‘We waren blij met alle eerlijke voorlichting, er worden geen valse verwachtingen gewekt’
De vrolijke Vee-Jay is één jaar oud en woont bij de familie Volwater. Voor dit gezin was een pup opvoeden iets volslagen nieuws. ‘Waar zijn we aan begonnen’, dachten ze in het begin wel eens. Maar het opvoeden ging ze goed af en ze raakten totaal verslingerd aan de gele labrador reu. Nu proberen de Volwaters zich dapper voor te bereiden op het naderende afscheid.
Het was dochter Emma (nu 10) die voor het eerst op het idee kwam om een toekomstige geleidehond op te voeden, vertelt haar moeder Wioleta. ‘Emma had het ergens gehoord en kort daarop was er een reportage over bij het Jeugdjournaal, waar we altijd samen naar kijken. Mijn man en ik wisten helemaal niet dat dit bestond, maar toen ben ik gaan googelen en vervolgens hebben we een online informatieavond bijgewoond. Daarna hebben we ons aangemeld en al vrij snel kwam instructeur Jaydene op huisbezoek.’ Meld je aan voor een informatiebijeenkomst.
Geen valse verwachtingen
Wioleta vervolgt: ‘We werden overdonderd door alle informatie die Jaydene op ons afvuurde en dachten even: waar beginnen we aan? Maar ik vond het supergoed dat Jaydene alles zo uitvoerig en eerlijk uitlegde. De leuke en minder leuke dingen van een KNGF-pup opvoeden. Vertellen wat er allemaal wel en niet mag. Benadrukken wat de regels zijn, zodat je beseft dat je niet alles zelf kunt bepalen, zoals bij een eigen hond. En dat ze geen roze wolk-idee schetste. Daardoor ben je er als pleeggezin goed van bewust dat een pup opvoeden echt wérk is, waarvoor je bepaalde regels moet volgen. Wij hadden helemaal geen ervaring met honden, dus ik vond al die informatie zeer waardevol. Er worden geen valse verwachtingen gewekt.’
Alsof je je pasgeboren baby mee naar huis krijgt
De eerste weken vond Wioleta pittig. ‘Je hebt alles erover gelezen en bent grondig geïnformeerd, maar als je dan naar huis rijdt met je puppy, denk je bij aankomst toch “wat nu?” Vergelijkbaar met wanneer je voor het eerst je pasgeboren baby in de Maxi-Cosi mee naar huis neemt vanuit het ziekenhuis. Onwennig. Vee-Jay kreeg al snel blaasontsteking en dat duurde een tijdje. Toen maakte ik me best zorgen. Je hebt immers ook een grote verantwoordelijkheid voor zo’n pup die niet van jou is. Zodra Vee-Jay zich beter voelde, ging het allemaal soepeler. Het was ook heel fijn dat Jaydene al na een paar dagen op de stoep stond, zodat we haar konden overstelpen met vragen en zij advies kon geven. Sowieso fantastisch dat het Servicebureau dag en nacht bereikbaar is in geval van nood.’
Je bent als pleegouder niet alleen, je kunt altijd iemand bereiken voor goede raad. Dat vind ik zo’n fijn idee.
Makkelijke leerling
Het opvoeden van Vee-Jay is uiteindelijk meegevallen. Het was goed te doen, naast het werk van Wioleta en haar man Adri, op hun eigen bloemenkwekerij aan huis. ‘En Vee-Jay was vanaf het begin zo lief voor de kinderen. Als ze naar de trampoline gaan, loopt hij nog altijd gezellig mee. Hij is een rustige, relaxte hond en dat past goed bij een gezin met een altijd volle agenda. Vee-Jay is best een makkelijke, leergierige leerling, zegt ook Jaydene. Dat scheelt natuurlijk bij het opvoeden, zeker als je onervaren bent met honden, zoals wij.’
Voorbereiden op afscheid
Nu probeert het gezin zich voor te bereiden op het naderende afscheid van Vee-Jay. Want als de medische keuring goed is en hij doet zijn eindevaluatie zoals gewenst, dan gaat hij uiteraard naar school. Wioleta: ‘Dat wordt nog wel een dingetje. We hebben het er vaak over met de kinderen. We zien er best tegenop. Kijk, je begint hieraan vanwege het mooie doel, dat Vee-Jay straks de wereld zal betekenen voor iemand met een beperking. Maar we wisten niet dat hij zo in je hart en in je leven gaat zitten. Je groeit eigenlijk met hem mee. We gaan hem dus heel erg missen. Ik zeker ook. Vooral het ochtendritueel. Als ik beneden komt staat Vee-Jay altijd blij te kwispelen met een knuffeltje in zijn bek. We brengen samen de kinderen naar school en dan gaan we heerlijk een uur wandelen. Dat ga ik zeker missen.’ Of er een volgende KNGF-pup komt in huize Volwater is dus nog zeer de vraag. Wioleta: ‘We zeggen niet “nooit” maar mijn zoon Jan (7) verlangt wel naar een hond die “niet meer weg hoeft”, zoals hij het zegt. De kinderen hadden nog nooit een huisdier gehad en we merken nu hoe belangrijk dat voor ze is.’
Het is toch vooral genieten
Toch kan Wioleta het anderen best aanraden, een pup opvoeden voor het goede doel. ‘Als tip aan nieuwe pleeggezinnen zou ik willen meegeven: probeer bij het opvoeden je eigen ritme te vinden. Er zijn vaste regels, maar het is ook weer niet in beton gegoten. Elk gezin heeft toch z’n eigen rituelen en dagprogramma. Toen wij eenmaal het juiste ritme hadden gevonden, dat goed bij Vee-Jay én ons paste, ging het steeds soepeler. De eerste tijd vroeg ik me vaak af: “Doen we het wel goed? Verpesten we het niet?” Maar als je je draai gevonden hebt, kun je die onzekerheid laten varen en dan is het toch vooral genieten. Het zijn van zichzelf al slimme hondjes, de potentie is er en als je dat er dan uit weet te halen, met hulp van de instructeur, is dat natuurlijk heel mooi. Dus ook al zal het afscheid van Vee-Jay straks pittig zijn, we zullen ook terugkijken op een mooie, bijzondere periode. En wie weet doen we het nog eens, als de kinderen ouder zijn’, aldus Wioleta Volwater.
