‘Een geleidehond hebben blijft een feestje’
‘Een blindengeleidehond is fantastisch’, zegt Clary Fidder stralend. ‘Je doet hem zijn tuig om en dan gá je gewoon. Naar yoga, naar fitness, vrijwilligerswerk doen, op de kleinkinderen passen of een stuk wandelen. Heerlijk. Dankzij mijn geleidehond Flipse voel ik geen enkele belemmering.’
Clary heeft een erfelijke oogziekte. ‘Vroeger zag ik zo’n twintig procent. Ik kon kleuren zien en de kinderen op de fiets naar school brengen, bijvoorbeeld. Nu zie ik alleen nog een beetje verschil tussen licht en donker. Toen mijn zicht hard achteruit ging, leerde ik lopen met een blindenstok, maar dat vond ik verschrikkelijk. Je voelt je onhandig en andere mensen lopen met een boogje om je heen zonder je aan te spreken. Daardoor vond ik het niet prettig om de deur uit te gaan en raakte steeds meer geïsoleerd. Wat me op de been hield, was de hoop op een eigen blindengeleidehond. Gelukkig kwam ik daarvoor in aanmerking en zo kreeg ik mijn eerste geleidehond Boyke. Met hem ging er letterlijk en figuurlijk een wereld voor me open! Mijn man hoefde me niet meer overal naar toe te brengen, ik kon gewoon veilig zelf op pad. Ik was zó trots op Boyke. Er is voor mij duidelijk een leven vóór de hond en een leven erna.’
Boyke deed zijn werk dansend
Dat was zestien jaar geleden, inmiddels heeft Clary al haar derde geleidehond. Grappig: zowel haar eerste hond Boyke, haar tweede hond Simba, als haar huidige hond Flipse, zijn kruisingen tussen een labrador en een golden retriever, ze zijn alle drie zwart en alle drie reu. Toeval? Clary: ‘Haha! Het klopt dat ik dit een leuk type hond vind. Je krijgt zo het beste van beide rassen: het tikje eigenwijze van de golden retriever en de onbevangenheid van de labrador. En een zwarte hond vond ik mooi toen ik nog kleuren kon zien. Maar ze zijn alle drie ook heel verschillend hoor. Boyke was heel gedreven, lief en enthousiast. Hij had een enorme will to please en deed zijn werk bijna dansend van “ik wil, ik wil!”. Simba was standvastig, onverstoorbaar en heel trouw. Flipse is een blij ei, heel zelfverzekerd en vrolijk en hij doet alles met grote overgave.’
Knopjes zitten aan de andere kant
Boyke is overleden, Simba is met pensioen, maar woont nog gezellig bij Clary en haar man. ‘Elke hond is leuk en je krijgt met allemaal een goede band. Maar de overgang van de eerste naar de tweede vinden veel KNGF-cliënten ingewikkeld en dat gold ook voor mij’, vertelt Clary. ‘Ik moest Boyke loslaten en daar was ik echt verdrietig over. In het begin dacht ik, wat moet ik met Simba? Hij was lief en deed het prima hoor, maar het had echt tijd nodig om hem te leren kennen en weer net zo’n goed team te worden als met Boyke. Bij de overgang naar Flipse ging het soepeler. Het was weer nieuw, maar nu wist ik dat het goed zou komen. Het is een beetje als met een nieuwe auto, stel ik me zo voor. Alle knopjes lijken aan de andere kant te zitten, de commando’s die je geeft en routes die je loopt zijn hetzelfde, maar de uitvoering is net even anders.’
Samen in de mand
‘Simba was toe aan pensioen, dat maakte de overgang naar Flipse iets makkelijker’, vervolgt Clary. Als zij ’s ochtends het geleidetuig pakt, staan er trouwens nog steeds twéé honden kwispelend naast haar, zowel Flipse als pensionado Simba. Clary: ‘Dan geef ik Simba een aai en zeg, ga maar weer lekker liggen en dan vindt hij dat ook helemaal prima, hij laat het meteen weer los.’ Simba mag overigens nog heel vaak mee ergens naar toe, want de dagelijkse wandeling doet Clary gewoon met twee honden, één rechts, één links en dan op naar het natuurgebied. Ze vindt het erg fijn dat ze haar gepensioneerde hond kon houden. ‘Ook leuk voor Flipse. Die twee liggen vaak samen in één mand. Flipse is nog jong en probeert Simba soms uit te dagen voor een spelletje. Hij trekt dan pardoes het kleedje onder Simba uit, heel komisch.’
Kijken met al je zintuigen
Voor het echte geleidewerk komt uiteraard alleen Flipse in actie. Clary: ‘Ik kan moeilijk stilzitten, dus doe van alles. Flipse gaat mee naar yoga en fitness, we doen boodschappen, soms logeren de kleinkinderen hier en gaan we met hen op stap, we bezoeken vrienden. En ik doe al heel lang vrijwilligerswerk bij Bartiméus, de organisatie waar mensen heengaan om te leren omgaan met hun blind- en slechtziendheid. Ik ben gastvrouw en ontvang de nieuwkomers. Als ze mij dan zien met Flipse, is het ijs meteen gebroken. Het is natuurlijk moeilijk als je je zicht verliest, ik heb dat proces zelf ook meegemaakt. Maar ik vertel dat het leven daarmee niet ophoudt. Je kunt kijken met al je zintuigen, met je handen en je oren, je kunt nog van zoveel genieten. Als ik dan vertel wat Flipse allemaal voor mij doet, zijn ze onder de indruk en gaan nadenken of een geleidehond op termijn ook bij hen past. Zo geef ik mensen hoop, een stip op de horizon.’
'Ik loop blindelings achter Flipse aan'
Het is niet moeilijk voor te stellen dat Clary mensen die naar Bartiméus komen nieuwsgierig maakt naar geleidehonden, want ze vertelt er heel enthousiast over. Over de vakanties samen met haar man in Noorwegen, Schotland en Oostenrijk, waar ze over oneffen bergpaden kon wandelen, dankzij haar geleidehond. Over andere bijzondere uitstapjes. ‘Maar eigenlijk gaat het daar niet om. Het is vooral zo fijn dat je zelfstandig dagelijkse dingen kunt doen dankzij je hond. Je hoeft geen hulp te vragen, je bent zelfredzaam. Je kunt hòp, de deur uitgaan om te wandelen of een dagje naar Amsterdam te gaan. Niet omdat het moet, maar gewoon omdat het kan. Dat soort dingen zijn bijna onmogelijk als je nog 0,01% ziet – zoals ik – en je géén hond hebt. Dan ben je zeer afhankelijk van derden. Een blindengeleidehond heeft zoveel voordelen.’ Vanmorgen merkte Clary dat nog. Haar straat is opengebroken en zonder geleidehond zou je, als slechtziend persoon, dan heel moeizaam en voorzichtig de weg moeten zoeken, om niet in een kuil te vallen of ergens tegenaan te lopen. ‘Maar Flipse denkt “o, zo kunnen we er wel langs” en leidt me er soepel en veilig omheen. Heerlijk. Ik loop blindelings achter Flipse aan.’
Clary tenslotte: ‘Ik heb een beperking, maar dankzij Flipse voel ik totaal geen belemmering. Ik ben 100 procent gelukkig. Na Flipse hoop ik zeker nog een paar honden van KNGF te mogen meemaken. Een geleidehond hebben, blijft een feestje. Wil je dat benadrukken in je verhaal?’ Bij deze.
Wil jij ons helpen met onze missie?
Elke euro draagt bij aan de opleiding van meer professioneel opgeleide honden. Help ons mee om meer werelden te openen.
Ja, ik help mee
