'Met Arlan voel ik mij zelfverzekerd en durf overal op af te stappen.’
Sylvana wordt slechtziend geboren. Vanaf haar twaalfde is het plots helemaal donker in één oog. Een harde val op het ijs veroorzaakt een netvliesloslating. ‘Mijn arts waarschuwde dat ik moest oppassen. Nóg zo’n val zou mij volledig blind kunnen maken. Dat had grote gevolgen: ik durfde de straat niet meer alleen op. Ik was bang en daardoor ondernam ik bijna niks zelfstandig.’
Persoonlijke ogen
Met een taststok lopen is voor Sylvana geen optie. Het is namelijk heel belangrijk dat zij haar gezicht beschermt; een taststok vindt alleen obstakels op de grond en niet op ooghoogte. ‘Zonder mijn ouders of zus durfde ik niet naar buiten. Met hen aan de arm lopen voelde veilig. Mijn familie is altijd bereid geweest om mij te helpen, maar zij zijn niet mijn “persoonlijke ogen”. Zij hebben ook hun eigen leven. Daarom vroeg ik liever alleen hulp als het écht nodig was.’
Eigen plan
‘Ik kon mijn eigen ambities niet meer uitleven. Dat past totaal niet bij me. Ik sta heel positief in het leven en zie altijd kansen. Daarom wilde ik een blindengeleidehond. Om weer mijn eigen plan te kunnen trekken en veilig over straat te lopen. Zonder hulp van familie.’ De eerste ontmoeting tussen Sylvana en geleidenhond Arlan is liefde op het eerste gezicht: ‘Ik had nog nooit gelopen met een hond. We gingen als een speer. Ik wist niet wat me overkwam: zo soepel en zo vertrouwd. Het was duidelijk dat mijn leven ging veranderen.’
Band opbouwen
Arlan mag nog niet direct mee naar huis. Sylvana wordt eerst uitgenodigd voor twee instructieweken. In deze periode woont ze in een speciaal ingerichte kamer op het terrein van KNGF Geleidehonden. Sylvana en Arlan krijgen hier dagelijks les van een trainer. ‘Het doel is dat je een band opbouwt en aan elkaar went. Je moet alles leren: samen lopen, je hond aansturen, zijn signalen begrijpen en hem verzorgen. Ik had nooit eerder een hond gehad, dus alles was nieuw. Gelukkig word je niet zomaar de wijde wereld ingestuurd.’
Rotterdam tot Disneyland
Sylvana’s wereld wordt steeds een stukje groter. Haar hond maakt alles makkelijker en veiliger. ‘Boodschappen doen met Arlan is een feestje. In de supermarkt is hij helemaal in zijn nopjes. Hij weet de zelfscanners, de weegschaal en de bakker feilloos te vinden. Op het station brengt hij me naar de incheckpaaltjes en zoekt een plekje in de trein. Ik reis met mijn hond overal naartoe, van Rotterdam tot Disneyland Parijs. Een hele verandering na al die jaren behoedzaam zijn, maar de knop ging heel snel om dankzij Arlan.’
Propedeuse
Sylvana start met een studie communicatie, samen met haar blindengeleidehond. ‘Zo’n hogeschool is echt een doolhof, daar kan ik me zonder hulp niet redden. Gelukkig ging het gelijk perfect met Arlan. Hij is ook nog eens heel geliefd in de klas. Als zijn tuigje af is, gaat hij bij iedereen buurten. Bij de propedeuse-uitreiking werd Arlan zelfs op het podium geroepen en kreeg hij zijn eigen certificaat. Terecht, want zonder hem was deze studie niet mogelijk geweest. De droom is dan ook om volgend jaar samen af te studeren.’
Zelfverzekerd
Als ik Arlan nooit ontmoet had, dan zou ik meer thuis zitten, was ik geen communicatie gaan studeren en had ik minder mensen ontmoet. Door hem heb ik zoveel meer vrienden. Ik had weer moed om met mensen af te spreken. En genoeg energie om van een film of een terrasje te genieten. Normaal was ik bij aankomst al bekaf. Vroeger was ik zó voorzichtig. Echt een bang kuikentje. Met Arlan voel ik mij zelfverzekerd en durf overal op af te stappen.’
In het moment
Ook Sylvana’s familie voelt de impact van een blindengeleidehond. Het gezin maakt een cruise naar Scandinavië en het Verenigd Koninkrijk. Met Arlan ervaren zij een nieuw soort vrijheid. ‘Wij konden voor het eerst ontspannen. Gewoon in het moment zijn. Normaal was het op vakantie: ‘Hier is een stoepje, hier is een armleuning, nu gaan we oversteken.’ Je bent totaal niet bezig met genieten en alles duurt 2 keer zo lang.’
Mijn alles
‘Arlan is een gevoelig beestje,’ zegt Sylvana. Hij is een verbindende factor binnen het gezin. ‘Als wij niet lekker in ons vel zitten, heeft hij dat in de gaten. Hij wordt rustiger, duwt zijn kop dicht tegen je aan en maakt ruimte voor je gevoelens. Dat is zijn manier van een knuffel geven. Toen ik mijn enkel verstuikte, paste hij direct zijn looptempo aan. Ik zie hem dan ook niet als een ‘gewoon dier’. Ik plaats Arlan op een voetstuk. Hij is mijn alles.’
