‘Pups opvoeden voor KNGF is echt mijn hobby’
Je kunt allerlei hobby’s hebben en die van Christien van Altena uit Elspeet is: pups opvoeden voor KNGF Geleidehonden. Christien: ‘De belangrijkste reden om hiermee te beginnen was dat ik bij mijn neef zag hoeveel hulp en geluk zijn hulphond hem gaf. Dat gun je iedereen in die situatie. Maar ik vind puppy’s ook superleuk. Toen ik met pensioen ging, dacht ik, ik ga niet achter de geraniums zitten. Dus dit is voor mij een ideale taak.’
Puppyknuffelen
Christien is inmiddels bezig met de opvoeding van pup nummer vier: Arkos, een vriendelijke gele labrador/golden retriever kruising van bijna één jaar oud. ‘De eerste was Nouk, ook zo’n kruising maar dan zwart. Zij was een wilde pup, ze heeft echt de hoekjes van onze kasten afgeknaagd. We dachten wel eens, waar zijn we aan begonnen?’ Maar het kwam helemaal goed met Nouk, mede omdat Christien net als elk puppypleeggezin intensief begeleid wordt door een instructeur van KNGF. ‘Je staat er niet alleen voor. Weliswaar had ik ervaring met honden, maar een toekomstige hulphond leert andere dingen dan een huishond, dus dat maakte het toch anders en je wilt het natuurlijk graag goed doen.’ Nouk werd geen blindengeleidehond, zoals Christien gehoopt had, maar werd uitgekozen voor het fokprogramma van de geleidehondenschool. Met andere woorden: ze mocht nestjes toekomstige hulphonden op de wereld gaan zetten. Christien: ‘In eerst instantie was ik teleurgesteld, maar KNGF legde duidelijk uit dat zij voor deze taak juist hele goede, sociale en gezonde honden nodig hebben en het dus best een eer is. Inmiddels heb ik daar allang vrede mee. Nouk is heel goed terecht gekomen bij een fijn fokgastgezin en kreeg een jaar geleden haar eerste nestje. Wij mochten komen puppyknuffelen en na 7,5 week kregen we als nieuwe KNGF-pup haar zoon Arkos in huis! Erg leuk.’
Ook interesse in het worden van pleeggezin en wil je meer weten? Meld je aan voor onze online bijeenkomst op 12 april.
Twee jongetjes blij gemaakt
Pup twee was Skibby. Deze zwarte labrador leerde haar lessen goed. Eenmaal op school bleek ze geen aanleg te hebben om blindengeleidehond of assistentiehond te worden, maar wel de juiste kwaliteiten om aan de slag te gaan als hulphond van een blind jongetje. Als trouw maatje en zodat deze jongen zich kan voorbereiden op een blindengeleidehond later. Net voor Skibby naar school ging, kreeg Christien pup drie al in huis: Vesper. ‘Dat kwam toevallig zo uit en sommige pleeggezinnen vinden dat prettig, omdat je geen moment zonder pup zit, maar zelf vond ik die maand overlapping heftig. Dat zou ik geen tweede keer doen.’
Blijkbaar is Christien er bedreven in om haar pups op te voeden tot superlieve kindervrienden, want ook de zwarte labrador Vesper is assistentiehond geworden voor een kind. ‘Een jongen van 9 met een spierziekte. Hij, zijn zusje en ouders zijn superblij met hem. Vesper is dan ook een hele lieve, rustige hond. Hij gaat mee als zijn baasje naar het ziekenhuis moet. Laatst kreeg ik nog een filmpje van dit gezin, zo mooi om te zien hoe Vesper daar zijn plaats heeft gevonden. Het maakt mij niks uit wat “mijn” pup voor taak krijgt, als hij maar íets gaat doen, alles is even belangrijk’, vindt Christien.
Wolf
Waar het talent van Arkos precies ligt, is nog niet helemaal duidelijk. Hij zit in de laatste maanden van zijn opvoeding bij het pleeggezin. Als hij afreist naar school, komt er dan weer een jonge pup in huize Van Altena? ‘O ja, ik ga hier gewoon mee door’, zegt Christien enthousiast. ‘Het is echt mijn hobby. Mijn man was militair en ging al heel vroeg met pensioen. Ik werkte nog een tijd door bij de gemeente Nijkerk. Hij zei wel eens: wanneer stop jij nou met werken? Maar ik ga niet achter de geraniums zitten hier in het dorp en elke dag koffie drinken met de buurvrouw, dat is niks voor mij. Met een pup in huis blijf je actief, ik ga er elke dag heerlijk op uit, naar het bos, zoals ik dat ook deed met onze eigen honden. Daar geniet ik zo van. Het is hier erg mooi. Met Vesper kwam ik een keer een wolf tegen! Gelukkig zat Vesper aan de lijn, honden mogen hier grotendeels niet los, in verband met het wild. Begrijpelijk, want honden jagen het jonge wild soms op.’
Dat doen gehoorzame KNGF-honden natuurlijk niet, want die leren van jongs af aan om niet te jagen. Daarnaast leren ze nog veel meer. Goede huis- en winkelmanieren, zoals niet op de bank springen, rustig blijven liggen als de baas een boek uitzoekt in de bibliotheek (om maar wat te noemen) en ze moeten ook leren reizen met het OV. Christien: ‘Wij wonen in een buitengebied, dus dan moet ik naar Apeldoorn of Utrecht, je moet er wat voor over hebben.’
Bananen in zijn oren?
Christien is met name dol op de eerste puppytijd. ‘Veel mensen zijn blij als de hond wat ouder is, maar ik vind die kleine pups geweldig. En ze leren zo snel! Meestal heb ik ze binnen een of twee weken wel zindelijk. Als je het goed aanpakt en ze met lekkers beloont, is het echt verbazingwekkend hoe snel zo’n kleintje leert.’ Arkos is dat stadium allang voorbij, hij wordt deze maand één jaar. Hij kent zijn commando’s en de bus is gesneden koek voor hem. ‘Maar kort geleden was er een andere uitdaging, want toen was hij in de puberteit en leek opeens bananen in zijn oren te hebben’, lacht Christien. ‘Dat gaat nu weer beter gelukkig. Op een gegeven moment zijn de honden trouwens wel uitgeleerd bij een pleeggezin thuis. Skibby bleef wat langer bij ons omdat het coronatijd was en KNGF niet zoveel honden op school had. Dan staat het een beetje stil. Je merkt dat ze echt toe zijn aan de volgende stap.’
Een dag verdriet, een jaar lang plezier
Die uitdaging is het vervolgtraject op school. Christien: ‘Dan komt altijd de onvermijdelijke vraag van andere mensen: “Is het niet moeilijk om de hond weg te brengen? Dat zou ik nooit kunnen!” Ik leg dan uit hoe belangrijk dit werk is en voor welk prachtig doel je dit doet. In de pleeggezinnen-Facebookgroep schreef iemand: “Het is één dag verdriet tegen een jaar lang plezier”. Dat heb ik onthouden. Tuurlijk is het even lastig, maar dan weet ik dat er over een paar weken weer zo’n kleintje komt en daar word ik dan weer blij van. Dus, ja, ik kan het anderen van harte aanraden om puppypleeggezin te worden. Ik moedig anderen ook altijd aan om zich op te geven. Toen ik nog werkte zei een collega: “de kinderen willen een hond, maar ik weet nog niet…” Ik vertelde haar over KNGF. Ze vond het fantastisch en ze had nog eerder een pleegpup in huis dan ik’, aldus Christien glunderend.
Je kunt een pauze nemen
Christien vindt één van de voordelen van een KNGF-hond dat je hem zo’n 14 maanden in huis hebt en daarna een pauze kunt nemen, als je bijvoorbeeld wilt reizen. ‘Aan een eigen hond zit je 12 tot 14 jaar vast. Die collega kon zo ook mooi uitproberen of een hond echt bij hun gezin paste. Ook mijn man en ik wilden niet meer gebonden zijn door een eigen huisdier. Nu hebben we de kans een paar maanden te wachten tussen de honden door. Niet dat we daar tot nu toe gebruik van maken. Wij hebben vroeger al heel veel gereisd en in coronatijd hebben we Nederland herontdekt als vakantieland. Nederland is prachtig. En het voordeel: je KNGF-pup kan dan gewoon mee. Wel zo gezellig!’, aldus Christien.
