‘Zware jongens’ onder de indruk van speciale ogen
Onze ambassadeurs komen soms op bijzondere plekken; Bettie Woord was te gast in een jeugdgevangenis.
Securitycheck en rinkelende sleutels
Een vraag om mijn mobiel af te geven. Als ik met mijn hond door het beveiligingspoortje ga, begint het te ratelen vanwege de beugel van het geleidetuig. Na een hele securitycheck met alles erop en eraan, gaan de deuren langzaam een voor een van het slot. Eindeloos lijken de gangen. Onder het lopen hoor ik sleutels rinkelen aan de bos van de cipier. We houden stil en de interne begeleider Tom zegt: ‘Wij zijn in het muzieklokaal.’ Tom geeft mij en mijn blindengeleidehond Oska een plaats middenin, legt mij uit waar straks de mannen komen te zitten, geeft mij koffie en gaat dan de mannen halen. Oska en ik zijn niet zo maar ergens. Nee, we zijn op ambassadeursbezoek in de jeugdgevangenis.
Onwennig wordt er naar Oska en mij gekeken
Dan komen er eindelijk wat mannen luidruchtig binnen, met nog een therapeut. In de instelling zitten jongeren tot 24 jaar. Naast dat ze een delict hebben gepleegd, hebben ze veelal ook een lichtelijk verstandelijke beperking. Onwennig wordt er naar mij en Oska gekeken. Een paar mannen hebben het over een mooie hond, en zo lief! Ik stel mezelf aan ze voor. Als ik mijn verhaal vertel, wordt het doodstil. Na een tijdje hoor ik dat de therapeut weggaat. Even later komen er 2 mensen binnen die ook meeluisteren.
Directe vragen komen los
Als laatste krijg ik allerlei vragen op me afgevuurd en ik probeer ze zo eerlijk mogelijk te beantwoorden. Deze jongens zijn heel direct en draaien er niet omheen. Hoe is het om blind te zijn? Ben ik blind geboren? Ze zijn benieuwd hoeveel de hond waard is en wat het kost om er eentje op te leiden. Er komt veel woede bij de mannen boven als ze willen weten of ik nog wel eens geweigerd wordt om de hond, en ik ‘ja’ zeg. Want hoe durven de mensen! Als ik voorzichtig uitleg dat niet iedereen precies weet welke functie een geleidehond heeft en dat je dan telkens weer moet uitleggen dat het “gewoon” mijn ogen zijn, zakt de boosheid weg.
‘Wat een kanjer’
De mannen mogen aan het einde Oska lekker knuffelen, daar genieten ze allemaal van. ‘Wat een kanjer’ wordt er door één van de mannen geroepen. Als Tom mij weer naar het station brengt, legt hij uit waarom er onder het verhaal extra mensen binnenkwamen. ‘We hadden nog niet meegemaakt dat deze groep mannen “echt” stil kon luisteren, dus er kwam een therapeut bij om te observeren.’ Geweldig dat deze mannen zo onder de indruk zijn van mijn speciale ogen! Oska en ik kijken terug op een geweldig uitdagend bezoek. Dan opent het ambassadeurschap deuren die je nooit had verwacht.
Boek ook een ambassadeur!
Luister naar hun verhaal, vraag ze het hemd van het lijf en kom alles te weten over onze organisatie en de honden.
