‘Mijn PTSS stopt niet bij de deur’
Alle therapieën die oud-politieagent Peter-Paul heeft gevolgd, konden de spanning in zijn lijf als gevolg van PTSS niet wegnemen. Die haalt zijn buddyhond Zowie wel weg.
Peter-Paul: ‘Dankzij haar kan ik rustiger blijven en langer ergens tijd doorbrengen. Zowie maakt mijn leven nu compleet. Ik kan makkelijker boodschappen doen, omdat ze achter mij gaat staan als ik voor het schap sta. Ik hoef me niet meer druk te maken dat mensen in de rij bij de kassa te dicht op me gaan staan, want Zowie neemt die ruimte in.
Als ik geen buddyhond zou hebben, zou mijn leven een stuk donkerder en eenzaam zijn. Ik zou veel alleen thuiszitten. Naar de supermarkt, de markt, een restaurant of een terras: zonder buddyhond zou ik niet doen. Zowie is echt een buffer tussen mij en de buitenwereld en dat geeft me veel rust en vertrouwen om eropuit te gaan.’
Stressvolle momenten
Naast alle mooie dingen die Peter-Paul dankzij Zowie weer kan ondernemen, ervaart Peter-Paul ook stressvolle momenten door het hebben van een buddyhond PTSS. Peter-Paul: ‘Vooral op vakantie. De bootreis naar Schotland vond ik lastig. Ik liep met mijn buddyhond over het dek en werd aangekeken en aangesproken. PTSS is niet een zichtbare aandoening en ik ben brildragend. Soms denken mensen dan dat ik slechtziend ben. Maar ik krijg ook vaak de vraag of ik die hond opleid. De spanning loopt dan erg op met zoveel mensen die naar je kijken.’
Meteen een boze toon
Peter-Paul is net terug uit Zweden en Noorwegen en ook daar werd hij vanwege zijn buddyhond PTSS meerdere keren geweigerd. Peter-Paul: ‘We kwamen een eettentje binnenlopen en vanaf de toonbank werd er al geroepen dat ik met de hond niet naar binnen mocht. Ik kreeg als reden dat er een open keuken was. Ik legde rustig in het Engels uit dat ze de hond van de wet niet mogen weigeren en ging aan een tafeltje zitten. Nu ik Zowie langer heb, ga ik makkelijker de discussie aan. Het is vooral de boze toon en de wijzende vinger die veel irritatie wekt. Er wordt niet eens gevraagd om wat voor hond het gaat. Je wordt meteen geweigerd.’
‘Mijn PTSS stopt niet achter de deur van de kleedkamer’
Peter-Paul loopt ook op andere plekken tegen onbegrip op. Bij de sportschool mocht hij Zowie in eerste instantie niet mee naar binnen nemen. Zowie moest bij de receptie blijven tot hij klaar was met sporten. Peter-Paul: ‘Ik legde uit dat dit geen optie voor mij is, want wat nou als ik een aanval of flashback krijg in de ruimte? Uiteindelijk mocht Zowie toch tijdens het sporten bij me blijven, maar toen stuitte ik op problemen in de kleedkamer. Er was een man die het vies vond dat Zowie meeging in de kleedkamer. Ze moest maar achter de deur wachten. Maar mijn PTSS stopt niet achter de deur van de kleedkamer, die is er altijd. Ik ben uiteindelijk weggegaan bij de sportschool, maar ik vind het wel erg dat een klacht van één man zwaarder weegt dan mijn beperking. Ik heb mijn buddyhond gewoon nodig.’
Drempelverlagend
Peter-Paul is blij met de opendeuren-campagne en de stickers die aan te vragen zijn. ‘Als er ergens een Hulphond is welkom-sticker hangt, weet je zeker dat je welkom bent en dat werkt stressverlagend. Ik stel me altijd in op een discussie. Gelukkig ben ik de afgelopen jaren wat mondiger geworden en laat ik het er niet bij zitten. Het is gewoon mijn recht om met mijn hulphond naar binnen te kunnen. Het is discriminatie als je mij weigert. Nog meer stickers bij nog meer deuren, zou fijn zijn. Het verlaagt de drempel als je weet: hier is het goed!’
