Het huis en hart van Roy en Tom staat al zeven jaar wijd open voor honden met een missie

Het begon allemaal met een artikel dat Tom las over KNGF Geleidehonden. “We gingen richting pensioen en achter de geraniums zitten is niks voor ons,” vertelt Roy. “We zijn hele actieve mensen die altijd drukke banen hebben gehad. Dit leek geknipt voor ons. We wilden geen eigen hond meer, dus het was een mooie mogelijkheid om toch weer van een viervoeter te genieten. En dan ook nog eentje met een missie.“ 

In september 2017 gaven ze zich op als puppypleeggezin. Sindsdien is er veel veranderd in huize Smit. “De missie van de honden is eigenlijk ook die van ons geworden: helpen met heel ons hart”, aldus Roy. “Dat zit in ons DNA.” 

Tom en Roy verdelen de taken en zijn als geolied team altijd in de weer met de honden: trainen, wandelen, knuffelen en spelen. Maar ook vrienden en familie doen graag mee met ‘team pleegpup’. Roy: “een vriendin van mij is dol op honden, maar heeft er zelf geen een. Dan vraag ik haar om een stuk mee te lopen. Zo leren de honden om met een ‘vreemde’ te wandelen en naar haar te luisteren. Leerzaam, leuk en gezellig tegelijk.” 

Ook de vier kleinkinderen van Roy en Tom zijn betrokken bij het vrijwilligerswerk van opa en oma. “Ze zijn 8 maanden, 8, 9 en 11 jaar,” vertelt Roy. “De jongens spelen graag met de pups. Bij de ene blijft het bij knuffelen, en de anderen vinden het spelen en apporteren weer prachtig.” 

De kleinkinderen leren veel van de ervaring: “Ze weten goed dat de honden altijd weer weggaan en ze begrijpen wat ze later gaan doen. We hebben ze meegenomen om eens rond te kijken bij KNGF en ook bij het wegbrengen van een hond. Het heeft zelfs al tot een spreekbeurt op school geleid. Zo leren ze al vroeg hoe mooi het is om belangeloos iets voor een ander te doen. En het hele schoolplein weet inmiddels dat je een hulphond die aan het werk is beter niet kunt aaien.” 

Behalve pleegpups hebben Roy en Tom sinds 2021 ook vaderhond Sani in huis. Deze blonde labrador kwam als pleegpup, maar werd geselecteerd voor het fokprogramma. “Sani blijft nu de rest van zijn leven bij ons wonen,” vertelt Roy. “Hij zorgt voor nakomelingen en heeft inmiddels al drie nestjes op zijn naam staan. Vinny, onze laatste pup, is zijn zoon. Heel bijzonder om die samen in huis te hebben. En handig ook: want Sani is een hele goede leermeester.” 

Roy: “Sani is bij een fokgastgezin in onze woonplaats Huizen geboren. Het was een verrassing toen we hem gewoon in het dorp konden gaan ophalen. Uiteindelijk is de ‘fokgastgezin-moeder’ een hele goede vriendin van ons geworden. Dat leverde het afgelopen jaar mooie momenten op: Vinny, zijn vader en zijn oma samen aan de wandel. Drie generaties honden-met-een-missie bij elkaar. Dan voel je nog eens extra hoe bijzonder het is om dit al zo lang te mogen en kunnen doen.” 

Roy en Tom zijn na al die jaren ware KNGF-ambassadeurs geworden. “We delen graag ons verhaal. We zijn eigenlijk een soort wandelende reclameborden,” zegt Roy lachend. “We delen zelfs het KNGF-magazine de ‘Uitgelaten’. We leggen hem bij de tandarts neer, bij de groepspraktijk, overal waar het maar kan.” 

Hun sociale kring is enorm uitgebreid door de honden: “Je ontmoet andere gezinnen die hetzelfde vrijwilligerswerk doen, fokgastgezinnen, hondeneigenaren in losloopgebieden, bijvoorbeeld. We helpen ook elkaar weer, want als doorgewinterde pleegouders hebben we flink wat ervaring om te delen. Of het nou om een geleidehond gaat of een ‘gewone’ huishond.” 

Na zeven honden blijft het bijzonder als een van ‘hun’ puppy’s wordt geplaatst. “Ik ben altijd weer blij en trots als een hond geplaatst wordt bij iemand die al heel lang op een wachtlijst staat. Daar hebben we toch iets aan bijgedragen,” zegt Roy. “We worden goed op de hoogte gehouden door KNGF. En bij ieder goed bericht maakt je hart elke keer weer een klein huppeltje.” 

“Soms pink ik stiekem weleens een traantje weg en denk ik: goh, mannetje, wat doe je het goed. Ook na zeven pleegpups blijft dat gewoon speciaal. Er staat echt een pootafdruk van ieder pleeghondje in ons hart. Iedere hond gaat weer weg, maar de liefde die ze achterlaten blijft.” 

Na pup Vinny hebben Roy en Tom een bewuste keuze gemaakt. “We willen heel graag doorgaan, maar dan wel net iets minder intensief,” vertelt Roy. “Geen piepkleine pups meer, maar iets oudere hondjes, die wat extra aandacht nodig hebben. Bijvoorbeeld als het bij een ander pleeggezin niet lukt, of als het goed is als een pleeghondje even uit logeren gaat.” 

“We hebben inmiddels al meerdere honden tijdelijk opgevangen en het bevalt ons goed. Ook dat kan gewoon als KNGF-vrijwilliger. Er zijn zoveel mogelijkheden om een steentje bij te dragen. Als je ouder wordt, worden die gebroken nachten toch wel een ding. Maar stoppen. Nee, daar is dit vrijwilligerswerk te leuk en mooi voor.” 

Voor Roy en Tom is het pleegezinschap veel meer dan alleen vrijwilligerswerk. “Het heeft niet alleen onze wereld geopend, het is een groot deel van ons leven geworden. We zouden niet meer zonder kunnen,” zegt Roy. Het brengt je zoveel. Van nieuwe vriendschappen tot de onvoorwaardelijke liefde van de honden.” 

Roy: “voor iedere pleeghond die je opvoedt, krijg je van het KNGF een gegraveerd glazen tegeltje. Die hangen bij ons in de gang. Ik loop er elke dag langs, maar heel af en toe sta ik er even bij stil en kijk ernaar. De tegeltjes staan toch voor levens die een andere wending hebben gekregen. Zowel die van de uiteindelijke hondeneigenaar, als die van ons.” 

Hun advies voor twijfelende pleeggezinnen is heel simpel: “Gewoon doen! Ook als je nog niet met pensioen bent. Een hond met een missie is een verrijking voor alles en iedereen. Geen dag is saai en de hond is altijd blij. Je stapt echt een hele mooie wereld binnen. Eentje waar wij ons heel erg prettig in voelen. Je moet misschien eerder bang zijn dat je het té leuk gaat vinden.”