Familie Hooper voedt pups op voor het goede doel
Vrijwillig puppy’s opvoeden zodat deze, als ze volwassen zijn, iemand met een beperking kunnen helpen. Dat doet de familie Hooper al jaren. Marjolein Hooper: ‘Wij vinden het geweldig en onze dochters leren meteen dat je belangeloos iets kunt doen voor een ander.’
Het gezin Hooper uit Breukelen bestaat uit Marjolein, Jeffrey en hun dochters Noah (19) en Lynn (17). Marjolein: ‘We zijn begonnen met onze eerste pup in 2012, toen de meiden veel jonger waren. Lynn en Noah wilden graag een hond, maar aan een eigen hond zit je 13, 14 jaar vast. Dit past niet in ons leven. Toen las ik in de media dat KNGF Geleidehonden pleeggezinnen zocht die een pup een jaar lang willen opvoeden, tot hij oud genoeg is om het vak van hulphond te leren. Dat sprak ons erg aan.’ Ook interesse? Meld je hier aan voor een informatiebijeenkomst.
Blindengeleidehonden
De eerste pup die de familie Hooper in huis kreeg was Drikus, een kruising golden retriever/labrador. ‘We hebben hem met succes opgevoed’, zegt Marjolein, ‘maar hij werd afgekeurd om een medische reden. Dat komt soms voor.’ Maar de meeste Hooper-pups hebben het ver geschopt: ze werden bijna allemaal blindengeleidehond, eentje werd KNGF-moederhond en de laatste, Rieke, is buddyhond bij iemand met PTSS. Marjolein: ‘Allemaal prachtige doelen, waarmee iemands leven mooier wordt.’
Consequent zijn
Je wordt overigens niet zomaar puppy-opvoeder, er volgt eerst een selectie, want aan een KNGF-pup worden speciale eisen gesteld. Het gezin (of stel of alleenstaande) moet het hondje zindelijk maken, vele commando’s leren, aan de buitenwereld laten wennen door hem – stap voor stap - kennis te laten maken met winkels, openbaar vervoer en nog veel meer. Marjolein: ‘Wij zijn heel consequent in de opvoeding, dat is handig. Als wij aan tafel gaan, moet de hond op commando in de mand, en daar houden we ons allemaal aan, ook de meiden toen ze klein waren.’
Mee naar dansles
‘Een kleine pup is schattig, maar veel werk’, vertelt Marjolein. ‘Als de hond ouder is, wordt het makkelijker, dan kan hij mee naar werk, dansles, enzovoort. Als hij genoeg kan, is hij klaar voor school. Natuurlijk zijn er wel eens tranen bij het afscheid, maar je weet hoe intens blij zijn baas straks met hem is. We zijn als gezin dan vooral trots op wat we bereikt hebben. En we verheugen ons vast op de volgende pup. Kan ik het iedereen aanraden? Ja! Het is prachtig om iets te doen voor een ander.’
Op onderstaande foto zie je familie Hooper met hun allereerste KNGF-pup Drikus.
