KNGF | Steun en toeverlaat - lees het verhaal van Gertrud

De steun van trouwe donateurs is heel belangrijk voor KNGF Geleidehonden. Maar hoe maken donaties het verschil? Gertrud van Vliet, decennialang vaste donateur, ontmoet Sandra van Rosmalen en haar assistentiehond Babbe voor een open gesprek.

Babbe veert even op van haar plek bij de elektrische rolstoel van Sandra als Gertrud binnenkomt. ‘Ik ben dol op honden’, breekt Gertrud meteen het ijs terwijl ze Sandra een hand geeft. ‘Ik ook. Ik ben opgegroeid met honden en deed aan hondensporten’, reageert Sandra enthousiast. ‘Daarnaast reed ik paard en werkte ik als paraveterinair. Ook hielp ik op de manege met paardrijlessen voor gehandicapten. In 2003 maakte een zwaar auto-ongeluk daar een einde aan. Ik hield er een rechtszijdige verlamming aan over. Niet veel later bleek ik ook een erfelijke spierziekte te hebben die zich door het ongeluk waarschijnlijk sneller openbaarde. Ik was toen 31 jaar oud.’

Gertrud: ‘Hoe reageerde je?’
Sandra: ‘Vlak na het ongeluk was het heel heftig, maar al snel dacht ik: dit verandert niet meer. Dus wat kan ik nog wel doen? Ik pakte het paardrijden weer op. Zelf de gehandicapte op het paard zijn, dat was in het begin wel even moeilijk. Ook had ik een assistentiehond, Amy, die ik alles zelf heb kunnen aanleren. Helaas kreeg ik in de tussentijd ook nog een auto-immuunziekte waardoor ik dat niet meer zou kunnen. Dus toen Amy overleed, meldde ik me bij KNGF Geleidehonden. Wat was ik blij met het verlossende telefoontje dat er een assistentiehond voor me was.’

Gertrud: ‘Dat kan ik me voorstellen.
Hoe verliep de eerste ontmoeting tussen jou en Babbe?’
Sandra: ‘Er was meteen een klik: ze kroop direct bij me op schoot. Na 6 weken kwam de trainer bij me thuis om Babbe te laten wennen. Een week lang hebben we volop in en om het huis getraind. Dat waren heel vermoeiende dagen, maar nu geeft Babbe mij juist energie. Zij helpt me bij allerlei kleine dingen, zoals het uittrekken van mijn braces, mijn benen over elkaar doen, lades openen en ga zo maar door. Ik kan daardoor veel meer ondernemen. Ook helpt Babbe me omdraaien in bed, waardoor ik minder pijn heb en minder pijnmedicatie hoef te slikken. Maar bovenal is zij mijn allergrootste vriendin, mijn soulmate.’

Gertrud en sandra samen met Babbe

Gertrud: ‘Ik wist niet dat een hond zo veel voor iemand kan betekenen, heel indrukwekkend. Krijg je veel opmerkingen als jullie samen buiten lopen?’
Sandra: ‘Dat valt mee, maar soms zijn we wel een bezienswaardigheid. Als ik bijvoorbeeld in een winkel ben en ik wil een product dat te hoog ligt voor Babbe, dan hengel ik het zelf uit het schap met mijn targetstick. Babbe vangt het dan op of pakt het van de grond en geeft het aan mij. Je hebt dan heel snel bekijks!’

Sandra: ‘Gertrud, ik vind het geweldig dat je donateur bent. Kun je uitleggen waarom je juist voor KNGF Geleidehonden kiest?’
Gertrud: ‘Ik vind het bijzonder wat je een hond allemaal kunt leren. Omdat ik honden heb gehad en die zelf heb getraind, weet ik hoeveel geduld je daarvoor moet hebben. Daarom steun ik KNGF Geleidehonden. Mijn man en ik hebben geen kinderen en we hebben KNGF Geleidehonden ook in ons testament opgenomen. Binnenkort gaan we regelen dat KNGF Geleidehonden onze executeur wordt. Zo hoef ik mijn vriendinnen en nichtjes niet te belasten met de afwikkeling van onze nalatenschap.’

Sandra: ‘Met jouw steun geef je een mensenleven grote meerwaarde. Het begint bij de donateur; zonder de steun van jou en andere donateurs kunnen er geen honden worden opgeleid en afgeleverd. Dankjewel daarvoor.’

Dit artikel stond eerder in de jubileumuitgave 'Maatjes' uit 2015.