‘Ik ben nooit alleen, overal waar ik ga is mijn hond’

Cliënt Wil heeft KNGF Geleidehonden opgenomen in haar testament.

Toen Willy van Schaik (72) plotseling blind werd, stortte haar wereld in. Ze had het gevoel dat ze alles kwijt was. Haar geleide- hond gaf haar weer de regie terug over haar leven. Ze is daarvoor zo dankbaar dat ze KNGF Geleidehonden opnam in haar testament.

TEKST: TĲGERBLOED | FOTOGRAFIE: MARJOLEIN VAN ROTTERDAM

“Aanvankelijk, net na de operatie, hadden de artsen nog niet door dat ik blind was geworden. Ik had in die tijd een goedaardige tumor achter mijn oogkas, die zorgde dat ik vaak pijn had. Tijdens een operatie van acht uur zou die weggehaald worden: een operatie zonder risico, zei de arts nog toen ik het vroeg. Maar het ging niet goed: een week later kon ik nog niets zien. ‘Dat komt wel mevrouw’, zei de arts. Weer een week later was het opnieuw: ‘het komt heus goed’. Toen ik uiteindelijk aangaf dat ik nu écht wilde weten wat er aan de hand was, stuurden ze me naar de oogarts in het ziekenhuis. Die zag al snel dat het mis was. Ik kreeg een CT-scan: het bleek dat tijdens de operatie een zenuw was geraakt waardoor er geen signaal meer gaat van mijn ogen naar mijn hersenen. ‘Dit komt niet meer goed, u bent blind’, was de boodschap.”

Boos en radeloos

“Mijn wereld stortte in. Ik was boos, verdrietig, radeloos en bang tegelijk. Het is klaar, het hoeft niet meer voor mij, dacht ik, mijn leven is over. Ik was 43 jaar en werkte als administratieve kracht op een kantoor. Voor de operatie zei ik nog tegen mijn collega’s: ik ben snel weer terug. Maar ik kon niet terug. Mijn leven, mijn zelfstandigheid, alles was ik kwijt. Enkele collega’s kwamen in het ziekenhuis nog wel een paar keer langs, maar daarna was dat klaar.

Het was een heel zware tijd, ik had een trauma. Het duurde heel lang voordat ik alles had verwerkt. Omdat ze niet goed wisten wat ze met me aan moesten, wilden ze me nog naar een bejaardentehuis voor blinden en slechtzienden sturen. Uiteindelijk kwam ik terecht in een revalidatiecentrum in Apeldoorn, daar heb ik anderhalf jaar gewoond. Ik moest alles opnieuw leren: thee inschenken, brood klaarmaken, je bent gewoon terug bij af. In de laatste periode van de revalidatie kwam KNGF Geleidehonden een dagje langs met enkele honden. Ik ben altijd dol op dieren geweest, dus ik meldde me meteen aan om een stukje mee te lopen. Dat was een soort openbaring, het lopen met de hond voelde meteen goed en veilig. Zo anders dan wanneer je aan iemands arm bungelt!”

Kleine stapjes

“Ik besloot meteen om me in te schrijven voor een geleidehond. Mijn eerste hond, Macy, was een Amerikaans/Canadese witte herder, hartstikke lief en slim. Je krijgt een opgeleide hond in huis, maar je moet aan elkaar wennen. Ik kreeg drie weken lang training op het KNGF-hoofdkantoor in Amstelveen, daar leerde ik de commando’s op de juiste manier aan de hond te geven. Daarna kwam een instructeur bij me thuis om wat routes te oefenen.

Mijn geleidehond bracht weer vreugde in mijn leven

Wil

Zo’n eerste periode met een nieuwe hond werk je rustig aan de onderlinge band. Het duurt een half jaar tot een jaar om die perfect te krijgen, zodat je elkaar echt helemaal aanvoelt. Macy heb ik helaas niet zo lang gehad, ze was ziek en overleed. Ze is precies vier jaar geworden, dat was weer een klap voor me, ik was er kapot van. Maar Macy heeft in die korte tijd dat ze bij me was geholpen weer stapjes te zetten: de hond moest uitgelaten, ik kreeg weer een beetje plezier in het naar buiten gaan. Het waren kleine dingen, maar zo kwam de vreugde weer een beetje terug in mijn leven. De hond moet dingen leren, dat hield me bezig. Zo kon ik mijn leven langzaam weer oppakken.”

Ontspannen meelopen

“Na Macy volgden labrador Loïs, en herders Chris en Tamar. Kate, mijn vijfde geleidehond is ook weer een herder. Die heb ik het liefste. Het mooie van Duitse herders is dat ze zo baasgericht zijn, ze snappen je en willen echt voor je werken. Kate blijft altijd bij me in de buurt. Ook al is ze los, ze houdt me altijd in het zicht. Ik vertrouw volledig op mijn hond, ik kan ontspannen met haar meelopen. Ze kent de routes, als ze een obstakel ziet of er dreigt gevaar, leidt ze me er keurig langs.

Als ik met een stok loop, bots ik overal tegenaan, met een hond voel ik me vrijer, de hond is mijn ogen. Door mijn honden kreeg ik mijn zelfstandigheid terug. Afhankelijk zijn van anderen wil ik liever niet, ik doe graag zoveel mogelijk zelf. Het mooie is ook, ik ben nooit alleen, overal waar ik ga is de hond. Thuis heb je aanspraak, het is echt gezellig met zo’n dier in huis.

Wil en haar geleidehond Kate wandelen in het park

Een geleidehond is voor mij dus veel meer dan alleen een hulp bij het lopen. Het is ook mijn maatje. Ik ben zo dankbaar voor al die lieve honden die ik in mijn leven heb gehad. Daarom ook besloot ik KNGF Geleidehonden op te nemen in mijn testament.”

Een goed besluit

“Mijn nalatenschap was simpel: ik ben alleen, mijn bezittingen zouden bij mijn overlijden naar mijn moeder gaan. Maar toen zij een paar jaar geleden overleed, moest ik iets anders bedenken. Ik besloot het na te laten aan een goed doel. Ik dacht direct aan KNGF Geleidehonden, ze hebben zoveel voor mij gedaan. Dat ze de honden opleiden en er zo voor zorgen dat je alles zelf kan blijven doen, vind ik geweldig. Ik kan altijd bellen en krijg prima advies. Ze komen elk jaar ook kijken of alles goed gaat. Het is allemaal prima geregeld. Mijn besluit voelde goed, ik hoefde er geen moment over na te denken. Ik maakte een afspraak bij de notaris en liet een nieuw testament opstellen, dat ging allemaal redelijk snel en makkelijk. Ik vind het een fijn idee dat het is geregeld. Ik heb zoveel aan mijn honden gehad en dat heb ik nog steeds. Ik kan me een leven zonder niet voorstellen. Ik vind het mooi dat ik op deze manier iets kan terugdoen. Anderen in dezelfde situatie kunnen straks ook geholpen worden met een geleidehond. De honden hebben me mijn leven teruggegeven, daar blijf ik KNGF Geleidehonden eeuwig dankbaar voor.