‘Wanneer ik mijn verhaal vertel, zijn ze zichtbaar geroerd’
De zoon van Angélique Taks-Rens kan al enkele jaren rekenen op de onvoorwaardelijke steun van autismegeleidehond Rhumba. Om wat terug te kunnen doen, zet Angélique zich graag in als ambassadeur voor KNGF Geleidehonden. In april hielp ze tijdens de relatiedagen en schreef er dit blog over.
Al vroeg in de ochtend rij ik naar Amstelveen, het is nog rustig op de weg, en laat even mijn gedachten gaan naar vorig jaar. Dat was mijn eerste kennismaking als ambassadeur op de relatiedagen. Zou het weer net als vorig jaar zo’n gezellige en inspirerende dag zijn? Google Maps zegt dat ik er bijna ben, en ik heb er weer zin in, en laat de dag lekker op me afkomen. Langzaam druppelen de vrijwilligers, ambassadeurs en medewerkers binnen, tasjes worden uitgereikt met de instructies erin en wordt er nog even snel een korte uitleg gegeven wat er van ons verwacht wordt vandaag.
Je voelt de spanning stijgen
De eerste gasten komen aan en worden verwelkomd door ons en even in de watten gelegd. Ze worden ingedeeld in 4 groepen. Je bent als gast een labrador, golden retriever, herder of cocker spaniel. Als de “roedels” compleet zijn, voel je de spanning stijgen bij de gasten. Ze zijn, ondanks dat het voor sommigen erg vroeg was, erg enthousiast en al erg wakker. Na de gebruikelijke quiz en het voorwoord waaieren de groepen uit over het terrein. Als ambassadeur begeleid ik de groep labradors langs verschillende onderdelen.
Hier en daar zie je een traan
Al gauw raak ik in gesprek met mijn gasten in de groep, en voel je dat ze zich bevoorrecht voelen dat zij een kijkje in de keuken van KNGF Geleidehonden mogen nemen. De verhalen van de andere ambassadeurs, die bij de verschillende onderdelen hun eigen unieke verhaal vertellen, komen bij de gasten erg binnen. Hier en daar zie je een traan over de wangen rollen. En dat mag, want deze verhalen zijn geen sprookjes, maar echte verhalen van mensen die net als iedereen graag gewoon door het leven willen gaan. En wat door deze lieve donateurs mogelijk is gemaakt.
Ambassadeur met ook een verhaal
Een mevrouw tikt mij aan na een verhaal, en zegt: ‘Wat geeft me dit een mooi gevoel, ik ben zelf ook slechtziend en al op leeftijd, dus voor mij kan dit niet meer helpen. Maar wat mooi dat dit voor deze mensen wel kan.’ Ze zegt: ‘Wat werkt u bij een mooi bedrijf.’ Waarop ik haar uitleg dat ik een ambassadeur ben met zelf ook een verhaal. Maar dat ik het zeker fijn vind dat ik iets terug kan doen. Wanneer we teruglopen tikt deze mevrouw nogmaals op mijn rug en vraagt wanneer ik mijn verhaal ga vertellen, waarop een aantal anderen ook graag willen horen waarom ik een geleidehond in huis heb.
Nu krijgt hun steun een gezicht
Wanneer ik onderweg met deze mensen mijn ervaring vertel, zijn ze zichtbaar geroerd en dat raakt me. Ik voel dat dit voor de gasten van grote waarde is, want nu krijgt hun steun aan een goed doel een gezicht, een verhaal. Het wordt iets tastbaars waardoor ze zich nog meer betrokken voelen bij het goede doel.
Wat ik voel voor KNGF
De zon komt langzaam door, wat de dag nog mooier maakt. Na het afscheid van mijn labradors, weet ik dat ik vanmiddag weer zo’n mooie groep gasten mag ontvangen. Dan leid ik geen groep rond, maar ga samen met een andere ambassadeur onze ervaringsverhalen vertellen. En ook deze groepen zijn zichtbaar geroerd, en komen bij het afscheid ons nog even de hand drukken, en zeggen dat ze erg onder de indruk zijn. Als ik de dag na afloop in de auto wederom net als vanmorgen even door mijn gedachten laat gaan, is het voor mij helder dat wat ik voel voor KNGF Geleidehonden, zij ook teruggeven aan ons als ambassadeurs, vrijwilligers maar ook aan de donateurs: een dankbaar, warm familiegevoel.
