Harley voelt het aan als Loïs verdrietig is
Bron: Autisme Magazine van de Nederlandse Vereniging voor Autisme, NVA.
Geschreven door Anouk van Westerloo.
Joy en Rik hebben samen dochter Loïs (9), Joy heeft uit een eerdere relatie zoon Ezra (15). En ze hebben Harley, een Duitse herder van vier jaar oud. Joy en Rik hebben de PAWS-cursus gedaan. Dat is een driedaagse cursus om te leren hoe je je eigen hond kunt inzetten om je kind met autisme te helpen.
Harley voelt het aan als Loïs verdrietig is
Toen Loïs vijf jaar oud was, kreeg ze een uitgestelde diagnose autisme en adhd. Uitgesteld omdat ze nog wat jong was en nog geen passend onderwijs had gehad. Joy: ‘Bij Loïs is vooral de emotieregulatie iets wat extra aandacht nodig heeft. Ze is vaak boos, en als ze boos is gaat dat ook gepaard met schoppen en slaan.’ Opvallend is dat Loïs wel heel goed reageert in contact met dieren. En dieren ook goed op haar. Ze lijken een helende werking op haar te hebben. In het gezin was al een kat, maar nu werd ook het idee geboren om een hond te nemen. Dus drie jaar geleden kwam Harley in hun leven. Joy: ‘Harley was ongeveer anderhalf toen we haar kregen en er was direct een klik met allebei de kinderen én met ons. Ze heeft een supergoed karakter, is heel leerbaar, gehoorzaam en erg lief.’
Rustig en niet bang
De PAWS-cursus van KNGF Geleidehonden neemt drie dagen in beslag. In coronatijd (de periode dat Joy en Rik de cursus deden) waren dat vier dagen en was de cursus iets minder ‘hands on’ en meer theoretisch. Nu is de cursus weer meer praktisch. Tijdens de drie cursusdagen wordt er onder meer advies gegeven aan ouders die nog geen hond hebben, over hoe je een hond selecteert die bij je past. Veel hondenrassen zijn geschikt. Het belangrijkste is dat de hond bij het gezin past. Verder is het belangrijk dat de hond rustig is, goed opgevoed, houdt van knuffelen. Bij voorkeur zijn ze ook dol op spelletjes en apporteren. Joy: ‘Bij Harley zit dat wel goed, ze is echt een ‘pleaser’ en wil alles doen voor ons.’
Troosten
De cursus probeert verder in te spelen op wat elk gezin nodig heeft. Wat zijn zo de problemen die de ouders tegenkomen, waar zouden ze de hond graag bij in willen zetten? Ook wordt er aandacht besteed aan de verwachtingen die ouders hebben: een hond kan namelijk wel helpen, maar kan niet alle problemen oplossen. Dus: waar kan een hond wel bij helpen en waarbij niet? Joy: ‘Voor ons was het belangrijk dat we Harley konden leren om Loïs te troosten als ze verdrietig of boos is. Dat hebben we geoefend, met een clicker en met snoepjes. Eerst gewoon bij onszelf; we leerden haar dat ze haar kop op onze schoot moest leggen voor een beloning. Daarna hebben we het haar bij Loïs laten doen. En eigenlijk gaat dat nu vanzelf. Harley voelt het aan als Loïs verdrietig is en gaat dan meteen naar haar toe.’
Thuis oefenen
Verder is het in de cursus ook belangrijk dat ouders leren hoe een hond in elkaar zit. Dus: hoe leert een hond, hoe zie je dat een hond gestrest is of het juist naar zijn zin heeft? Met honden van KNGF Geleidehonden wordt er praktisch aan de slag gegaan, bij voorbeeld het werken en belonen met een clicker. Het is dus niet de bedoeling, zoals bij de gangbare hondenklasjes, dat ouders hun eigen hond meenemen. Niet iedereen die de cursus doet, heeft ook al een hond in huis. De theorie wordt dus opgedaan tijdens de cursus, er wordt geoefend met volwassen honden van allerlei rassen en het verder in praktijk brengen doe je thuis met je eigen hond en kind. Kinderen gaan ook niet mee naar de cursus. Het gaat om het geven van inzicht en handvatten aan ouders.
Afgeleid
Joy heeft wel een mooi voorbeeld van hoe Harley er in de praktijk voor zorgt dat Loïs niet verstrikt raakt in haar frustratie of boosheid: ‘We zaten laatst op de bank en het lukte Loïs niet om haar veters te strikken. Ik zat naast haar en was bezig met mijn eigen schoenen, dus ik zei dat ze even moest wachten, dan zou ik haar straks helpen. Maar ze wilde graag opschieten voor school dus ze raakte aardig opgewonden. En dan komt Harley dus meteen aangewandeld, snuffelt aan haar gezicht, geeft haar een ‘kusje’ en legt haar kop op haar schoot. En dat kalmeert Loïs direct, ze is afgeleid en vergeet gewoon dat ze eigenlijk boos was.’
Onafscheidelijk
Harley blijkt een modelhond, want ze doet eigenlijk meer dan Joy en Rik hadden durven hopen voor Loïs. Joy: ‘Het troosten hebben we haar echt aangeleerd door de cursus, maar Harley is in diezelfde tijd min of meer vanzelf helemaal gefocust geraakt op Loïs. Als ze naar school gaat, staat Harley voor het raam te piepen en als ze boven gaat spelen met een vriendinnetje, staat ze te piepen onderaan de trap. Ze zijn onafscheidelijk!’
