Interview met puppypleeggezin Daaleman: ‘Ik vind de pups allemaal even lief’
Een week geleden kwamen Hans en Karin Daaleman naar Amstelveen om hun 40e pup op te halen. Dat lieten we niet ongemerkt voorbijgaan. Met Karin praten we in dit blog nog even na over het opvoeden van 40 pups voor KNGF Geleidehonden.
Waarom zijn jullie in 1984 puppypleeggezin geworden?
‘Mijn dochter en ik keken naar een uitzending van ‘Stuif es in’ met Ria Bremer. Daarin vertelde iemand over het opvoeden van pups. “Is dat niet iets voor ons?” zei mijn dochter toen. Ik antwoordde dat we het best konden proberen, maar mocht de hond afgekeurd worden, we deze niet zouden houden. Mijn dochter was toen 12. Niet veel later hebben we onze allereerste KNGF-pup gehaald, nog op de oude locatie op de Middenweg in Amsterdam.’
Hadden jullie gedacht het zo lang vol te houden als puppypleeggezin?
‘Helemaal niet. We zijn gewoon gestart. Ik wist niet eens wat een labrador was. We waren toen ook nog maar met zo’n 20 gezinnen. Dat zijn er nu wel 10 keer zoveel. Nadat we Larry naar school hadden gebracht, werden we gebeld of we de 2e hond wilden hebben. En zo is het doorgegaan. We zijn ook gevraagd of we een moederhond in huis wilden hebben, maar dat lijkt me zo’n lastige klus. Laat mij de pups maar opvoeden. Een vaderhond daarentegen wilden we wel. En zo kwam Gary in ons leven. Ik had toen al aangegeven dat we graag een nakomeling van Gary wilden als volgende pup. We hoopten er heel erg op, maar het was toch een verrassing dat ze Mirko speciaal voor ons uit Zwitserland hadden laten komen. De Zwitserse moeder Astra was in Nederland namelijk door Gary gedekt.’
Weten jullie van elke pup hoe de carrière is verlopen?
‘Sommige pups bleef ik volgen. Met de ene cliënt schreef ik bijvoorbeeld jaarlijks brieven over de voortgang van de hond. Met een andere cliënt had ik regelmatig telefonisch contact. Het wisselt heel erg. Niet iedereen heeft behoefte aan contact, maar wij vinden het altijd leuk om nog iets over de hond te horen. Onze eerste hond Larry hebben we nog een keer ontmoet. Het was prachtig om te zien hoe Larry voor zijn blinde baas werkte en hoe hij moeiteloos langs andere honden liep en zijn baas naar de uitgang begeleidde. Een van onze honden is assistentiehond geworden en kwam terecht bij een vrouw in een rolstoel. Het was bijzonder om mee te maken hoe “onze pup” lades opentrok en dingen kon oprapen. Het is fijn om te bedenken dat je daar een steentje aan hebt kunnen bijdragen.’
Is echt elke KNGF-pup leuk?
‘Ik heb nog nooit meegemaakt dat ik een pup kreeg en dacht: daar heb ik niks mee. Wel was ik altijd bang voor herders, maar mijn man was juist gek op dit ras. Toen ons dus een herderpup werd aangeboden, moest ik even slikken. In het ergste geval zou ik er een jaar aan vastzitten, dacht ik en besloot ervoor te gaan. Al snel ben ik ook verslingerd geraakt aan herders en hebben we er nog een aantal opgevoed. Ik vind de pups allemaal even lief. Ze zijn hetzelfde en toch ook weer anders. Het is mooi om ze klaar te stomen voor hun belangrijke taak.’
Stopt jullie pleeggezinnenavontuur na Mirko?
Nu ik Mirko in huis heb, weet ik het zo net nog niet. We gaan het gewoon per pup bekijken, is nu de afspraak. Ik ben inmiddels 73 jaar, maar zolang ik goed blijf van lijf en leden en mijn bovenkamer blijft prima werken, zie ik niet in waarom we zouden stoppen.’
