situaties. Of hij blijft me aanstaren totdat ik me aanpas. Daardoor heb ik aandacht voor wat echt belangrijk is: mijn gezin. Ik kan uren naar mijn kleindochter kijken terwijl ze zit te kleuren. Genieten van een bakkie thee met mijn vrouw en dochter. Daar had ik vroeger geen geduld voor.’
Nachtmerries
De nachtmerries verdwijnen niet, maar ze worden anders. Dat is volgens Erik volledig te danken aan Bonsaï. ‘Voordat hij er was, begon mijn nachtmerrie middenin de oorlog. Nu start de droom vlak vóór vertrek. De nachtmerrie neemt geen bezit meer van me. Dat heb ik met jaren therapie niet voor elkaar gekregen. Bonsaï springt op mijn borst als ik een nachtmerrie heb. Hij brengt me weer terug naar het hier en nu. Ik vertrouw op hem en mijn vrouw ook. Die slaapt niet meer met één oog open.’
Kleindochter
De komst van een kleinkind maakt duidelijk hoezeer Erik veranderd is. ‘Mijn vrouw schoot laatst vol toen ze mij zag met onze kleindochter. Ze was ergens bang voor en ik hielp daarbij. De manier waarop ik dat deed was zo anders dan hoe ik vroeger tegen mijn eigen dochter was. Zo streng. Ik vind dat heel erg, maar nu heb ik de kans om het anders te doen. Dat ik zoveel zachter ben geworden is mede dankzij Bonsaï.’
Voorbestemd
Eriks vrouw, aanvankelijk geen fan van huisdieren, wil nóóit meer zonder hond. De sfeer in huis is lichter en Erik geniet daarvan: ‘Het was voorbestemd dat deze hond bij ons kwam. Ik was bij KNGF op een voorlichtingsdag. Bonsaï liep daar rond en er was direct een klik tussen ons. Op weg naar huis zei ik tegen mijn vrouw: dit wordt mijn hond. Ze keek me ongelovig aan. Prompt daarop ging mijn telefoon: we hebben een hond voor je. Zijn naam is Bonsaï.’
