‘Vespa is er altijd voor me. Ze is mijn familie, zoveel houd ik van haar.’
Vader Ron vertelt met grote trots over zijn dochter: ‘Ik kan heel veel leren van Isa. Ze is ultrapositief en heeft er elke dag weer zin in. Als jonge ouders hebben we een hele heftige periode gehad. Toen Isa hersentumoren bleek te hebben, moest zij direct aan de chemo. Dat duurde een jaar. De behandeling was tevergeefs en de tumoren bleven helaas groeien. Isa was al een ziek kindje en werd daardoor toen ook nog langzaam blind.’
Ziek op bed
Tussen de chemobehandelingen door ligt Isa thuis ziek op bed. Ze kan niet naar school en raakt vriendjes kwijt. Ron herinnert zich: ‘Ze was er slecht aan toe: kaal en helemaal verzwakt. Zo verdrietig. Als ouders moet je het zien te regelen met je werk. Veel thuis zijn en naar het ziekenhuis op en neer. Isa’s moeder en ik waren uit elkaar, dus dat maakte het ook ingewikkeld.’
Lichtpuntje
Al snel wordt duidelijk dat Isa een lichtpuntje nodig heeft. Haar ouders bellen met KNGF Geleidehonden en leggen de situatie voor. In eerste instantie hoopt Ron op een geleidehond, maar daar is Isa nog te jong voor. Het verhaal is zo aangrijpend dat er een alternatief wordt voorgesteld. Isa komt in aanmerking voor een buddyhond, een maatje. ‘Vespa bleek een hele rustige, bijna verlegen hond. Dat was perfect, want Isa was een troosteloos hoopje. Ze had nergens energie voor. Toen Vespa kwam, zagen we Isa op goede dagen ineens weer spelen. Ze kon weer kind zijn. Vespa was een vriendje die haar zoveel liefde gaf.’
Iets positiefs
Isa herinnert zich nog goed wat haar buddyhond voor haar betekende: ‘Vespa ging mee naar chemo om met mij te knuffelen. Als we thuiskwamen lagen we samen lekker onder een dekentje op de bank. Ik heb mezelf getraind om van al het negatieve iets positiefs te maken. Hoe ik dat doe? Vespa vrolijkt me op en laat zien hoe ik vervelende dingen snel los moet laten.’ Ron vult aan: ‘Soms krijgt ze iets te veel mee dan voor die kleine oortjes goed is, maar als je ziet hoe ze daarmee omgaat. Ik ben zo onder de indruk.’
Teddybeer
In het leven van Isa zijn vooral volwassenen: haar ouders, opa en oma. Ze leeft vrij geïsoleerd en maakt weinig nieuwe vrienden. Ron vertelt: ‘Ze kan niet meedoen met veel spelletjes op straat. Kinderen hebben weinig geduld, is onze ervaring.’ Isa vult aan: ‘Maar papa, Vespa heeft me wel geholpen. Ik heb twee hele goede vrienden door haar. En verder is Vespa mijn beste vriendin. Ik babbel de hele dag met haar en we spelen tikkertje. Ze is mijn teddybeer die ik lekker kan knuffelen als ik verdrietig ben.’
Spraakwaterval
Ron geeft toe dat een buddyhond voor hem persoonlijk ook een uitkomst is. Als alleenstaande vader heeft hij soms ook een momentje nodig. ‘Isa is een lekker druk meisje. Vooral ’s morgens is het fijn om met een bakkie koffie te gaan wandelen met Vespa. Even wakker worden voordat die spraakwaterval weer ‘aan’ gaat.’ Isa lacht hard om haar vaders uitspraak: ‘Maar pap, ik denk dan: waar ga je met Vespa naartoe? Ik wil met haar spelen!’
Stabiele factor
Vespa is een stabiele factor voor Isa, die al van kleins af aan tussen twee huizen in pendelt. De buddyhond brengt rust en huiselijkheid in beide huishoudens. Ron was niet gewend aan honden, maar was snel overtuigd: ‘Dat beestje kijkt je aan en geeft alleen maar liefde. Vespa bracht gelijk gezelligheid. We zijn met zijn drietjes een gezin. Door Vespa gaan we vaak wandelen op nieuwe plekken, even een drankje doen. Ze maakt ons heel hecht met elkaar.’
Toekomstdromen
Isa bespreekt al haar toekomstdromen met Vespa: ‘Ik wil later graag boekenschrijfster worden. Maar ik wil ook een blindengeleidehond als ik groot ben. Liefst heb ik een huis vol honden, dus misschien word ik wel hondentrainer. Of stylist.’ Haar vader heeft er het volste vertrouwen in: ‘Ze mag straks zelfs naar een reguliere school met een vwo-niveau en ze kan al braille lezen. Het is ook zo’n lief kind. Begaan met iedereen. Ze laat haar haren groeien om een pruik te laten maken voor zieke mensen. Het is gewoon een lekker optimistisch meisje.’
