Jos en Sybille hebben weer een leven dankzij buddyhond Dolly
Jos en Sybille Offermans hebben samen met hun twee zoons een fijn gezinsleven. Jos gaat met plezier naar zijn werk als hondengeleider bij de politie en Sybille werkt vol overgave in de zorg, veelal met ouderen. Terwijl alles zijn gangetje lijkt te gaan, sluipt er een ongenode gast hun leven binnen: een chronische posttraumatische stressstoornis (PTSS) bij Jos. ‘Ik wist wel wat het was’, vertelt Jos. ‘Maar ik dacht: dat gebeurt mij niet, want dat is niets voor mij. Maar het kruipt langzaam onder je huid. Op een gegeven moment zei ik tegen mijn zoons: “Het kan zijn dat ik wat sneller uit mijn slof schiet, want ik heb een kort lontje vandaag.” Toen antwoordden ze: “Wij zijn niet anders gewend.” Dat kwam wel even binnen.’
Eindelijk gericht hulp
Sybille voegt toe: ‘We waren met z’n allen de hele tijd rekening aan het houden met Jos. En dat moesten we steeds meer doen. Zonder dat we wisten wat er aan de hand was.’ Totdat het op een vakantie in Turkije helemaal misgaat als Jos wordt getriggerd door iets en de spanning hoog oploopt. Bij thuiskomst is de maat vol voor Sybille. ‘Als je nu geen hulp inschakelt, ben ik weg’, deelt ze Jos mee. Gelukkig doet hij dat. Jos komt al snel in contact met het Nederlands Veteraneninstituut, waar hij gericht hulp krijgt voor zijn PTSS.
Na alle stress stort ook Sybille in
Terwijl Jos een beetje opkrabbelt, stort Sybille in. Met een burn-out en een depressie komt ze thuis te zitten. De jarenlange stress om Jos begint zich te wraken. En met Jos gaat het weliswaar iets beter, maar alleen zijn kan hij niet. Laat staan dat hij ergens alleen naartoe durft. Dus slijt hij zijn dagen in bed of op de bank. Sybille: ‘Als ik even de deur uit moest om boodschappen te doen, was dat heel stressvol. Al was ik maar een half uurtje weg, dan had ik al allemaal appjes van Jos.’
Jos voegt toe: ‘Als ik alleen thuis was en ik hoorde in de verte een sirene, dan vloog ik tegen de muren op. Als ik in het park iemand alleen op een bankje zag zitten, dan durfde ik er niet langs. Als ik in de supermarkt alleen al het geluid van een winkelwagentje hoorde dat mijn kant op kwam, dan raakte ik in de stress.’
Sybille: ‘En als ik mee ging, was het al net zo stressvol. Vaak moesten we ergens al naar vijf minuten weg, omdat bij Jos de spanning te veel opliep.’
Twijfels over een buddyhond
De maatschappelijk werker van Jos oppert een paar keer of een buddyhond niet zou kunnen passen in het leven van Jos en Sybille, maar met name Sybille heeft twijfels. ‘Vanaf ons trouwen hebben we honden gehad, de kinderen waren het huis uit en ik zag het niet zitten om weer aan een hond te beginnen. Toch ben ik erover gaan lezen, we hebben een buddyhond PTSS ontmoet en ik vond het ook wel een fijn idee om een goed opgevoede hond te krijgen. Maar wat ik toen niet had kunnen vermoeden, is dat Dolly echt onze uitkomst zou zijn. Dankzij Dolly hebben we weer een leven. Jos kan er zelfstandig op uit. En ik kan met een gerust hart mijn eigen dingen doen, omdat ik weet dat Dolly bij Jos is.’
Buddyhond Dolly is echt een spiegel voor Jos
Buddyhond Dolly is nu een jaar bij Jos. Ze raken steeds beter op elkaar ingespeeld. Jos: ‘In het begin was het nog best even wennen. Dan ging ik met haar wandelen en dan luisterde ze niet naar me. Totdat ik thuiskwam en mijn vrouw zei: “Dat komt omdat je met een heel hoog stressniveau bent opgestaan vandaag.” En dan nam ik even pauze, deed mijn ademhalingsoefeningen en toen ik daarna met Dolly ging wandelen, luisterde ze wel perfect. Ze is echt een spiegel voor mij. Nog steeds leer ik bij. Soms komt ze achter me staan als ik bij het aanrecht sta. Ik dacht, waarom doet ze dat nou? Tot ik me realiseerde dat ze ook zo gaat staan als ik in de supermarkt ben en iets uit het schap wil pakken. Dan houdt ze netjes andere mensen op afstand. Dat doet ze dus thuis ook af en toe als ik met mijn gezicht naar het aanrecht sta. Of soms komt ze even bij me. In het begin dacht ik: wat is dit voor aandacht vragend gedrag? Nu weet ik dat ze juist aan het werk is dan en al lang heeft aangevoeld dat de spanning oploopt.’
‘Ik was altijd de buddy en nu is Dolly dat’
Terwijl Jos en Dolly zelfstandig steeds meer ondernemen, komt Sybille ook weer een beetje tot zichzelf. ‘Ik wist helemaal niet meer wat ik leuk vond en wat ik wilde. Ik heb zo lang in de zorgstand gestaan’, legt Sybille uit. ‘Niet alleen voor mijn werk, maar ook privé voor Jos. Ik was al die tijd de buddy van Jos en nu is Dolly dat. Ik kan tegenwoordig rustig een dag winkelen met mijn zus of nog even bedenken dat ik langs mijn moeder wil, zonder dat ik over Jos hoef in te zitten. En Jos is van die bank afgekomen. Hij loopt hard - samen met Dolly – en hij kan zelf naar de winkel. Ik weet nog goed dat ik van Jos een foto kreeg toegestuurd waarop hij op een terras een kop koffie dronk. In zijn eentje! Toen hadden we Dolly ongeveer vier maanden. Wat een mijlpaal. Dat hadden we een aantal maanden daarvoor niet durven hopen.’
Onbetaalbaar is de waarde van Dolly
Jos: ‘Ik ga nergens naartoe zonder Dolly. Alleen naar de masseur, want dan moet ze een uur liggen en dat wil ik niet voor haar. Met Dolly erbij heb ik er vertrouwen in. Ik weet dat ze mij in de gaten houdt. Gewoon het feit dat ze erbij is, maakt me al zoveel rustiger. Zo is het ook met slapen: mijn nachtmerries zijn meer dan de helft minder geworden. Het lijkt wel alsof ik rustiger kan slapen, omdat ik weet dat ze er is.’
Sybille: ‘We hebben nu gelukkig weer meer ups dan downs. Dat is weleens anders geweest. We durven weer uitjes te plannen. We zijn al naar Zeeland geweest en Ameland. Van de zomer zijn we naar Oostenrijk gegaan. We hadden fietsen mee en een fietskar voor Dolly. Daarin hadden we een dekbedje voor haar gelegd. En ze vond het heerlijk. Ik was het niet van plan, maar ik ben toch weer gaan werken. Twee ochtenden in de week ben ik vrijwilliger bij een peuterspeelzaal en ik vind dat heerlijk. Ik kan dat doen, omdat ik weet dat Dolly zich over Jos ontfermt. Ik weet hoeveel het kost om een buddyhond PTSS op te leiden, maar ik kan uit ervaring spreken dat de kosten het dubbel en dwars waard zijn. Dolly is voor ons onbetaalbaar. Ze heeft ons echt weer een leven gegeven. Door Dolly heb ik, Sybille, m’n eigen leven weer terug en voor Jos heeft ze het leven aangenamer en leefbaarder gemaakt.’
